Στο σπίτι της κυρίας Βέμπο, Στουρνάρη 23, έχει στηθεί πρόχειρος σταθμός Πρώτων Βοηθειών”, μετέδιδε ο σταθμός του Πολυτεχνείου. Η Βέμπο κρύβει στο σπίτι της από την πρώτη στιγμή της εξέγερσης κυνηγημένους φοιτητές. Δεν έχει διλήμματα ούτε δευτερόλεπτο. Όταν οι ανθρωποφύλακες χτυπούν το κουδούνι τους διώχνει με τις κλωτσιές.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που όταν γράφουν ιστορία δεν την αφήνουν στη μέση. Την ξεκινάνε και την φτάνουν στο τέλος.
ΠΗΓΗ
-...ανθρώπινη, οπωσδήποτε, η κίνηση αυτή της Βέμπο να κρύψει τους κυνηγημένους φοιτητές κι, οπωσδήποτε, σημαντική η συμβολή της κατά τον Αγώνα των χιονόπληκτων Φανταρακίων μας ενάντια στην υπερφίαλη πτεροκαπελάτη Μουσολινοφασιστόφαρα, αλλά για να σεβόμαστε το Ιστορικό Ζύγι, για να βλέπουμε το πράμα στο όλον του και για να πάρουμε μία γεύση από το τί σημαίνει ΑΕΙΖΩΟΣ ΕΛΛΑΔΟΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΟΥΛΙΚΟΣ ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΙΣΜΟΣ (ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ΜΟΝΟ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΞΑΠΟΣΤΑΙΝΕΙ, ΧΡΩΜΑΤΑΚΙ ΔΕΡΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑ), ας έχουμε κατά νού κι αυτή την μαρτυρία του Γιώργου Ζαμπέτα: "Το 1968 έστειλε ο Παπαδόπουλος πρόσκληση σ'όλους εμάς του καλλιτεχνικού στερεώματος να πάρουμε μέρος στο Καλλιμάρμαρο, για την επέτειο της 21ης Απριλίου. Όποιος δεν ήτανε να έρθει, να ειδοποιήσει εγκαίρως κι όποιος θα πήγαινε, είναι καλεσμένος την τάδε μέρα στο Χίλτον που θα γίνει η πρες-κόνφερανς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάμε στο Χίλτον, είμαστε μαζεμένοι διάφοροι. Οικονομίδης, Νίκυ Γιάκοβλεφ, Μαίρη Λω, Κατσαρός, Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ, Μοσχολιού και βέβαια Καρέζη, Καζάκος και λοιποί κομμουνιστές...
Αρχινάει ένας συνταγματάρχης και πλέκει το εγκώμιο των καλλιτεχνών. Εσείς που είσαστε η αφρόκρεμα, τα ψηλά ιδανικά της πατρίδας και τέτοια. Πετάγεται ο Γιάκοβλεφ και λέει, εμείς, στρατηγέ μου, είμαστε αυτοί που ζούμε σε μια υπόγα και θα πεθάνουμε σε υπόγα, αυτά τα λόγια ταιριάζουν σε σας, εσείς είσαστε η αφρόκρεμα της πατρίδας, οι ήρωες, που σας κάνουνε κι αγάλματα. Εγώ σε μια γωνιά έχω πεθάνει απ'τα γέλια και συμπληρώνω διάφορα και γίνεται κει μέσα μια πλάκα κι ένα γέλιο φοβερό. Κόκαλο ο συνταγματάρχης. Επεμβαίνει και καλμάρει τη συζήτηση ο Οικονομιδης και κύλησαν όλα εντάξει.
Πάμε λοιπόν στο Καλλιμάρμαρο, πάτα με να σε πατώ γινότανε. Πίσω μας αναβοσβήνει το Ζήτω η 21η Απριλίου και μπουκάρει ο Παπαδόπουλος. Να κι η Σοφία η Βέμπο, να κι η Καρέζη, να κι ο Καζάκος! Όλοι τους παίρνουνε μέρος, κι οι αντιστασιακοί ! Το πάλκο είναι στο πέταλο ακριβώς. Προχωράμε προς το πάλκο με τον Ηλιόπουλο κι ο Ντίνος με ρωτάει, ρε Ζαμπέτα, τί θα πούμε στους άλλους τώρα που ήρθαμε κι εκτεθήκαμε εδώ; Γελάω και του λέω, ρε μη σε νοιάζει, τα ίδια που θα τους πούνε κι όλοι όσοι μαζεύτηκαν εδώ μέσα, όλοι αυτοί που κάνουνε τους αντιστασιακούς. Ανεβαίνω πάνω μαζί με τη Μανταλένα και το σάρωσα το Καλλιμάρμαρο. Χαμός έγινε.
Όλα καλά κι όλα ωραία, αλλά δε μ'άρεσε όταν ανέβηκε η μεγάλη ντίβα, η Βέμπο κι αρχίζει να φωνάζει το "Παιδιά της Ελλάδος παιδιά" αφιερωμένο στα παιδιά της επανάστασης. Καλά όλα, αλλά αυτό το τραγούδι το είχαμε συνδέσει όλοι αυτοί που ζήσαμε την Κατοχή με τους αγώνες και την επιβίωσή μας κι όχι με την επανάσταση του Παπαδόπουλου. Δεν μ'άρεσε καθόλου, στεναχωρήθηκα γι'αυτό.
Έρχεται μετά στα πράματα, 1974, ο Καραμανλής και μας ξανακαλάνε πάλι όλους, αυτοί τώρα. Τα ίδια, στο Καλλιμάρμαρο ξανά. Μαζευόμαστε ξανά. Οι ίδιοι...Τώρα είναι στην επικαιρότητα κι ο Κοινούσης με "Τα παιδιά, τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά".
Αλλά ξαφνικά ανεβαίνει η Βέμπο με το σεγκούνι της κι ανακράζει τώρα "Παιδιά του Πολυτεχνείου παιδιά" !
Με έπιασε ένας κρύος ιδρώτας και σκέφτηκα, ρε τί κάνουμε; Αν υπήρχε Θεός έπρεπε να ρίξει φωτιά να μας κάψει ! Όλους ! Ιησού Χριστέ, έλεγα από μέσα μου, όλοι πρέπει να περάσουνε δίκη, αν δικάσεις μόνο μένα δεν κάνει, μόνος θα πάω στράφι.
Με βρίζουνε εμένα και με λένε δεξιό, χουντικό, βασιλικό κι όπως θέλουνε. Ρε, εγώ δεν είπα ποτέ τα τραγούδια μου όπως εξυπηρετούν τους άλλους.
Εγώ δεν είμαι με κανένανε, είμαι με τον εαυτό μου. Εγώ τον "Αράπη" μου μαύρο τον έφτιαξα, μαύρο τονε βάφτισα και μαύρο θα τον ψοφήσω. Ούτε τον κοκκίνησα, ούτε τον πρασίνισα, ούτε τον έβαψα μπλε. Μαύρος μού ήτανε πάντα και μια ζωή έτσι θα τον έχω. Δεν τον αλλάζω τον αραπάκο μου με τίποτα ρε, πάρτε το είδηση !" (σελίδες 309 και 310 από το βιβλίο της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΙΑΣΙΟΥ "ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ "και η βρόχα έπιπτε...στρέιτ θρου", εκδόσεις "ντέφι").