Η χρυσή αυγή και η σφουγγαρίστρα

του Γιάννη Βαρδαλαχάκη

Τις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί ένας αστικός μύθος σχετικά με τη χρυσή αυγή η οποία, προφανώς υλοποιώντας το σύνθημα της “να ξεβρομίσει ο τόπος”, αναλαμβάνει το βάψιμο, το σκούπισμα και το σφουγγάρισμα σπιτιών τα οποία πριν είχαν καταληφθεί από ορδές μεταναστών.

Η ιστορία χονδρικά έχει ως εξής. Επαρχιώτης ιδιοκτήτης διαμερίσματος στην Αθήνα, το έχει νοικιάσει σε κάποιον αλλοδαπό. Επειδή μένει στην επαρχία δεν έχει πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει στο σπίτι όσο λείπει. Σε μία επίσκεψη του στην πρωτεύουσα περνάει μία βόλτα από εκεί για να διαπιστώσει έκπληκτος ότι αντί για 1-2 άτομα στο διαμέρισμα έχουν εγκατασταθεί 15-20-30- +οο άτομα. Η ιστορία βγαίνει και στην πιο hardcore εκδοχή όπου στο διαμέρισμα έχει γίνει κατάληψη(!!!!). Σε κάθε παραλλαγή πάντως ο ιδιοκτήτης τους λέει να φύγουν, αυτοί αρνούνται και καταφεύγει στην αστυνομία. Εκεί οι μπάτσοι του λένε ότι δε μπορούν να κάνουν τίποτα και αυτός απελπισμένος, παρόλο που δεν είναι φασίστας, αναγκάζεται να απευθυνθεί στη χρυσή αυγή. Εναλλακτικά οι ίδιοι οι μπάτσοι του προτείνουν να πάρει τη χρυσή αυγή και του δίνουν το τηλέφωνο.

Εδώ αναλαμβάνουν δράση τα μπρατσωμένα παιδιά με τα μαύρα ρούχα. Αφού πετάξουν έξω τους “εισβολείς”, αναλαμβάνουν να βάψουν το σπίτι, να σφουγγαρίσουν με χλωρίνη, να τινάξουν τα χαλιά κτλ. και να το παραδώσουν στον ιδιοκτήτη στην εντέλεια.

Την ιστορία την έχω ακούσει από αρκετά διαφορετικά άτομα. Άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά όταν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού από ξάδερφος μπατζανάκη του ενός, γινόταν φίλος φίλου από το στρατό ενός δεύτερου και συνάδελφος γνωστού ενός τρίτου. Λέω μη γίνεσαι καχύποπτος, μπορεί να αναφέρονται όλοι στο ίδιο πρόσωπο. Το οποίο βέβαια πάντα παρέμενε ανώνυμο. Το διαμέρισμα από την άλλη, μια ήταν στα Πατήσια, μία στην Κυψέλη, μία στον Άγιο Παντελεήμονα και πάει λέγοντας, αλλά λέω πάλι μπορεί ο άλλος να μη συγκράτησε ακριβώς την περιοχή. Όταν όμως ο ξάδερφος του μπατζανάκη από κρητικός έγινε Ξανθιώτης, Φλωρινιώτης, Ευρυτάνας κτλ. σιγουρεύτηκα ότι η ιστορία ήταν μούφα.

Παρένθεση: ο αστικός μύθος αυτός θα ξεπεράσει στο τέλος και την ιστορία με τον τύπο που βάζει στοίχημα ότι δεν κωλώνει να πάει νύχτα στο νεκροταφείο του χωριού, καρφώνει ένα καρφί για να το δουν οι χωριανοί την άλλη μέρα, πιάνεται κατά λάθος το παλτό του και παθαίνει ανακοπή όταν πάει να φύγει. Την έχω ακούσει 100 φορές για όλα τα μέρη της Ελλάδας. Μέχρι και ένας Αλβανός που δουλεύαμε μαζί ντιλίβερι πριν χρόνια μου ορκιζόταν ότι αυτό έχει γίνει στο χωριό του λίγο έξω από τα Τίρανα!!! Χαχαχαχα!

Προφανώς τις ιστορίες αυτές τις διαδίδουν οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες που προσπαθούν να εμφανίσουν τους εαυτούς τους σαν προσκοπάκια που περνάνε τις γιαγιάδες απέναντι στο δρόμο, κλπ. Η ιστορία μπορεί να αναπαράγεται σε στυλ πλάκας και χαβαλέ για τον ούγκανο χρυσαυγίτη ο οποίος σκάει μύτη με τη χλωρίνη και τη σφουγγαρίστρα, δεν είναι όμως καθόλου αθώα γιατί παρουσιάζει τους νεοναζί ως τα παιδιά που βρίσκονται δίπλα στον πολίτη όποτε τους χρειάζεται, ενώ είναι γεμάτη συμβολισμούς. Το διαμέρισμα είναι η χώρα την οποία έχουν καταλάβει οι εισβολείς-μετανάστες παρά τη θέληση του ιδιοκτήτη (δλδ των Ελλήνων), το κράτος δεν μπορεί ή δε θέλει να κάνει τίποτα και οι μόνοι που μπορούν να δώσουν λύση είναι οι χρυσαυγίτες οι οποίοι αφού πετάξουν έξω τους εισβολείς, καθαρίζουν και συμμαζεύουν τη χώρα.

Η ιστορία αναφέρεται και εδώ http://alexpolisonline.blogspot.gr/2012/05/blog-post_7795.html μαζί με άλλα παραμύθια, όπως ένα βιασμό με δολοφονία που τη μία είχε γίνει στην Πάτρα, την άλλη στην Κόρινθο, την άλλη στα Γιάννενα και που πάλι οι τιμωροί χρυσαυγίτες καθάρισαν εκεί που η αστυνομία δε μπορούσε. Με βάση αυτά μπορεί ο καθένας να αναλογιστεί πόσο ισχύουν και οι ιστορίες περί χρυσαυγιτών που πάνε τις γιαγιάδες στα ΑΤΜ, παρατάνε τον προεκλογικό αγώνα και σβήνουν φωτιές, κλπ http://aorata-gegonota.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8835.html

Οι φασίστες παίζουν πολύ καλά το παιχνίδι της προπαγάνδας ως γνήσιοι απόγονοι του Γκαίμπελς. Γι’ αυτό μην αναπαράγεται ότι ακούτε χωρίς να το διασταυρώνετε.

ΥΓ. Επίσης μην ξανακούσω για την ελληνική γλώσσα που παραλίγο να γίνει παγκόσμια και χάσαμε για μία ψήφο