Σε περιόδους βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος -από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι και σήμερα-, η επιβολή ολοκληρωτικών ιδεολογιών - καθεστώτων, ντυμένων με τους πιο ανερυθρίαστους ρατσιστικούς "μανδύες", είναι απόλυτα συνηθισμένο φαινόμενο.
Η άρχουσα τάξη έχει τους τρόπους να ρίχνει τα "βαριά χαρτιά" στο "παιχνίδι" της ταξικής πάλης, άλλοτε με λιγότερη κι άλλοτε με μεγαλύτερη επιτυχία. Η επιτυχία αυτή εξαρτάται από πλείστους διαφορετικούς πολιτικούς, κοινωνικούς και ψυχολογικούς παράγοντες, το σύνολο των οποίων είναι δύσκολο να αναλυθεί εκτενώς μέσα από ένα σύντομο κείμενο, όπως είναι το παρόν.
Ένας από τους βασικούς αυτούς παράγοντες -αν κι όχι ο βασικότερος-, είναι η ατομική ευθύνη που φέρει ο κάθε συνειδητοποιημένος (λιγότερο ή περισσότερο) αντιφασίστας, μπροστά στον συνεχώς αυξανόμενο εκφασισμό της κοινωνίας μας.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι από τη στιγμή που έχουμε επίγνωση των κινδύνων που εγκυμονεί ο φασισμός, οφείλουμε να μην κάνουμε ούτε βήμα πίσω στην ιδεολογική "μάχη" που διεξάγεται καθημερινά απέναντί σε κάθε λογής ολοκληρωτικές ιδεολογίες, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
Στεκόμενοι δίπλα στις καινούριες μας παρέες, τους συγγενείς, τους συναδέλφους, τους συμφοιτητές μας, τη γυναίκα ή τον άνδρα που μας αρέσει και γενικά σε οποιονδήποτε ά ν θ ρ ω π ο με τον οποίο συναναστρεφόμαστε, έχουμε χρέος να καταρρίπτουμε τα ιδεολογήματα που παράγει ο νεο-φασισμός και συχνά γίνονται άκριτα αποδεκτά από σχετικά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
Η ιδεολογία του φασισμού είναι αδύναμη, ασθενική. Γι' αυτό και στους θιασώτες της αρέσει τόσο πολύ η σωματική δύναμη: Γιατί έχουν την ψευδαίσθηση ότι μέσω αυτής, θα μπορέσουν να καλύψουν τα ιδεολογικά τους κενά. Αυτό ωστόσο δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Γιατί ο φασισμός είναι ιδεολογία μίσους, πάει κόντρα στη δύναμη του μυαλού, τη δύναμη της σκέψης. Και η δύναμη της σκέψης είναι ανίκητη...
Γι' αυτό δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε ότι ο συνάνθρωπός μας, ο οποίος μπορεί να μην έχει το ίδιο "αντιφασιστικό μένος" με μας, ή να υποτιμά το νεοναζιστικό κίνδυνο, ή να είναι επιρρεπής σε μικροαστικά ιδεολογήματα του στιλ "φασισμός και αναρχία/κομμουνισμός είναι αμφότερες ακραίες ιδεολογίες, που πρέπει να καταδικάζουμε εξίσου", είναι ανάξιος της κουβέντας μας και δεν μπορεί να "αλλάξει μυαλά".
Η εποχή στην οποία ζούμε είναι δύσκολη και αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω, για τον οποίο δεν πρέπει να "χαρίσουμε" στους φασίστες ούτε έναν σ υ ν ά ν θ ρ ω π ό μας...
Fidel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου