Το θράσος δεν έχει όρια: Το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ στον τόπο του εγκλήματος

Αφού ξεπλύνανε τους ναζί. Αφού τους βγάλανε πρωτοσέλιδα ως αγαθοεργούς, προστάτες των γιαγιάδων (τους) με στημένα ‘ρεπορτάζ’. Αφού μας ‘ενημερώσανε’ με φωτορεπορτάζ, όχι μιας αλλά 178 “αποκλειστικών” φωτογραφιών από το κοσμικό γεγονός του γάμου στελέχους τους.

Αφού προβάλανε –πρωτοσέλιδα πάντα- το τατουάζ με τη σβάστικα στο χέρι του Κασιδιάρη δίπλα στη μις Τουρισμός. Αφού λανσάρανε τους ναζιστές σε συσκευασία λάιφ-στάιλ.

Μετά την πρωτοσέλιδη φωτογραφία της ανυπεράσπιστης σορού του Μ. Ασλάνη, αγορασμένη από αυτούς που φτάσανε πρώτοι στο σπίτι του. Με την αράχνη της αποκλειστικότητας ‘’protothema’’ πάντα.

Μετά το πρωτοσέλιδο με τις λέξεις: «ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ, ασέλγεια σε παιδιά, παιδεραστία», ενώ “φούσκωνε” η απεργία στις εξετάσεις.

Σήμερα δείχνουν ότι δεν έχουν ούτε ίχνος ενδοιασμού, καμιά αναστολή: Πουλάνε στην πρώτη σελίδα ολοσέλιδη φωτογραφία με το ψυχορράγημα του δολοφονημένου αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα. Αγορασμένη προφανώς από κάποιον που –υποτίθεται πως- η δουλειά του ήταν να αποτρέψει αυτό που έγινε και όχι η ‘μπίζνα’ πάνω στις τελευταίες στιγμές του θύματος. Μιας πολιτικής δολοφονίας που είναι ταυτόχρονα «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» αλλά και «Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές». Το πρώτο, γιατί ήδη η συμμορίτικη δολοφονική επίθεση κατά του συνεργείου του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, που άλλωστε είχε προαναγγελθεί από τα βίντεο που πρόβαλλε η ίδια η ναζιστική συμμορία, προεικόνιζε τη συνέχεια.

Το δεύτερο, γιατί όπως στο αστυνομικό μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι, έτσι και στο πολιτικό θρίλερ που ζούμε στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης, το φονικό μαχαίρι το κρατάνε πάρα πολλά χέρια. Μεγάλο μερίδιο εδώ έχει ο Θέμος και η φυλλάδα του. Είναι προφανές πως δεν αναρτούμε τη φωτογραφία με το πρωτοσέλιδο της ύβρης.

Είναι εξίσου προφανές πως είναι περιττό να κάνουμε έκκληση στους αναγνώστες μας σήμερα να …κάνουν εξαίρεση(!) και να μην αγοράσουν το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Θα ήταν αστείο.

Το τραγικό είναι πως οι ίδιοι οι αυτουργοί του ξεπλύματος του ναζισμού εκμεταλλεύονται εμπορικά το ‘κατόρθωμά’ τους, ποντάροντας στη συγκίνηση του κόσμου που συγκλονισμένος από τη δολοφονία παγιδεύεται στο βέβηλο πρωτοσέλιδο. Για να επανέλθουμε στα αστυνομικά μυθιστορήματα: ‘Ο δολοφόνος ξαναγυρίζει στον τόπο του εγκλήματος’…

Άλλοι καιροί, άλλα ήθη. Κάποτε, το μακρινό(;) 1936, ο Ριζοσπάστης δημοσίευε στην πρώτη σελίδα του τη συγκλονιστική φωτογραφία του αυτοκινητιστή Τάσου Τούση, δολοφονημένου στη Θεσσαλονίκη στη διάρκεια των κινητοποιήσεων των καπνεργατών που η κυβέρνηση Μεταξά ήθελε με κάθε τρόπο να διαλύσει. Η σορός του, πάνω σε μια πόρτα που την τοποθέτησαν οι σύντροφοί του για να την περιφέρουν σαν επιτάφιο, με τη μάνα που θρηνεί πάνω από το άψυχο σώμα του γιου της, έδωσε την έμπνευση στον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, με πολύωρο συνεχόμενο ξενύχτι και πολλά πακέτα τσιγάρα, να γράψει το συγκλονιστικό ποιητικό του έργο «Επιτάφιος».

Πολλά χρόνια αργότερα, το 1958, ο ποιητής στέλνει το

έργο του στον Μίκη Θεοδωράκη που μέσα σε μια μέρα το μελοποίησε και το έκδοσε το 1960. Δημιουργήθηκε έτσι, με την ‘ξύλινη’ φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση και το μπουζούκι του Μανώλη Χιώτη, ένα αθάνατο μουσικό έργο που τραγουδιέται ακόμα. (Η πρώτη εκδοχή, σε ενορχήστρωση του Μάνου Χατζιδάκι, ήταν με τη φωνή της Νάνας Μούσχουρη.)

Σήμερα, δυο μέρες μετά την κηδεία, ο Θέμος επιχειρεί να εισπράξει τα αργύρια. Πουλάει την εικόνα με τις τελευταίες στιγμές του Παύλου που σβήνει στην αγκαλιά της συντρόφου του. Επιδιώκοντας να ξεπλυθεί ταυτόχρονα, με τον υποκριτικό τίτλο: ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ.
Ούτε εμείς, Θέμο.

ΠΗΓΗ