Τα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών"

Το όνομα της τσουκνίδας

Εκατό χρόνια από τηυν κατασκευή τους, τα «Πρωτόκολλα» εξακολουθούν να τρέφουν τον αντισημιτισμό

Το μπεστ σέλερ του μίσους

Αν αμφιβάλλει κανείς για τη δύναμη του γραπτού λόγου, αρκεί να αναλογιστεί την ιστορία αυτού του παράξενου βιβλίου, της πιο περίεργης εκδοτικής επιτυχίας όλων των εποχών. Από τότε που πρωτοεκδόθηκε, πριν από έναν αιώνα, δεν έπαψε να κινεί το ενδιαφέρον των πιο ετερόκλητων ανθρώπων και να ενεργοποιεί την πολιτική δραστηριότητα των πιο ασύμβατων ιδεολογιών. Και όμως, τα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" δεν είναι παρά ένα πλαστογράφημα, ένα κακοφτιαγμένο δημιούργημα της ρωσικής μυστικής υπηρεσίας την εποχή του Τσάρου, της περιβόητης "Οχράνα". Περιλαμβάνει 24 κεφάλαια, τα οποία υποτίθεται ότι αποδίδουν τα πρακτικά κάποιων μυστικών συνεδριάσεων των "κεφαλών" της διεθνούς εβραϊκής συνωμοσίας. Εμφανίζονται οι ίδιοι οι Εβραίοι να οργανώνουν με τον πιο κυνικό και και σκοτεινό τρόπο την "παγκόσμια αυτοκρατορία τους". Περιγράφεται κάθε είδους μέσο για την επίτευξη του τελικού σκοπού: της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Το περίεργο δεν είναι που οι πράκτορες του Τσάρου συνέλαβαν αυτό το σχέδιο, να κατασκευάσουν δηλαδή ένα ντοκουμέντο το οποίο υποτίθεται ότι αποκαλύπτει τις μυστικές αποφάσεις του "διεθνούς εβραϊσμού" για την παγκόσμια επιβολή τους μέσω μιας συνωμοσίας. Το περίεργο είναι ότι ακόμα και σήμερα, το ίδιο αυτό κείμενο κυκλοφορεί σ' όλο τον κόσμο σε δεκάδες γλώσσες και εκατοντάδες εκδόσεις για να στηρίξει παλιές και νέες θεωρίες για τον σιωνιστικό κίνδυνο.
Και όμως. Η πλαστότητα των "Πρωτοκόλλων" έχει αποδειχθεί με τον πιο απόλυτο τρόπο ήδη από το 1921. Ο ανταποκριτής των Times του Λονδίνου στην Κωνσταντινούπολη Φίλιπ Γκρέιβς ανακάλυψε τότε το αντίτυπο ενός γαλλικού βιβλίου που είχε κυκλοφορήσει περί το 1860 και το οποίο περιλαμβάνει αυτούσια κομμάτια από αυτά που ονομάστηκαν στη συνέχεια "Πρωτόκολλα". Μόνο που το γαλλικό πρωτότυπο δεν είχε καμιά σχέση με εβραίους ή με σιωνισμό. Γράφτηκε από τον Μορίς Ζολί και είχε στόχο τον γάλλο αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'. Ο τίτλος του ήταν "Διάλογοι στην κόλαση ανάμεσα στον Μακιαβέλι και τον Μοντεσκιέ". Οταν οι πράκτορες της "Οχράνα" διασκεύασαν για δική τους χρήση το κείμενο του Joly έβαλαν απλώς στη θέση του αυτοκράτορα τους "Σοφούς της Σιών". Δεν φαντάζονταν ότι θα αποκαλυφθεί η λαθροχειρία τους, εφόσον το πρωτότυπο του Joly είχε εκδοθεί τριανταπέντε χρόνια νωρίτερα και τα περισσότερα αντίτυπά του είχαν καταστραφεί από τις γαλλικές αρχές εξαιτίας του αντικαθεστωτικού του περιεχομένου. Αλλωστε η Οχράνα δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί τη μετέπειτα σταδιοδρομία του δημιουργήματός της. Σκοπός της ήταν να στηρίξει την τρέχουσα αντιεβραϊκή πολιτική του Τσάρου, να δικαιολογήσει τα "πογκρόμ" και να στρέψει τη λαϊκή δυσαρέσκεια εναντίον του εύκολου στόχου.
Η αρχική απήχηση των "Πρωτοκόλλων" υπήρξε ελάχιστη στη Ρωσία και μηδενική στο εξωτερικό. Μόνο μετά τη ρωσική επανάσταση του 1917 άρχισε η παγκόσμια αξιοποίησή τους. Κατά τον εμφύλιο του 1918-1921 οι Λευκοί έκαναν εκτεταμένη χρήση του βιβλίου στην προπαγάνδα τους, υποστηρίζοντας ότι η επανάσταση δεν ήταν παρά μια εβραϊκή συνωμοσία που στόχο είχε να αλώσει δια μέσου του μπολσεβικισμού τη χριστιανική Αγία Ρωσία. "Αυτή η προπαγάνδα προκάλεσε τρομερές σφαγές" παρατηρεί ο αμερικανός ιστορικός Bernard Lewis. Για να εξασφαλίσουν βοήθεια από το εξωτερικό οι Λευκοί διέδωσαν τα "Πρωτόκολλα" στην Ευρώπη και την Αμερική. Στη Μεγάλη Βρετανία, οι Times και η Morning Post δημοσίευσαν εκτεταμένα αποσπάσματα σε συνέχειες, ενώ ο Spectator ζήτησε τη συγκρότηση ειδικής επιτροπής για να εξετασθεί αν οι βρετανοί εβραίοι "είναι πράκτορες μιας μυστικής κυβέρνησης". Στις Ηνωμένες Πολιτείες τα "Πρωτόκολλα" δημοσιεύθηκαν με τον τίτλο "Ο εβραϊκός κίνδυνος" και ενέπνευσαν τον μεγιστάνα της αυτοκινητοβιομηχανίας Χένρι Φορντ να γράψει σειρά σχετικών άρθρων και να τα κυκλοφορήσει σε μπροσούρα ("Ο διεθνής Εβραίος"), η οποία έγινε διεθνές μπεστ σέλερ. Η αποκάλυψη της λαθροχειρίας το 1921 υποχρέωσε τον διεθνή τύπο να αναγνωρίσει το σφάλμα. Ακόμα και ο Φορντ το παραδέχθηκε με κάποια καθυστέρηση (το 1927). Η παγκόσμια όμως διάδοση του βιβλίου ήταν ήδη γεγονός.
Τη μεγαλύτερη εκδοτική τους επιτυχία τα "Πρωτόκολλα" τη γνώρισαν στη μεσοπολεμική Γερμανία. Μέσα στον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας (1920) πουλήθηκαν πάνω από 120.000 αντίτυπα και οργανώθηκαν πολυάριθμες εκδηλώσεις που "εκλαϊκευαν" τις πλαστογραφημένες αποκαλύψεις. Από το 1923 ανέλαβε το έργο της διάδοσης ο επίσημος "φιλόσοφος" του ναζιστικού κόμματος, ο Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ, με το βιβλίο "Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών και η διεθνής εβραϊκή πολιτική". Οταν κατέλαβε την εξουσία ο Χίτλερ το 1933, η γερμανική μετάφραση των "Πρωτοκόλλων" είχε ήδη φτάσει στην 33η επανέκδοση. Το καθεστώς των εθνικοσοσιαλιστών τα ανέδειξε φυσικά σε κύριο μοχλό της αντισημιτικής τους προπαγάνδας. Η επίσημη ναζιστική έκδοση προτρέπει τους πολίτες "να μελετήσουν τις τρομερές ομολογίες των Σοφών της Σιών και να φροντίσουν ώστε το βιβλίο να φτάσει στα χέρια όλων των Γερμανών". Το 1935 το γερμανικό υπουργείο Παιδείας συμπεριέλαβε τα "Πρωτόκολλα" στα επίσημα σχολικά εγχειρίδια.
Η ήττα του ναζισμού και η παγκόσμια φρίκη για το Ολοκαύτωμα περιόρισε κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια τα "Πρωτόκολλα" στη θέση που τους ταιριάζει: ανάγνωσμα φαντασιόπληκτων ακροδεξιών ή θρησκόληπτων φανατικών. Τα ξανασυναντάμε σε μαζική κλίμακα τη δεκαετία του 50 στις αραβικές χώρες που έρχονται σε σύγκρουση με το νεοσύστατο Ισραήλ. Στα αραβικά τα "Πρωτόκολλα" είχαν μεταφραστεί ήδη το 1926. Ομως η πρώτη αυτή έκδοση υπήρξε έργο ρωμαιοκαθολικών της Ιερουσαλήμ. Η πρώτη μετάφραση από μουσουλμάνο έγινε μόλις το 1951. Σήμερα οι αραβικές μεταφράσεις έχουν φθάσει τις 9 και οι εκδόσεις είναι αμέτρητες. Μια απ' τις μεταφράσεις υπογράφεται από τον διάσημο συγγραφέα Αμπάς Μαχμούντ Αλ Ακάντ (1961) και μια άλλη από τον αδελφό τού Νάσερ (1968). Ο ίδιος ο Νάσερ αλλά και ο Σαντάτ, και ο Καντάφι έχουν δημόσια συστήσει την ανάγνωση των "Πρωτοκόλλων". Ο σαουδάραβας βασιλιάς Φεϊζάλ συνήθιζε να προσφέρει στους καλεσμένους του από ένα αντίτυπο. Από τα τέλη της δεκαετίας του 60 η επίσημη προπαγάνδα υπέρ των "Πρωτοκόλλων" περιορίστηκε στη Σαουδική Αραβία, εφόσον δεν ταίριαζε στις αντιιμπεριαλιστικές κατευθύνσεις που ακολουθούσαν τα περισσότερα αραβικά κράτη. Η σκυτάλη πέρασε στο Ιράν, το Πακιστάν, τη Μαλαισία και την Ινδονησία.
Ακόμα και κάποιος αναγνώστης που δεν έχει πληροφορηθεί την ιστορία της πλαστογράφησης των "Πρωτοκόλλων" μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι πρόκειται περί κατασκευάσματος. Είναι πράγματι οξύμωρο το σχήμα, σύμφωνα με το οποίο οι Εβραίοι εμφανίζουν τους εαυτούς τους ως όργανο του κακού, χρησιμοποιώντας μάλιστα την τυπική αντισημιτική φρασεολογία των χριστιανών της εποχής. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους προπαγανδιστές της γνησιότητας. Εχουν τη δική τους λογική. Την περιγράφει ο πιο θερμός και πιο διάσημος υποστηρικτής των "Πρωτοκόλλων":
«Τα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" που οι Εβραίοι τ' απαρνούνται με τόση κακία, δείχνουν μ' έναν αναμφισβήτητο τρόπο πόσο ολόκληρη η ύπαρξη αυτού του λαού στηρίζεται στα ψέματα που εξυφαίνει। 'Είναι πλαστά' επαναλαμβάνει η 'Γκαζέτα της Φραγκφούρτης' και προσπαθεί να πείσει το σύμπαν. Αυτό όμως και μόνο αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι είναι αληθινά κι αυθεντικά. Εκφράζουν ξεκάθαρα και εν γνώσει του σκοπού, αυτά που οι Εβραίοι ασυνείδητα προσπαθούν να πετύχουν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Δεν μας ενδιαφέρει εδώ να εξετάσουμε ποιοι απ' τους Εβραίους παραδέχονται αυτές τις αποκαλύψεις. Εκείνο που είναι αποφασιστικό και συντριπτικό γι' αυτούς είναι ότι φέρνουν στο φως της μέρας, με μίαν ανατριχιαστική ακρίβεια, το χαρακτήρα και τη δραστηριότητα του ιουδαϊκού λαού και, μ' όλες του τις διακλαδώσεις, τον τελικό σκοπό στον οποίον τείνουν. Ο καλύτερος τρόπος για να κάνουμε σωστές τις αποκαλύψεις είναι να τις θέσουμε αντιμέτωπες στα γεγονότα. Αν κάνουμε να περάσουν απ' το μυαλό μας τα ιστορικά γεγονότα των τελευταίων ετών, φωτισμένα απ' αυτό το βιβλίο, καταλαβαίνουμε αμέσως γιατί ο εβραϊκός Τύπος το κατεδίκασε έτσι κραυγαλέα: Οταν θα 'ρθει η μέρα που το βιβλίο αυτό θα γίνει το ευαγγέλιο του Εβραίου, τότε θ' αποκαλυφθεί κι η τρομερή συνωμοσία που τόσον καιρό εξυφαινόταν». (Αδόλφου Χίτλερ, «Ο αγών μου», μετάφραση Ανδρ. Πάγκαλος, τ. Α', εκδ. Ζάρβανος, Αθήνα 1961).

Οι σύγχρονες ελληνικές εκδόσεις των «Πρωτοκόλλων» καλύπτουν όλο το ιδεολογικό φάσμα.

Η Οχράνα στα ελληνικά βιβλιοπωλεία

Οπως γίνεται συνήθως με την εισαγωγή των ευρωπαικών ρευμάτων στη χώρα μας, η εν Ελλάδι σταδιοδρομία των "Πρωτοκόλλων" εγκαινιάστηκε με μιά σχετική χρονική καθυστέρηση· γρήγορα ωστόσο έμελλε να αποδειχτεί ότι ο σπόρος έπεσε σε γόνιμο έδαφος. Η πρώτη γνωστή ελληνική έκδοση του βιβλίου έγινε το 1924 στη Θεσσαλονίκη, όπου η παρουσία μιας συμπαγούς ισπανόφωνης εβραικής κοινότητας ( 40% του πληθυσμού της πόλης κατά την απελευθέρωσή της, σύμφωνα με την επίσημη ελληνική στατιστική τού 1913), η ανάπτυξη ισχυρών σοσιαλιστικών τάσεων ανάμεσα στο εβραικό προλεταριάτο κι ο έντονος ανταγωνισμός ελλήνων κι εβραίων επιχειρηματιών για τον οικονομικό έλεγχο της πόλης παρέχουν όλες τις προυποθέσεις για την υπόθαλψη ενός αντισημιτικού ρεύματος. Για τη μαζική διάδοσή του θα χρειαστεί ωστόσο να περιμένουμε ώς το 1928: επανέκδοσή του στη Θεσσαλονίκη, παράλληλη κυκλοφορία του από τις εκδόσεις "Δράσις", δημοσίευσή του σε συνέχειες από τις εφημερίδες "Μακεδονία" και "Φως" της συμπρωτεύουσας... Νέες επανεκδόσεις ( της "Δράσεως") αναφέρονται για το 1934 και το 1940.
Σήμερα, αν κάποιος συμπολίτης μας θελήσει να προμηθευτεί τα "Πρωτόκολλα", δεν θα χρειαστεί να ψάξει και πολύ. Απεναντίας, μάλλον θα βρεθεί αντιμέτωπος με το δίλημμα ποια απ' όλες τις εκδόσεις που κυκλοφορούν να επιλέξει: μια σύντομη βόλτα μας στα κεντρικά αθηναικά βιβλιοπωλεία απέδωσε οκτώ διαφορετικές εκδόσεις του διαβόητου ψευτο-ντοκουμέντου κι ένα κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο αριθμό "αποκαλυπτικών" πονημάτων που χρησιμοποιούν τα "Πρωτόκολλα" ως βασική πηγή έμπνευσής τους. Πρόκειται για εκδοτικά εγχειρήματα με αφετηρίες πολύ πιό "πολυφωνικές" απ' ό,τι θα περίμενε ίσως ο υποψιασμένος αναγνώστης: ανάμεσα σ'αυτούς που δεν δίστασαν να επενδύσουν στο κατασκεύασμα της τσαρικής Οχράνα συναντάμε όχι μόνο τους κλασικούς νεοναζί της "4ης Αυγούστου" του γνωστού Κων/νου Πλεύρη ("Ελληνικόν Αύριον", έκδοση του θεσσαλονικιώτικου τμήματος της οργάνωσης, τχ.12) ή εκδοτικούς οίκους ειδικευμένους σ'αυτού του είδους κι επιπέδου την παραφιλολογία ( Στερέωμα, Λογοθέτης) αλλά και διάφορες χριστιανικές παραθρησκευτικές ή πολιτικές ομάδες ( Ορθόδοξος Τύπος, βιβλιοπωλείο Νεκτ. Παναγόπουλος, Μήνυμα), ακόμα και εκδότες με σοβαρή, κατά τα άλλα, δραστηριότητα (Κάκτος, Γερ. Αναγνωστίδης).
Εξίσου φαινομενικά "πλουραλιστική" είναι και η παρουσίαση των "Πρωτοκόλλων" από τους εκάστοτε εκδότες τους. Μάταια θα περίμενε κανείς, από τους σοβαρότερους τουλάχιστον οίκους, μια κριτική προσέγγιση που να ενημερώνει τον ανυποψίαστο αναγνώστη για την πλαστότητα του "ντοκουμέντου". Απεναντίας, είτε ρητά είτε δια της αποσιώπησης, η προάσπιση της "αυθεντικότητάς" τους αποτελεί τον κανόνα. Το βιβλιοπωλείο Παναγόπουλου λχ αρκείται στην παράθεση παλιότερης (1932) εισαγωγής του Φώτιου Φωτιάδη, όπου δίπλα στην καταγγελία της "αποκαλυπτόμενης" εβραικής συνωμοσίας εξυμνείται η "σοβαρή και συστηματική προσπάθεια" εκείνων των χρόνων "από ηγέτες πατριώτες" (καταλαβαίνετε ποιους) "για αποτελεσματική καταπολέμηση του τρομακτικού αυτού κινδύνου". Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η επανέκδοση, από τον Κάκτο, παλιότερης μετάφρασης των "Πρωτοκόλλων": παρά την ένταξη του βιβλίου στην (εξ ορισμού λάιτ) σειρά "Μεταφυσική", η όποια προσπάθεια αποστασιοποίησης ακυρώνεται στην πράξη από την ψευδοιστορική εισαγωγή του Ροζέ Λαμπελέν (1921), ανοιχτή συνηγορία όχι μόνο της υποτιθέμενης "αυθεντικότητας" του περιεχομένου τους αλλά και των "κυμάτων αντισημιτισμού" της εποχής. "Μεγίστης σημασίας έγγραφα" που "αυτοξεγυμνώνουν το αληθινό πρόσωπο των Σιωνιστών - Εβραίων" χαρακτηρίζει τα "Πρωτόκολλα" στη δική του εισαγωγή ο αρχιμανδρίτης Βασιλόπουλος, ενώ εξίσου στρατευμένη και πολύ πιό εκτενής είναι η υπεράσπισή τους από τον Γκόρντον Πράις ( Λογοθέτης). Αντίθετα, οι τεταρτοαυγουστιανοί της Θεσσαλονίκης δεν μπαίνουν στον κόπο να ασχοληθούν με τέτοιες μικρολεπτομέρειες - φτάνουν μάλιστα να παρουσιάσουν σαν "εισαγωγή του 1897" μια συρραφή από τα κείμενα των Φωτιάδη και Λαμπελέν, που αναφέρει γεγονότα πολύ μεταγενέστερα, όπως η ρωσική επανάσταση του 1917 ή ο Παγκόσμιος Πόλεμος του 1914-18!
Πιο ενδιαφέρουσα από τα παραδοσιακά αντισημιτικά παραληρήματα είναι όμως η προσπάθεια αξιοποίησης των "Πρωτοκόλλων" από προοδευτική, υποτίθεται, σκοπιά. Αρκετά προσεκτικός, ο Ν. Ψαρουδάκης της "Χριστιανικής Δημοκρατίας" παραθέτει στο δικό του πρόλογο τα αποδεικτικά στοιχεία της πλαστότητάς τους, για να αποφανθεί ωστόσο στη συνέχεια ότι "το βιβλίο αυτό θάταν ένα ολότελα ασήμαντο κείμενο, αν η θλιβερή πραγματικότητα που περιβάλλει τα σημερινά έθνη δεν αποτελούσε μια πιστή φωτογραφία του, μια καταπληκτική εφαρμογή του!" - κι ότι, ως εκ τούτου, "είτε γνήσιο είναι το βιβλίο, είτε πλαστό αλλά προφητικό (sic), είναι έργο μεγάλης σημασίας". Μ' άλλα λόγια, και η πίττα της "αντικειμενικότητας" ολόκληρη και ο σκύλος της συνωμοσιολογίας χορτάτος...Καθόλου ισορροπημένη και με αρκετά φαιδρές εξάρσεις είναι απεναντίας η "αντιιμπεριαλιστική" ανάγνωση του δημιουργήματος της τσαρικής προπαγάνδας από την ανώνυμη εισαγωγή των "Πρωτοκόλλων" στη μεταπολιτευτική έκδοση του Αναγνωστίδη. Αφού κατακεραυνώνεται σαν σιωνιστική προπαγάνδα κάθε αμφισβήτηση της γνησιότητάς τους και υιοθετείται πανηγυρικά ο ισχυρισμός της Οχράνα ότι όλες ανεξαίρετα οι νεωτερικές ιδέες των τελευταίων αιώνων, από τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό ώς τον κομμουνισμό και τον αναρχισμό αποτελούν σιωνιστικό δόλωμα προορισμένο να αποκόψει τους λαούς από τούς μονάρχες τους (μοναδικό ανάχωμα στα σχέδια του εβραϊσμού), στο τέλος υποστηρίζεται ότι "ο Σιωνισμός, συνταυτισμένος τώρα με τον Ιμπεριαλισμό, δεν παραιτήθηκε απ'τα κοσμοκρατορικά του σχέδια, άλλαξε όμως στόχους και τακτική (...) υποστηρίζει τώρα τις μοναρχίες και τα κάθε λογής αντιδραστικά καθεστώτα, δηλαδή γλύφει εκεί που έφτυνε. (...) Σκοπός του αποκλειστικός σήμερα είναι η ανάσχεση μόνο του κομμουνισμού"!
Με τέτοια ευελιξία στις εισαγωγές των ίδιων των "Πρωτοκόλλων", καθόλου περίεργο που, με μια κάπως πιό ελεύθερη χρήση τους, τα εν λόγω ψευδοντοκουμέντα επιστρατεύονται για να στηρίξουν πάσα νόσον και πάσα θεωρίαν. "Σας παρακαλώ διαβάστε το αποκαλυπτικό βιβλίο "Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" εξορκίζει τους αναγνώστες του ο αγιορείτης μοναχός Παρθένιος, προκειμένου να τους πείσει για τη διεθνή σιωνιστική συνωμοσία που κρύβεται, μεταξύ άλλων, πίσω από τις πιστωτικές κάρτες· "τα Πρωτόκολλά τους προβλέπουν τα πάντα" αποφαίνεται ο βασιλόφρων μακεδονολόγος Κώστας Μπάρμπης, πρώην διευθυντής του ΙΚΥ, που καταγγέλλει την επιτυχία των εν Ελλάδι σιωνιστών "να εξοστρακίσουν τον τελευταίο χριστιανό ορθόδοξο βασιλιά σ' ολόκληρη τη Γη"· στα ίδια καταφεύγουν ο Ιω. Φουράκης, Π. Κώστας και «Dr. D.C. Yermak» για να "τεκμηριώσουν" την υποτιθέμενη διεθνή ανθελληνική εκστρατεία που εκποορεύεται από τη συμμαχία Βατικανού, μασόνων, σιωνιστών κι άλλων ενσαρκώσεων του Αντίχριστου.
Προφανώς, μόνο ένας Χίτλερ μας σώζει...

Μια προφητική πλαστογραφία;


Η Εκκλησία της Ελλάδος, όπως μας είπε ο υπεύθυνος Τύπου Ι. Μ. Χατζηφώτης, δεν έχει επίσημη θέση για τη γνησιότητα ή μη των περίφημων "Πρωτοκόλλων". Για περισσότερες λεπτομέρειες μας παρέπεμψε στο συνεργάτη του και συντάκτη της "Εκκλησιαστικής Αλήθειας" θεολόγο Αριστείδη Πανώτη. «Δεν είναι καθόλου σαφές αν πράγματι αυτό το κείμενο είναι γνήσιο. Μπορεί να είναι έργο των μυστικών υπηρεσιών του Τσάρου. Μπορεί να είναι μιά έκθεση της "Οχράνα" σχετικά με τις απόψεις που υπήρχαν εκείνη την εποχή στο εσωτερικό του εβραϊσμού. Δεν νομίζω ότι όσοι το ανασύρουν καταφέρνουν τίποτα. Βρίζοντας τον εβραϊσμό με τέτοιες ξεπερασμένες, θα 'λεγα παλαιοημερολογίτικες, μεθόδους το μόνο που ίσως πετυχαίνουν είναι να τον ενισχύουν».
Ομως ο κ. Πανώτης -ακριβώς όπως και οι πάσης φύσεως οπαδοί της "σιωνιστικής συνωμοσίας" που δεν έχουν αμφιβολίες για τη γνησιότητα του "ντοκουμέντου" και το αξιοποιούν συστηματικά- διαπιστώνει ότι "το περιεχόμενο των "Πρωτοκόλλων" ιστορικά επιβεβαιώνεται. Οι περισσότεροι από τους στόχους που γράφονται σ' αυτά έχουν πραγματοποιηθεί. Εχει υλοποιηθεί το μεγαλύτερο μέρος του σχεδίου. Μη ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι ηγέτες των ολοκληρωτικών κρατών, ιδίως της Ανατολικής Ευρώπης, ήσαν Εβραίοι. Δυστυχώς λίγο πολύ βρισκόμαστε όλοι στα χέρια των Εβραίων. Είναι οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχοι σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε μας τους Ελληνες δεν έχουν πάψει να δημιουργούν καταστάσεις".
Μιά βόλτα στα εκκλησιαστικά στέκια επιβεβαιώνει τις βλαβερές συνέπειες της προηγούμενης "κομψής" αντισημιτικής θεωρίας για το "ντοκουμέντο". Ο "Σωτήρας" πουλάει την έκδοση των "Πρωτοκόλλων" που επιμελήθηκε ο αρχιμανδρίτης Χαρ. Βασιλόπουλος. Στη "Ζωή" υποδεικνύουν τη μεταγλωττισμένη στη δημοτική έκδοση του "Νεκτάριου Παναγόπουλου", δίνοντας και τη σχετική διεύθυνση του οίκου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η πολιτική του βιβλιοπωλείου της "Αποστολικής Διακονίας". Ο κ. Σπ. Καράλης -με αφορμή τη σχετική με την "απάτη του αιώνα" επιφυλλίδα του Π. Κοροβέση, στην "Ε"- μας κατήγγειλε στις 5.6 ότι το επίσημο εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο διακινούσε το βιβλίο. "Τους ρώτησα αν γνωρίζουν ότι αυτό το βιβλίο είναι πλαστογραφία. Μου απάντησαν πως το γνωρίζουν. Τότε γιατί το πουλάτε; Μου είπαν ότι το πουλούν επειδή το ζητάει ο κόσμος (...) "Ξέρετε ότι σ' αυτό το βιβλίο βασίστηκαν τα πογκρόμ του τσάρου στη Ρωσία και τα κρεματόρια του Χίτλερ;" Ο υπεύθυνος του βιβλιοπωλείου δεν ήξερε τι να απαντήσει. Κάτι ψέλλισε, ότι αυτό το βιβλίο το προλογίζει κάποιος ιερέας τον οποίο θεωρούσε πνευματικό άνθρωπο". Σήμερα, πάντως, το βιβλίο έχει εξαφανιστεί από τα ράφια της Αποστολικής Διακονίας.



Ενα βιβλίο που έγινε εφιάλτης


«Τρομακτικό παράδειγμα» μετατροπής μιας μυθοπλασίας σε πραγματικότητα θεωρεί ο Ουμπέρτο Εκο τα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών". Αναζητώντας τις απαρχές αυτής της "μυθοπλασίας που έγινε εφιάλτης", ο Εκο ανιχνεύει τις ρίζες της ιδέας περί μιας μυστικής διεθνούς συνωμοσίας στο αποκρυφιστικό κλίμα που κάλυψε τον αφανισμό του Τάγματος των Ναϊτών από τον Φίλιππο τον Ωραίο (14ος άι.), στα μυστηριώδη μανιφέστα της αδελφότητας των Ροδόσταυρων (17ος άι.), στις μεταγενέστερες αντιλήψεις περί μυστικών εταιρειών που απεργάζονται σχέδια ολέθρου της ανθρωπότητας, στα Απομνημονεύματα του αβά Μπαριέλ που κατήγγειλε τη Γαλλική Επανάσταση ως συνωμοσία Ιακωβίνων και Διαφωτιστών...
Στις αρχές του 19ου αιώνα, η διεθνής συνωμοσία έμελλε για πρώτη φορά να συνδεθεί με τους Εβραίους, οι οποίοι στο εξής θα θεωρηθούν οι κρυφοί υποκινητές της. Το 1864, ο Μορίς Ζολί εκδίδει μια σάτιρα κατά του Ναπολέοντα Γ', στην οποία εμφανίζει τον Μακιαβέλι- Ναπολέοντα Γ' να συζητά στην Κόλαση με τον Μοντεσκιέ. Το 1864, ο Γερμανός Χέρμαν Γκέντσε δημοσιεύει ένα μυθιστόρημα τρόμου, στο οποίο περιλαμβάνεται μια απόκρυφη τελετή στο εβραϊκό νεκροταφείο της Πράγας, όπου εκπρόσωποι των δώδεκα φυλών του Ισραήλ προετοιμάζουν την κατάκτηση του πλανήτη. Το 1876, η ίδια ιστορία παρουσιάζεται στη Ρωσία ως πραγματικό γεγονός με τίτλο "Οι Ιουδαίοι, κύριοι του κόσμου". Παρόμοιες εκδόσεις θα κυκλοφορήσουν τα επόμενα χρόνια σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Η ιστορία έχει και συνέχεια. Στη στροφή του αιώνα θα εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Πιοτρ Ιβάνοβιτς Ρατσκόφσκι, μια μυθιστορηματική φυσιογνωμία που ξεκίνησε έχοντας προβλήματα με την τσαρική αστυνομία και κατέληξε επικεφαλής της Οχράνα στο Παρίσι. Ας δώσουμε όμως το λόγο στον Εκο:
Τούτος ο Ρατσκόφσκι, προκειμένου να βοηθήσει τον προστάτη του υπουργό Σεργκέι Βίτε κατά του πολιτικού του αντιπάλου Ιλίγια Τσιόν ή Ελί ντε Σιόν, διέταξε να ερευνηθεί το εξοχικό σπίτι του Σιόν. Εκεί βρήκε ένα κείμενο που αποτελούσε αντιγραφή του φυλλαδίου του Ζολί κατά του Ναπολέοντα Γ', με τη διαφορά ότι απέδιδε τις ιδέες του Μακιαβέλι στον Βίτε. Ενθερμος αντισημίτης -ας μη λησμονούμε ότι όλα αυτά συνέβαιναν την εποχή της υπόθεσης Ντρέιφους- ο Ρατσκόφσκι σκέφθηκε αμέσως να εξαφανίσει κάθε αναφορά στον Βίτε και να εμφανίσει τους Εβραίους ως φορείς της διεθνούς συνωμοσίας που ο Σιόν απέδιδε στον Βίτε. (...) Το κείμενο που "επιδιόρθωσε" ο Ρατσκόφσκι υπήρξε πιθανότατα η πρώτη πηγή των διαβόητων Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών. (...)
Πολλοί παρατήρησαν ότι ήταν εύκολο να αναγνωρίσει κανείς στα "Πρωτόκολλα" ένα κείμενο που πρέπει να δημιουργήθηκε στη Γαλλία του τέλους του (19ου) αιώνα, καθώς έχει πάμπολλες αναφορές σε προβλήματα της γαλλικής κοινωνίας εκείνης της εποχής (...). Αλλά εξίσου απλό ήταν να αναγνωρίσει κανείς μεταξύ των πηγών του κειμένου πολλά λαϊκά μυθιστορήματα. Δυστυχώς όμως η αφήγηση ήταν τόσο πειστική, ώστε δεν ήταν δύσκολο να την πάρει κανείς στα σοβαρά.
Το υπόλοιπο τούτης της ιστορίας είναι ιστορία. Ενας περιπλανώμενος ρώσος μοναχός ονόματι Σέργιος Νείλος -κάτι μεταξύ δολοπλόκου και προφήτη-, μια μορφή με φιλοδοξίες τύπου Ρασπούτιν (ήθελε να γίνει πνευματικός του τσάρου) και με την έμμονη ιδέα του Αντίχριστου, ανέλαβε τη δημοσίευση και το σχολιασμό των "Πρωτοκόλλων". Στη συνέχεια, τα "Πρωτόκολλα" περιηγήθηκαν ολόκληρη την Ευρώπη, έως ότου έπεσαν στα χέρια του Αδόλφου Χίτλερ... Οι συνέπειες είναι γνωστές.
Κανείς ωστόσο δεν αντιλήφθηκε ότι τούτο το συμπίλημα διαφορετικών κειμένων δεν ήταν παρά μια μυθοπλασία; Κι όμως, το 1921, οι Τάιμς του Λονδίνου ανακάλυψαν το φυλλάδιο του Μορίς Ζολί και το κατονόμασαν ως πηγή των "Πρωτοκόλλων". Αλλά η αποδεικτική αξία των γεγονότων δεν αρκεί, όταν ο κόσμος αποζητά πάση θυσία ένα μυθιστόρημα τρόμου. Η Αγγλίδα Νέστα Ουέμπστερ -που πέρασε τη ζωή της προσπαθώντας να τεκμηριώσει την υπόθεση της ιουδαϊκής συνωμοσίας- έγραψε στα 1924 ένα βιβλίο με τίτλο "Secret Societies and Subversive Movements" (Μυστικές Εταιρείες και ανατρεπτικά κινήματα). Η Ουέμπστερ υπήρξε καλά πληροφορημένη και γνώριζε τις αποκαλύψεις των Τάιμς, αλλά και την ακριβή ιστορία του Νείλου, του Ρατσκόφσκι, του Γκέντσε και των λοιπών (...). Μολαταύτα κατέληγε στο εξής συμπέρασμα:
"Η μοναδική γνώμη την οποία μπορώ να υιοθετήσω είναι ότι τα Πρωτόκολλα, αυθεντικά ή μη, αποτυπώνουν το πρόγραμμα μιας παγκόσμιας επανάστασης και ότι (...) πρόκειται για έργο είτε μιας μυστικής εταιρείας είτε κάποιου προσώπου το οποίο γνώριζε άριστα τις παραδόσεις των μυστικών εταιρειών και ήταν σε θέση να αναπαραγάγει τις ιδέες και το ύφος τους."
Ο συλλογισμός δεν έχει το παραμικρό ψεγάδι: "Αφού τα Πρωτόκολλα ισχυρίζονται όσα ανέφερα στην ιστορία μου, την επιβεβαιώνουν." Η ακόμη: "Τα Πρωτόκολλα επιβεβαιώνουν την ιστορία την οποία άντλησα από αυτά, ως εκ τούτου είναι γνήσια."

ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ

(Από το κείμενο «Eine Fiktion, die zum Alptraum wird», «Frankfurter Allgemeine Zeitung», 2 Ιουλίου 1994)

Α - Ω

Από ποιον προμηθεύθηκαν οι "χριστιανοί" τα περιβόητα "Πρωτόκολλα"; Σύμφωνα με τον Λαμπελέν που τα υποστηρίζει "ή αντεγράφησαν υπό γυναικός τινός, συζύγου ή ερωμένης ενός εκ των μυημένων, ή υπεξηρέθησαν από χρηματοκιβώτιον το οποίον είχον οι Σιωνισταί εις τινα πόλιν της Αλσατίας".

Ευαίσθητα νεύρα φαίνεται πως είχε ο πρώτος μεταφραστής των "Πρωτοκόλλων" στα αγγλικά, δημοσιογράφος Βίκτορ Μάρσντεν. "Οπως είχε εξομολογηθεί σε φίλους του", διαβάζουμε στον πρόλογο του Γκ.Πράις, "του ήταν αδύνατο να δουλέψει [ στη μετάφρασή τους ] περισσότερο από μιά ώρα κάθε φορά, γιατί τον αρρώσταινε στην κυριολεξία το "διαβολικό πνεύμα" του κειμένου". Οταν λίγο αργότερα πέθανε "ύστερα από εξαιρετικά σύντομη ασθένεια", οι θιασώτες της "εβραικής συνομωσίας" έσπευσαν, φυσικά, να ενοχοποιήσουν το εν λόγω πνεύμα...

Ηδη από το 1920 είχε τεθεί με οξύτητα το ζήτημα της "ελευθερίας" λοφορίας των "Πρωτοκόλλων". Ο μεγάλος αμερικάνικος οίκος "Πάτναμ εντ Σον" ισχυριζόταν ότι το διέθετε υπερασπιζόμενος την "ελευθερία της κίνησης των ιδεών", ώσπου -αφού εισέπραξε τα κέρδη από τις πωλήσεις- αντελήφθη ότι το δήθεν ντοκουμέντο δεν κατατάσσεται στα βιβλία γνώμης, και διέκοψε την έκδοση.

Και οι δύο μελετούν συστηματικά τα σχέδια της "Εβραικής συνομωσίας" κατά του ελληνισμού. Ορκίζονται στην αυθεντικότητα των "Πρωτοκόλλων" αλλά διαφωνούν σε ορισμένα ...λεπτά θέματα. Ο "δημοκρατικός" Γ. Π. Φουράκης υποστηρίζει π.χ. ότι η χούντα του Παπαδόπουλου ήταν έμπνευση της Μοσάντ και τα μέλη της πράκτορές της. Η απόφαση -λέει- πάρθηκε στις 8.1.1967 στο Τελ Αβίβ! Ο βασιλόφρων Κ. Μπάρμπης τον διορθώνει: Η χούντα καθοδηγήθηκε μόνο από την αμερικάνικη DIA, η οποία βέβαια ήταν ...διαβρωμένη από τον εβραισμό! Ομως η ουσία της διαφοράς τους είναι ότι ο Φουράκης κατηγορεί τα "εβραιομασονικά ανάκτορα" για σειρά προδοσιών αποσιωπώντας ότι ...μασόνος και ενδοτικός ήταν ο Ε. Βενιζέλος, όπως "αποδεικνύει" ο Μπάρμπης.

Με κάθε σοβαρότητα ο αρχιμανδρίτης Βασιλόπουλος μας διαβεβαιώνει στη δική του έκδοση των "Πρωτοκόλλων", ότι "οι Σιωνισταί Εβραίοι εδημιούργησαν ένα ακόμη αντιχριστιανικό τέρας, τον Αδόλφον Χίτλερ. Ο Χίτλερ ήταν κατά το ήμισυ Εβραίος. Στο περιβάλλον του υπήρχαν πολλοί Εβραίοι, καθώς μάγοι, σατανισταί και αποκρυφισταί". Παρόλα αυτά δεν αρνείται την ύπαρξη του Ολοκαυτώματος: "Η οργή του Χίτλερ εστράφη εναντίον των ευεργετών του Εβραίων και εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς τους έκαμε σαπούνι". Ερμηνεία του φαινομένου; "Γιά μιά ακόμη φορά ο Θεός απέδειξε στους χριστιανομάχους Σιωνιστάς ότι ο Χριστός είναι ανίκητος και ότι σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν"!

Ο γνωστός συγγραφέας Νίκος Δήμου δεν συμφωνεί με την αβασάνιστη εκδοτική αναπαραγωγή των "Πρωτοκόλλων". "Η κυκλοφορία του πλαστού αυτού βιβλίου έχει απαγορευτεί στα περισσότερα δημοκρατικά κράτη της Γης. (Και μη μιλήσει κανείς για λογοκρισία:το βιβλίο δεν εκφράζει γνώμη ή άποψη -είναι προπαγανδιστικό επινόημα). Ενα από τα ελάχιστα κράτη που επιτρέπουν την κυκλοφορία του είναι η Ελλάδα. Μάλιστα πολύ συχνά το βλέπω να διαφημίζεται στο "Ποντίκι"." ("Ε", 26.5.95).

Παρά την "αντισιωνιστική" ρητορική τους, οι υμνητές των "Πρωτοκόλλων" κάποτε σπεύδουν να καταθέσουν τη συμφωνία τους με την πραγματική στοχοθεσία του σιωνισμού - τη δημιουργία δηλ. ενός αποικιακού, θρησκευτικού κράτους στην Παλαιστίνη, εις βάρος των άλλων κατοίκων της περιοχής. "Ο πόθος αυτός δε θα μπορούσε να κατακριθεί από κανένα" δηλώνει αμήχανα ο προλογίζων Φ.Φωτιάδης (1932). Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;

Στις φυλακές Λάρισας έγκλειστος ο Κώστας Ζαφειρίου συγγράφει και βγάζει τα δικά του συμπεράσματα από τη μελέτη των "Πρωτοκόλλων" ("Παγκόσμια Εβραιομασωνική Συνομωσία", εκδ. Επίγνωση, σ.144-7): "Πρέπει λοιπόν να χτυπηθεί η ορθόδοξη Ρωσία που τους είναι ανυπέρβλητο εμπόδιο και κάστρο απόρθητο (...) και νικητής κατά την κήρυξη του τρίτου Παγκοσμίου Πυρηνικού Πολέμου που σε λίγο θα εκραγεί, με όλους τους Ορθοδόξους όλης της γης εναντίον του Σατανισμού!"

Χαρακτηριστική για τη διάδοση των "Πρωτοκόλλων" ακόμα και στο χώρο της Αριστεράς είναι η πρόσφατη αρθρογραφία του κούρδικου περιοδικού Ozgur Ulke, και ειδικότερα το κείμενο του Α.Inanc "Ειδικός πόλεμος και εβραϊσμός", όπου αποδίδεται ο τουρκικός εθνικισμός στην επίδραση που είχαν τα "Πρωτόκολλα" πάνω στον Κεμάλ.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Norman Cohn, «Warrant for Genocide: The Myth of the Jewish World Conspiracy and the Protocols of the Elders of Zion» (Λονδίνο 1967). Η πιο ολοκληρωμένη μελέτη για τη γέννηση και τη σταδιοδρομία των "Πρωτοκόλλων" είναι ταυτόχρονα και μια έξοχη έρευνα για τις ιδεολογικές σταθερές του σύγχρονου ρατσισμού που οδήγησε στις μεγαλύτερες γενοκτονίες.

Ντανίλο Κις, «Εγκυκλοπαίδεια των νεκρών» (μετάφραση Χρήστου Αρβανιτίδη, εκδ. Εξάντας, Αθήνα 1993). Ενα από τα διηγήματα του σημαντικού σέρβου συγγραφέα είναι στην πραγματικότητα μια ιστορική ανασύσταση της πλαστογράφησης των "Πρωτοκόλλων", με τον εύγλωττο τίτλο "Το βιβλίο των βασιλέων και των ηλιθίων".

Bernard Lewis, «Semites and Anti-Semites. An Inquiry into Conflict and Prejudice» (W.W. Norton and Company, Νέα Υόρκη 1986). Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την σταδιοδρομία των "Πρωτοκόλλων" στις αραβικές χώρες, από τον ειδικευμένο αμερικανό καθηγητή.

Leon Poliakov, «Histoire de l' antisemitisme» (Calmann-Levy, Παρίσι 1955). Ο δεύτερος τόμος της ιστορικής αυτής μελέτης του αντισημιτισμού περιέχει αρκετά στοιχεία για τη δημιουργία αλλά και τη διάδοση των "Πρωτοκόλλων" σ' όλο τον κόσμο.

Αιμίλιου Δημητριάδη, «Φοίνιξ Αγηρως». Η Θεσσαλονίκη του 1925-35 (Θεσσαλονίκη 1994, εκδ. Παρατηρητής). Αναφορά στη δημοσίευση των "Πρωτοκόλλων" από τη "Μακεδονία" και στη συμβολή της στην ανάπτυξη του αντισημιτικού κλίματος που οδήγησε, το 1931, στο πογκρόμ του Κάμπελ.

ΔΕΙΤΕ

Το θωρηκτό Ποτέμκιν ( Bronenosets Potemkin) του Σεργκέι Αιζενστάιν (1925). Οι προσπάθεια της τσαρικής Οχράνα να στρέψει την αντικαθεστωτική λαική δυσαρέσκεια κατά των εβραίων αποτυγχάνει χάρη στην παρέμβαση των επαναστατών του 1905.

Talk Radio του Ολιβερ Στόουν (1988). Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών αποτελούν τη βασική πηγή έμπνευσης του αμερικανού νεοναζί που θα δολοφονήσει τον, κατά τα άλλα αμφιλεγόμενο, ραδιοφωνικό αστέρα Αλαν Μπεργκ.

(Ελευθεροτυπία, 17/9/1995)