Ο «χοντρός» ή «φίρερ», ο Λιάκος, ο Πειρίθους, παλιά ο Τοξότης, ο Περίανδρος και τόσοι άλλοι. Τελικά τι είναι το Εθνικό Λαϊκό Κίνημα-Χρυσή Αυγή; Ενα ακραίο μόρφωμα τραμπούκων οι οποίοι εξασκούνται σε «θανατηφόρους μορφασμούς», ένας σύγχρονος κομματικός μηχανισμός, η «Λάμψη» του Φώσκολου με ίντριγκες, δολοπλοκίες και πλούσιο παρασκήνιο, ή μία έξυπνη μπίζνα με επίκεντρο το Real Estate και τις εταιρίες Security;
Της Γεωργίας Λιναρδου – HOT DOC
Μπορεί να είναι όλα, μπορεί και τίποτα. Το βέβαιο μέχρι τώρα, πάντως, είναι πως η Χρυσή Αυγή συμπαρασύρεται σε όλα από τον πληθωρικό γενικό γραμματέα της, τον μανιάτη Νίκο Μιχαλολιάκο.
«Χοντρός» ή «φίρερ»
Από τη δεκαετία του ’8ο έως και σήμερα η Χρυσή Αυγή δεν έχτισε την καριέρα της στην εμπιστοσύνη των «ψηφοφόρων» αλλά, όπως έχει καταγραφεί στις σελίδες της ιστορίας, σε απειλές, εκβιασμούς, «ξυλίκια» και, σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, στις «ρουφιανιές» στην ΚΥΠ και την κρατική ασφάλεια. Το ισχυρότερο άρωμα όμως στα γραφεία της οργάνωσης ήταν η ταύτιση με το ναζιστικό καθεστώς.
Με αφετηρία το κόμμα της 4ης Αυγούστου το 1973 του Κ. Πλεύρη, ο νεαρός Μιχαλολιάκος διάγει εκρηκτικό βίο. Εμπλέκεται συχνά σε σοβαρά επεισόδια μαζί με συναγωνιστές του που είχαν κοινές απόψεις -π.χ., Αρ. Καλέντζης- με τον οποίο φαίνεται να πρωταγωνίστησαν στα επεισόδια της κηδείας Μάλλιου.
Όπως προκύπτει από το βιογραφικό του, για πρώτη φορά συλλαμβάνεται τον Ιούλιο του 1974 με αφορμή την εισβολή στην Κύπρο και τον ρόλο της Μεγάλης Βρετανίας. Ακολουθεί η σύλληψη του ’76 στην κηδεία του βασανιστή Μάλλιου και το 1978 -πάντα σύμφωνα με το βιογραφικό του- «καταδικάζεται σε ένα χρόνο φυλάκισης «μέλος ακροδεξιάς εξτρεμιστικής οργάνωσης για κατοχή όπλων και εκρηκτικών». Τις παραπάνω τρεις εμπλοκές του με τις Αρχές τις χρησιμοποιεί ιδιαίτερα κυρίως όταν μιλάει σε νέα μέλη της Χρυσής Αυγής και όταν θέλει να προβάλλει τον εαυτό του ως «εθνικιστή επαναστάτη».
Υπάρχει, όμως, ένα λεπτό σημείο στο πως διαδραματίστηκαν τα πράγματα κυρίως για την υπόθεση του 1978. Σύμφωνα με δημοσίευμα του Ριζοσπάστη τον Αύγουστο του 1978 με τίτλο: «Η κλοπή όπλων στην Ελευθερούπολη και ο έφεδρος Μιχαλολιάκος», διαβάζουμε: «Τον Γενάρη του 1978 αποκαλύπτεται κλοπή 35 περιστρόφων από μονάδα επιστράτευσης της Ελευθερούπολης. Τον Αύγουστο του 1978 συλλαμβάνεται μία ομάδα 9 βομβιστών, ανάμεσα τους και ο φασίστας έφεδρος αξιωματικός Ν. Μιχαλολιάκος. Αποκαλύπτεται τότε, ότι οι εκρηκτικοί μηχανισμοί των βομβών που χρησιμοποιούσαν είχαν κλαπεί από διάφορες στρατιωτικές μονάδες. Ειδικότερα για τον Μιχαλολιάκο έγραφαν: «Παρ’ ότι σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός ήταν κατηγορούμενος για κλοπή στρατιωτικού υλικού, του επιβλήθηκε η ποινή αλλαγής της ειδικότητας από αξιωματικό Καταδρομών σε αξιωματικό Σώματος Υλικού Πολέμου». Ακολουθεί η καθαίρεση του σε απλό στρατιώτη, αλλά εκείνος επιμένει να διαφημίζει ότι η συγκεκριμένη καθαίρεση έγινε για ιδεολογικούς λόγους, πράγμα που φαίνεται πως δεν είναι αλήθεια από τα γεγονότα της εποχής.
Ακόμη και για τη φυλάκιση του, λόγω της εμπλοκής στα επεισόδια της κηδείας Μάλλιου, υποστηρίζει ότι και εκεί διώχθηκε λόγω ιδεολογίας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι εκείνη την ημέρα, ο ίδιος μαζί με άλλους της ίδιας ιδεολογίας, χτύπησαν πολύ άσχημα ορισμένους δημοσιογράφους που είχαν πάει για να καλύψουν την κηδεία.
Το 1978 η Αθήνα συγκλονίζεται από μία σειρά εκρήξεων σε Αθήνα και Πειραιά. Η μία από τις επιθέσεις έγινε στον κινηματογράφο «Έλλη» όπου προβαλλόταν η σοβιετική ταινία «Ουράνιο Τόξο» και προκάλεσε τον τραυματισμό δεκάδων ανθρώπων. Η δεύτερη επίθεση έγινε στον κινηματογράφο Ρεξ όπου προβαλλόταν μια επίσης σοβιετική ταινία, με δεκάδες τραυματίες.
Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν και ο Ν. Μιχαλολιάκος ο οποίος σπεύδει να δηλώσει πως είναι «μεγάλη τιμή» για τον ίδιο οι κατηγορίες που του προσάπτουν και ειδικότερα αυτή που αναφέρει «ανατροπή πολιτεύματος». Ο Μιχαλολιάκος δίνει δύο καταθέσεις για τα επεισόδια, μία κύρια και μία συμπληρωματική. Στη δεύτερη κατάθεση του «δίνει» ψυχρά στην Ασφάλεια φίλους και συναγωνιστές. Κάτι ανάλογο φαίνεται πως είχε προηγηθεί και στην πρώτη του κατάθεση. Για κάποιους είναι εκείνη η στιγμή που ξεκινά η στενή του σχέση με τις Αρχές Ασφαλείας.
Άνθρωπος που γνωρίζει καλά το παρελθόν του, περιγράφει: «… για να μη δικασθεί (1978) αντάλλαξε το φάκελο της υπόθεσής του με την ίδρυση της Χρυσής Αυγής, ώστε το κράτος να μπορεί να ελέγχει τον πατριωτικό χώρο».
Αρχές της δεκαετίας του ’8ο εμφανίζεται να θέλει να ενώσει τις διάφορες εθνικιστικές συνιστώσες και αργότερα τους πρωτοεμφανιζόμενους skinheads με κυρίαρχες ομάδες των Μαρινέζου, Τσάκωνα, Κοστέλ-λο κ.α.
Το 1980 εκδίδει, με ομοϊδεάτες από την 4η Αυγούστου και την ΕΝΕΚ, το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Χρυσή Αυγή». Τρία χρόνια μετά η οργάνωση αποκτά τα πρώτα της γραφεία στη Ζωοδόχου Πηγής στην Αθήνα. Ένα χρόνο μετά αναλαμβάνει τη νεολαία της ΕΠΕΝ.
Ο «άγνωστος Χ» του Μιχαλολιάκου και της οργάνωσής του παλιά ήταν οι κομμουνιστές, οι αντεξουσιαστές, οι εχθροί -όπως όριζε και επέβαλλε ο ίδιος-, οι οποίοι μετά τη δεκαετία του ’90 «μετουσιώθηκαν» σε μετανάστες τρίτων χωρών, με εξαίρεση ορισμένους Αλβανούς υπηκόους τους οποίους αγκάλιασε λόγω εθνικιστικής… εντοπιότητας. Για τη Χρυσή Αυγή του Μιχαλολιάκου, ο «εχθρός» ήταν και είναι απαραίτητος. Διάγει πλούσια και ενδιαφέρουσα ζωή, εξαιτίας και της οικογενειακής του περιουσίας, που του επέτρεψε την ενασχόλησή του με τα κοινά δίχως να πασχίσει ιδιαίτερα για το μεροκάματο (αν και υποστηρίζει ότι κάποιο φεγγάρι έκανε ιδιαίτερα μαθήματα). Προσφάτως ξεστόμισε μια αλήθεια του: «Έχω γεννηθεί για να προκαλώ!»
Μεταξύ ναζισμού, εθνικισμού και ΚΥΠ;
Ιδιαίτερα σκληρός στις αρχές του, έχει μεγάλη ανάγκη να κρατάει τα μπόσικα. Από το καλοσιδερωμένο παντελόνι που φοράει μέχρι και τη Χρυσή Αυγή. Φαίνεται, όμως, ότι δεν τα καταφέρνει και τόσο συχνά, τουλάχιστον στον έλεγχο της οργάνωσης. Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι, ενώ η Χρυσή Αυγή δείχνει να είναι ασφυκτικά σκληρή ως προς τους κανόνες που την διέπουν, επί της ουσίας θυμίζει τη «Λάμψη» του Φώσκολου, με τον Μιχαλολιάκο να πρωταγωνιστεί σε ρόλο Δράκου. Ίντριγκες, χαμένοι έρωτες-στελέχη (Περίανδρος-καταδικασμένος για τον βαρύτατο τραυματισμό του φοιτητή Κουσουρή, Γκέκας κτλ.), δολοπλοκίες, βία και ό,τι άλλο προϋποθέτει μια αξιοπρεπής σαπουνόπερα κυρίως της δεκαετίας του ’90: δολοφονίες- αυτοκτονίες κρυμμένες στο σκοτάδι.
Ο Μιχαλολιάκος δεν έβλεπε «Λάμψη», αλλά παρακολουθεί στενά το ίντερνετ. Μέχρι πριν από λίγο καιρό δούλευε αρκετές ώρες «διαδικτυακά». ‘Ηλεγχε τα πάντα. Τώρα εργάζονται σκληρά με το… «ποντίκι» στελέχη του, τα οποία έχουν την εντολή να τον ενημερώνουν για κάθε τι που γράφεται εναντίον της Χρυσής Αυγής και κυρίως εναντίον του. Έχουν και μια άλλη εντολή: να παρακολουθούν κάθε λεπτό τι γράφει το αντίπαλο στρατόπεδο του Indymedia, και κυρίως όσοι έχουν αποσκιρτήσει από την οργάνωση, τους οποίους θεωρεί εχθρούς. Ελέγχεται αν την «αποκάλυψη» περί ροζ ξενοδοχείου του New Dream στο κέντρο της Αθήνας την έδωσε ένας από τους ορκισμένους του εχθρούς και πρώην πρωτοπαλίκαρο του.
Η κόρη του μπαμπά, Ουρανία
Εκατοντάδες ψεύτικα προφίλ, ψευδώνυμα και αγανακτισμένες αναρτήσεις αποδίδονται σε στελέχη της Χρυσής Αυγής και κυρίως στην αγαπημένη του κόρη Ουρανία, η οποία, όπως περιγράφεται από ανθρώπους που ξέρουν, «έχει πάρει πολλά από τον μπαμπά».
Η μαμά, Ελένη Ζαρούλια, είναι πάντα στο πλευρό του συζύγου Νίκου Μιχαλολιάκου. Επιλέγει τα ρούχα του, τις εμφανίσεις του, ελέγχει το σπίτι και τα κτηματομεσιτικά στο υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο, και γενικώς είναι το δεξί του χέρι, χωρίς όμως «να ακούγεται πολύ», τουλάχιστον μέχρι πρότινος.
Κατέβηκε στο ψηφοδέλτιο της Β’ Αθήνας με το κυρίαρχο επιχείρημα: οχι στις εκτρώσεις, ποινική δίωξη στους γιατρούς που τις κάνουν. Το θέμα της Ε. Ζαρούλια δεν ήταν ηθικό αλλά εθνικό, λόγω της μαστιζόμενης υπογεννητικότητας!
Ο Μιχαλολιάκος ήθελε πολύ να μπει η σύζυγος του στη Βουλή. Θέλει πολύ να μπει και η Ουρανία, και γι’ αυτό την προετοιμάζει. Ο Μιχαλολιάκος, ακόμη και με διόπτρες, νομίζει ότι βλέπει καθαρά.
Λάτρης ναζισμού και real estate
Ξεκίνησε την καριέρα του ως νοσταλγός της χούντας, αλλά μετέπειτα μετουσιώθηκε σε νοσταλγό του ναζισμού. Περίοδο την οποία πλέον, τουλάχιστον δημοσίως, επιθυμεί να εξωθήσει στην αφάνεια. Όμως οι ιστορίες για το πώς ενέπνεε τότε τους μπρατσωμένους πορτιέρηδες σε μπαρ της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης έχουν ενδιαφέρον. Ωστόσο, μπροστά στη γοητεία του κοινοβουλευτισμού μιας Ελλάδας που έχει καταρρεύσει, κανένα εξώφυλλο του Φίρερ της δεκαετίας του ’8ο δεν είναι αρκετό ώστε να προκαλέσει τέτοια ρίγη συγκίνησης στον αρχηγό της Χρυσής Αυγής. Κυκλοφορεί με φύλαξη, αποφεύγει να οδηγεί (λένε ότι δεν θέλει) και έχει γεμίσει το σπίτι του με κάμερες ασφαλείας.
«Μάγκες κόφτε τα ξυλίκια γιατί τα πράγματα σοβαρεύουν», θα μπορούσε να είναι μία από τις φράσεις του, ώστε να πείσει στελέχη και οπαδούς να μεταμορφωθούν από «ανεγκέφαλους τραμπούκους» σε προστάτες των αδύναμων και απροστάτευτων πολιτών, κυρίως στο κέντρο της Αθήνας, όπου διαβιούν και οι περισσότεροι μετανάστες. Παράλληλα, όμως, τα «ξυλίκια» έπεφταν και πέφτουν βροχή. Ο μανιάτης Μιχαλολιάκος είναι ευφυής. Τις βουλευτικές έδρες τις έβλεπε να έρχονται (έχει πασχίσει πολύ γι’ αυτό) και ως εκ τούτου ήταν απαραίτητες και οι σχετικές συστάσεις: μη φοβίζετε τον κόσμο, να είστε δίπλα του, παρέχετε ασφάλεια. Πιστεύει πολύ στην ιδιοκτησία, είτε αυτή μεταφράζεται σε πατρίδα, οικογένεια, οργάνωση, κόμμα ή ιδιοκτησία, όπως λέμε realesτaτe.
Η μεγάλη του -δημόσια τουλάχιστον- στροφή από τους παραδοσιακούς νέο-ναζίστές έχει ενοχλήσει. Πρώην «υποτακτικοί» περιγράφουν ότι παλιά πίστευε ιδιαίτερα στην υπεροχή του Homo Nordicus, του ανθρώπου του Βορρά, μετά στον καθαρό Αγιο Παντελεήμονα. Το Μεταξουργείο, που έχει ενδιαφέρον real estate, το ακουμπάει… διακριτικά.
Στην πρώτη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου στον δήμο της Αθήνας, δεν δίστασε να χαιρετήσει ναζιστικά. Δεν έκανε κάτι διαφορετικό ο άνθρωπος απ’ αυτό που συνηθίζει να κάνει. Εξ ου και το παρατσούκλι «φίρερ».
Σχολιάστηκε ιδιαίτερα η εμφάνισή του τον Ιούνιο του 2010, πριν από τις δημοτικές εκλογές, κατά την παρουσίαση του βιβλίου «Τομέας Χ» του «πιστού» του Ηλία Κασιδιάρη. Φαίνεται να είναι η τελευταία δημόσια παρουσίαση όπου μέλη της Χρυσής Αυγής εκφράζουν ελεύθερα και χωρίς δεσμεύσεις τα φιλοναζίστικά τους πιστεύω. Σε εκείνη την εκδήλωση ο Μιχαλολιάκος φοράει μια μαύρη μπλούζα που έχει πάνω της το σήμα των SS-Totenkopf (τη νεκροκεφαλή των ταγμάτων SS).
Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι ο Μιχαλολιάκος προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν του. Είναι αρκετά ευφυής ώστε να μπορεί να παίζει σε δύο ή και περισσότερα ταμπλό.
Πράκτορας ή όχι;
Εδώ και χρόνια τον Ν. Μιχαλολιάκο τον κυνηγάει η φήμη πως ήταν ένας από τους καλούς συνεργάτες (αντί αδράς αμοιβής) της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, η οποία έχει μετονομαστεί σε Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ). Τη δεκαετία του ’70, που για κάποιους τον έχει στιγματίσει ως πράκτορα της Κρατικής Ασφάλειας και της ΕΥΠ με το ψευδώνυμο «ΑΣΤΥ ΑΝΑΞ», δρούσε από την οδό Φιλολάου στο Παγκράτι, εκεί όπου ήταν το πατρικό του. Γειτονάκι του και στις ιδέες ο Νίκος με το σκυλί του, Μπρέντα.
Μέχρι σήμερα δεν έχει αποδειχθεί ότι ο Μιχαλολιάκος ήταν ή είναι πράκτορας της Ασφάλειας και της ΕΥΠ, και εκτός αυτού υπάρχει και δικαστική απόφαση που τον δικαιώνει στο κομμάτι που κάποιοι χρησιμοποίησαν ένα επίσημο έγγραφο το οποίο ανέφερε την επί χρήμασι μυστική του σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες. Το συγκεκριμένο έγγραφο αναγνωρίστηκε ως πλαστό από τη δικαιοσύνη κι έκτοτε ο Μιχαλολιάκος το έχει πολλές φορές μαζί του όταν πρόκειται να κάνει τηλεοπτική εμφάνιση. Το συγκεκριμένο έγγραφο είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά στην εφημερίδα «Αυριανή», το 1984, και περιελάμβανε και άλλα γνωστά ονόματα συνεργατών, ανάμεσα στους οποίους ο Κώστας Πλεύρης, ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος, ο Πολύδωρος Δάκογλου (πρόεδρος του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος-ΕΝΕΚ) κ.ά. Σε εκείνο το δημοσίευμα αντιδρά ο Ν. Μι¬χαλολιάκος και μερικά χρόνια αργότερα, στις 3 Δεκεμβρίου 1999, ο εκδότης της «Αυριανής» ζητάει συγγνώμη.
Ο πατέρας του Ν. Μιχαλολιάκου δούλευε στη χωροφυλακή. Ο ένας του αδελφός διετέλεσε Διοικητής Σώματος Στρατού στη Θράκη και επί ΠΑΣΟΚ έγινε στρατηγός. Και για κείνον υπάρχει έντονη φημολογία πως συνεργαζόταν με την ΚΥΠ. Ο άλλος του αδελφός είναι ο γνωστός δικηγόρος των Αθηνών, Τάκης Μιχαλόλιας.
Όλη αυτή την ιστορία -αληθινή ή μη, θα αποδειχθεί κάποια στιγμή- την επικαλούνται οι αντίπαλοι του Μιχαλολιάκου, ώστε να αποδείξουν ότι δεν είναι αυτός που δείχνει, δηλαδή ο άνθρωπος που θέλει να πολεμήσει το σύστημα. Πώς είναι δυνατόν να πολεμάς το σύστημα και ταυτόχρονα να συνεργάζεσαι άψογα μαζί του, αναρωτιούνται ορισμένοι από τους πολέμιούς του.
Οι αντίπαλοι του δεν ανήκουν μόνο στον δημοκρατικό χώρο, αλλά εντοπίζονται και στους κόλπους της οργάνωσής του και γενικότερα στον εθνικιστικό χώρο, απ’ όπου προέρχεται ένας από τους θρύλους πλέον των εθνικιστών, ο πρώην χειριστής αεροσκαφών, έφιππος τοξοβόλος, Αριστείδης Καλέντζης. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Κα-λέντζης φαίνεται ότι του χρέωνε τη «συνεργασία» του με την ΚΥΠ και την Ασφάλεια.
Χρηματοδότες και… χορηγοί
Τον πρώτο καιρό η Χρυσή Αυγή δεν είχε πολλά έσοδα. Σιγά σιγά, όμως, δημιουργήθηκε περιοδικό, μπλουζάκια, κονκάρδες, συνδρομές, βιβλιοπωλείο ΛΟΓΧΗ, υπηρεσίες… security και εκλογές. Όπως τουλάχιστον περιγράφει ένα από τα κορυφαία στελέχη που πέρασαν από την οργάνωση, ο Χάρης Κουσουμβρής στο βιβλίο του: «Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής», ο αρχηγός τον είχε στείλε μαζί με κάποιον άλλον να συνοδεύσουν σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ βουλευτή της ΝΔ. Ορισμένα μέλη της Χρυσής Αυγής που έχουν αποσκιρτήσει λένε γι’ αυτόν: «Νίκος κερνά και Νίκος πίνει», υπονοώντας ότι, από τη στιγμή που δεν υπάρχει απόλυτη διαφάνεια για το χρήμα που διακινείται στην οργάνωση, ο καθένας μπορεί να βγάλει ό,τι συμπέρασμα θέλει.
Ο Μιχαλολιάκος συμπεριφέρεται ως περήφανος μανιάτης. Αγαπάει το χρήμα, αλλά το δικό του. Είναι όμως έτσι; Περιγράφει ο Κουσουμβρής: «Ως ταμίας της Χρυσής Αυγής, είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω ότι στο ταμείο δεν είχαμε ποτέ περισσότερα από 300-400 ευρώ. Με τα χρήματα αυτά δεν συντηρείται οργάνωση. Ποιος την ενίσχυε, δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Ξέρω όμως ότι το προεκλογικό μας υλικό για τις ευρω¬εκλογές είχε έρθει με δελτίο αποστολής από τα γραφεία μεγάλου κόμματος…». Κατά μία άλλη εκδοχή, στις ευρωεκλογές του 1994 τα προεκλογικά έξοδα είναι πολλά. Όμως, βρίσκεται λύση… εξ ουρανού (ανάλογες λύσεις φαίνεται ότι συνοδεύουν τις μέχρι τώρα εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες συμμετείχε η Χρυσή Αυγή). Ένα τυπογραφείο προσφέρεται δωρεάν (!) να τυπώσει όλο το προεκλογικό υλικό (κόστος που κατά ορισμένους ξεπερνά τα 5 εκατομμύρια δραχμές).
Μετά από εκείνη την περίοδο φαίνεται να αρχίζουν κόντρες με τους σκληροπυρηνικούς της οργάνωσης, οι οποίοι αρχίζουν να αντιμετωπίζουν καχύποπτα τον αρχηγό τους και παίρνουν πιο σοβαρά πια όλες αυτές τις φήμες που τον ακολουθούν για τη συνεργασία του με την ΚΥΠ και γενικότερα με τις Αρχές Ασφαλείας. Ακολουθεί ένα παιχνίδι «συμπτώσεων», όπως τουλάχιστον χαρακτηρίζεται από ορισμένα στελέχη που φεύγουν από την οργάνωση και συλλαμβάνονται για διάφορες ποινικές πράξεις και όχι μόνον.
Real Estate και εταιρείες Security
Για κάποιους ο Νίκος Μιχαλολιάκος είναι καλό επιχειρηματικό μυαλό. Κάποιοι μάλιστα του καταλογίζουν ότι έχει μετατρέψει τη Χρυσή Αυγή σε ένα κερδοφόρο μαγαζάκι (καταστήματα με όπλα, αξεσουάρ, μπλουζάκια, κονκάρδες, σπρέι πιπεριού, τα οποία μάλιστα γίνονται ανάρπαστα τον τελευταίο χρόνο). Ορισμένα από τα καταστήματα που είναι στην ιδιοκτησία μελών της οργάνωσης έχουν χαρακτηριστικά ονόματα, όπως «Φάλαγγα» κτλ. Επιπλέον, οι εταιρείες Security είναι ένας από τους πιο αγαπημένους επαγγελματικούς προορισμούς στελεχών ή περιφερειακών της Χρυσής Αυγής. Ιδιοκτήτες ή απλοί εργαζόμενοι πιστεύουν πολύ στο θέμα της παροχής έμμισθης ασφάλειας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ν. Μιχαλολιάκος, σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη στον σταθμό Ηλέκτρα της Κορίνθου, δεσμεύτηκε, μεταξύ άλλων, πως η βουλευτική αποζημίωση όσων εκλεγούν από τον Λαϊκό Σύνδεσμο θα επιστρέφεται στα γραφεία του κόμματος και θα χρησιμοποιείται για την «παροχή κοινωνικού έργου που θα απευθύνεται αποκλειστικά σε Έλληνες» – βλέπε: παροχή ασφάλειας μέσω εταιρίας ή εταιριών Security. Το κεφάλαιο κίνησης μπορεί να προέρχεται από τις βουλευτικές αποζημιώσεις, αλλά οι παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους πολίτες, σύμφωνα με πληροφορίες, θα είναι επ’ αμοιβή. Θυμίζει λιγάκι το… Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει.
Τα μέλη της Χρυσής Αυγής φέρονται να μην ενδιαφέρονται και τόσο πολύ για το θέμα της ιδιοκτησίας, κάτι που φυσικά δεν ισχύει για τον αρχηγό της. Η ιστορία που προέκυψε με το ροζ ξενοδοχείο της οδού Λιοσίων, ιδιοκτησίας της εταιρίας ΛΥΔΙΑ ΑΕ, φαίνεται πως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Μιχαλολιάκος μπορεί να διέψευσε το γεγονός ότι ο ίδιος είναι ο άμεσος ιδιοκτήτης της ροζ επιχείρησης, με την έννοια ότι το έχει νοικιάσει αλλού, ωστόσο αυτό είναι ένα επιχείρημα που αρκετές φορές έχει ακουστεί στην υποβαθμισμένη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα με ορισμένες πολυκατοικίες από αυτές που είχαν για να μένουν μετανάστες και για τις οποίες πλήρωναν αδρά. Ο ιδιοκτήτης ήταν Έλληνας, δεν εμφανιζόταν ποτέ στην περιοχή και ο σύνδεσμος του ήταν συνήθως κάποιος μετανάστης με τον οποίον έκανε και όλες τις δοσοληψίες.
Όπως και να ‘χει, για την ιστορία αναφέρουμε ότι, σύμφωνα με το ΦΕΚ 6/9/2007 (10271), το ξενοδοχείο New Dream της Λοσίων ανήκει στη «ΛΥΔΙΑ Ξενοδοχειακές και Τουριστικές Επιχειρήσεις». Η σύνθεση της εταιρίας εμφανίζεται ως εξής: Αθανάσιος Ζαρούλιας του Βασιλείου, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος (αδελφός της συζύγου Μιχαλολιάκου). Αντιπρόεδρος είναι η σύζυγος του, Ελένη Ζαρούλια. Ως μέλος του ΔΣ εμφανίζεται ο Ν. Μιχαλολιάκος με τους Σ. Μαρτίνο και Αλεξάνδρα Δανέλλη. Μάλιστα, φαίνεται πως ο κουνιάδος του Γ. Μιχαλολιάκου μένει, ή τουλάχιστον δηλώνει ότι μένει, στην οδό Λιοσίων 121, όπου και η έδρα του ξενοδοχείου. Το πρόδηλο ενδιαφέρον του Ν. Μιχαλολιάκου για το υποβαθμισμένο κέντρο, κατά πολλούς ερευνητές, φαίνεται να συμβαδίζει με τις χαμηλές αντικειμενικές αξίες λόγω υψηλής εγκληματικότητας. Αυτό που αποτελεί πια κοινό μυστικό στο κέντρο της Αθήνας είναι πως, μετά από κάθε πέρασμα της Χρυσής Αυγής, η περιοχή «καθαρίζει» και οι τιμές ανεβαίνουν, αφού στο μεταξύ έχουν πουληθεί ορισμένα φιλέτα σε μεγάλα μεσιτικά γραφεία σε πολύ χαμηλές τιμές.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου