Πορεία στο Αιγάλαιω

Η μνήμη
Στις 29 Σεπτέμβρη του 1944 και ύστερα από αμφισβητούμενη αψιμαχία μελών του ΕΛΑΣ με δύο μοτοσικλετιστές των Ναζί, οι γερμανικές κατοχικές δυνάμεις και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, βρίσκουν την αφορμή για την εκκαθάριση της περιοχής του Αιγάλεω από κάθε απειλή που θα εμπόδιζε την αποχώρηση των φασιστικών στρατευμάτων μέσω της Ιεράς οδού. Εκτελούν 31 αμάχους και αφού αποκλείουν την περιοχή του αγίου Γεωργίου, πυρπολούν περίπου εκατό σπίτια καίγοντας ζωντανούς άλλους 65 αιγαλιώτες και αιγαλιώτισσες ανεξαρτήτου ηλικίας

Ο φασισμός
Τα αντίποινα σε καιρό πολέμου είναι μια μέθοδος ενταγμένη στη στρατηγική των μαχόμενων, κι έρχεται κάθε φορά να υποδηλώσει τη φρίκη που αντιμετωπίζει αυτός που βάλλεται, όντας αντιστεκόμενος ή σε θέση άμυνας. Αυτό όμως που διαφοροποιεί τον φασισμό είναι ότι η γενίκευση, η κουλτούρα της συλλογικής ευθύνης, διακατέχει τον συμπαγή πυρήνα της αντίληψής του. Ο εχθρός είναι ο Άλλος. Και κάθε φορά, μέσα σε μια εναλλαγή ταυτοτήτων, ο Άλλος είναι αυτός που δεν χωρά μέσα σε μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία, είναι τα κοινωνικά κομμάτια που πρέπει να βρίσκονται στο στόχαστρό της. Η ιδεολογία του πολέμου είναι ξεκάθαρη: η προσωπική ευθύνη αποκόβεται από τα αίτιά της και αποτελεί γενικό χαρακτηριστικό του κοινωνικού κομματιού που πολεμιέται. Η ευθύνη όμως δεν βαραίνει με τον ίδιο τρόπο και τους φορείς του φασιστικού ιδεολογικού εκτρώματος, γιατί εκεί εισάγεται η έννοια του καθήκοντος. Οι Ναζί στις δίκες της Νυρεμβέργης επικαλέστηκαν ότι εκτελούσαν εντολές για να δικαιολογήσουν την κάθε είδους βαρβαρότητά τους.. Τι θαυμάσια αντιστροφή!!!
Μήπως το επιχείρημα είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό των ένστολων που πληθαίνουν γύρω μας;

Οι παρακαταθήκες
Όσο βαθαίνει η κρίση, η δημοκρατία επικαλείται συνθήκες έκτακτης ανάγκης και ξεδιπλώνει τα ολοκληρωτικά της χαρακτηριστικά. Το κοινωνικό συμβόλαιο διαρρηγνύεται, η συναίνεση εκβιάζεται, τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του νεοφιλελευθερισμού για να τραφούν οι υποτελείς τελειώνουν. Όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια εξαθλιώνονται κάθε μέρα. Και η κυριαρχία ανασυντάσσεται με όρους στρατιωτικούς. Το μοναδικό κομμάτι του δημόσιου τομέα όπου όχι μόνο δεν γίνονται περικοπές, αλλά εξοπλίζεται διαρκώς είναι η αστυνομία. Η διαρκής παρουσία μπάτσων στο κέντρο και τις γειτονιές με όρους στρατού κατοχής, ο υλικοτεχνικός εξοπλισμός σε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ τη στιγμή που λεηλατούνται τα όποια κεκτημένα, η ενίσχυση του νομικού οπλοστασίου με τρομονόμους που πλέον αφορούν όλο και περισσότερους, καταμαρτυρούν την πρόθεση για διάχυση του φόβου και της βίας. Κι είναι αυτά τα αναγκαία συστατικά για να περιφρουρηθούν οι κυρίαρχες τάξεις, να κατοχυρωθεί η ασφάλεια στις βίλες των βορείων προαστίων και να τραφεί ο συντηρητισμός με όρους κανιβαλισμού στους «από τα κάτω», να δρομολογηθεί ο κοινωνικός εκφασισμός. Κι εκεί οργανώνεται, με όρους διάχυτου και άλλοτε οργανωμένου ρατσισμού ο επιθετικός διαχωρισμός απέναντι στον Άλλο. Ο πρώτος και πιο πρόσφορος Άλλος μέσα στην συγκυρία είναι οι μετανάστες. Η ενορχηστρωμένη ρητορική γράφεται πάνω τους με αίμα, όχι μόνο γιατί αποτελούν τον εύκολο στόχο, αλλά και γιατί δια του καθολικού αποκλεισμού τους από τη ζωή, μένει αφώτιστο το ψευδές σημείο συνοχής των ντόπιων. Η αυταπάτη των εθνικών ιδεωδών όχι μόνο μένει στο απυρόβλητο, αλλά ενισχύεται διαρκώς από τον θεσμικό λόγο. Και δημιουργεί γεγονότα.
Η συστημική πριμοδότηση των πογκρόμ απέναντι σε μετανάστες δεν αφορά μόνο στις νεοφασιστικές γκρούπες. Στις γειτονιές μας οι ρατσιστικές συμπεριφορές με ξυλοδαρμούς μεταναστών έρχονται να συμπληρώσουν την επίσημη κατασταλτική πολιτική. Στην περιοχή του Village στη διασταύρωση των οδών Θηβών και Π. Ράλλη,
τον τελευταίο καιρό ομάδες ανήλικων παιδιών από τις γύρω περιοχές δέρνουν, ξεφτιλίζουν, κλέβουν μετανάστες με τις πλάτες των μπάτσων, με τις πλάτες του φόβου που διαχέεται κοινωνικά και αναπαράγει τις γενικεύσεις με βία εκτείνοντας το κρατικό ιδεολόγημα.
Τα αναχώματα απέναντι τόσο σε ρατσιστικές συμπεριφορές, όσο και στην οργανωμένη παρακρατική δράση αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα

απέναντι στη λεηλασία των ζωών μας,

στα μνημόνια και τα φτηνά προσχήματα,

στις εξουσίες όπου κι αν αυτές φωλιάζουν.

Σε γειτονιές που χτίστηκαν από μετανάστες και πρόσφυγες, που μάτωσαν από το φασισμό, που έμειναν και πολέμησαν αντάρτες και αντάρτισσες δεν μένει παρά να εμπνευστούμε από τις παρακαταθήκες.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΦΑΣΙΣΜΟ