Αποκηρύσσω την Χρυσή Αυγή μετά βδελυγμίας.

Πριν από 60 και κάτι χρόνια, πολλοί ταγματασφαλίτες, πολιτικοί πρόγονοι της Χρυσής Αυγής, ήταν μάρτυρες κατηγορίες ή δικαστές στα Έκτακτα Στρατοδικεία που στην διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου και αμέσως μετά τη λήξη του δίκαζαν αριστερούς και κομουνιστές. Από τους κατηγορούμενους δεν ζητούσαν τότε να απολογηθούν για τις πράξεις τους. Τους ζητούσαν μια δήλωση αποκήρυξης του κομουνισμού. Χθες και προχθές, οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής κλήθηκαν να εξηγήσουν τις πράξεις και τις ιδέες τους. Οι ίδιοι άνθρωποι που λίγο καιρό πριν καμάρωναν μπροστά στις κάμερες για τις επιθέσεις κατά μεταναστών και αριστερών, κι ύστερα τις αναρτούσαν οι ίδιοι στο youtube, δήλωσαν απολογούμενοι στις ανακρίτριες. Του Στέλιου Κούλογλου

«Τις καταδικάζω απερίφραστα (τις επιθέσεις της Χρυσής Αυγής) Και μόνο που το ακούω είναι αποκρουστικό», είπε ο Γερμενής ή Καιάδας. «Είμαι αθώος και ο μέχρι σήμερα προηγούμενος βίος μου στην κοινωνία είναι τύπος και υπογραμμός». (Υπογραμμός, κάτι σαν το εγέρθητος δηλαδή).

«Καταδικάζω απερίφραστα το γεγονός αυτό της δολοφονίας», (του Παύλου Φύσσα) πρόσθεσε ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καταρχάς ηγετικό μέλος του κόμματος. Δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ βία, δεν την αποδέχομαι για κανένα λόγο στη ζωή μου».

Μαθαίνει ουρντού (γλώσσα που μιλούν στο Πακιστάν) για να συνεννοείται με τους υπαλλήλους του, μας πληροφόρησε ο Στάθης Μπούκουρας ενώ για δολοφονικές ενέργειες σε βάρος μεταναστών, απάντησε: «Ανατριχιάζω με όσα ακούω, δεν με εκφράζουν όλα αυτά, δεν μου το επιτρέπει η θρησκεία μου». Επικαλέστηκε μάλιστα και τον μπαμπά του, τον οποίο σε μια συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής είχε ρωτήσει από το μικρόφωνο: «μπαμπά στο ΠΑΣΟΚ δεν είμαστε;» μιας και όπως είπε ήταν και οι δύο θαυμαστές του Ανδρέα Παπανδρέου. Μάλιστα, «αν η Χρυσή Αυγή αποδειχτεί εγκληματική οργάνωση, εγώ δεν έχω θέση σε αυτή».

Εξήντα και κάτι χρόνια πριν, στην ίδια χώρα, χιλιάδες νέοι άνθρωποι εκτελέστηκαν επειδή δεν δέχονταν να κάνουν μια δήλωση αποκήρυξης του κομουνισμού. Μάλιστα από ένα σημείο και μετά οι στρατοδίκες, που κάπως και οι ίδιοι είχαν τρομάξει με την άκαμπτη στάση των εικοσάχρονων που έστελναν στο τάφο για ψύλλου πήδημα, δεν τους ζητούσαν καν να αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας τον κομουνισμό. Θυμάμαι μια μεγάλη συζήτηση που είχαμε για αυτό με τον αείμνηστο Γρηγόρη Φαράκο, γενικό γραμματέα του ΚΚΕ:

Όταν το 1949 έγινε εκείνη η περίφημη 5η Ολομέλεια, στην οποία ο Ζαχαριάδης ξαναθυμήθηκε το Μακεδονικό και έβαλε ξανά την υπόθεση της απόσπασης της Μακεδονίας, όχι ακριβώς απόσπασης αλλά της αυτονόμησής της, στην Ελλάδα γίνονταν δίκες. Τα στρατοδικεία λειτουργούσαν επί μονίμου βάσεως στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας και με δεκάδες αγωνιστές.

Η ερώτηση που έμπαινε τελικά για να κριθούν την τελευταία στιγμή ήταν: «Είσαι υπέρ της Ολομέλειας ή εναντίον;» Δεν έλεγαν γενικά να απαρνηθείς τον κομμουνισμό. Και πολλοί λέγανε: «Ναι, είμαι υπέρ», ενώ δεν την πίστευαν. Και πραγματικά, οι περισσότεροι τότε δεν την πίστευαν.(1)

Δεν την πίστευαν αλλά ήθελαν να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια τους. Να μπορέσουν να κοιτάξουν τους διώκτες τους στα μάτια, χωρίς να τα χαμηλώσουν. Και δεν τους πήγαιναν στον Κορυδαλλό, αλλά στους τόπους εκτέλεσης. Ούτε ήταν βουλευτές. Αμόρφωτα παιδιά ήταν πολλοί, προστάτες οικογένειας σε μια ρημαγμένη χώρα. Χρειάζεται κι άλλο παράδειγμα για το ηθικό χάσμα που χώριζε και χωρίζει τους φασίστες νεοναζί από την αριστερά;

(1)Από το "Μαρτυρίες για τον Εμφύλιο και την ελληνική αριστερά", του Σ. Κούλογλου, εκδόσεις "Εστία"

ΠΗΓΗ