Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου*
Ένα ακόμη κρούσμα άνανδρης επίθεσης ανθρωπόμορφων χρυσαυγιτών κατά βουλευτή της Αριστεράς: Ο ξυλοδαρμός του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Στρατούλη. Ασφαλώς, η Χρυσή Αυγή έχει ως κύριο στόχο το κίνημα, τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους μετανάστες. Το λαϊκό κίνημα είναι εντεταλμένη να τρομοκρατήσει. Αλλά και η επίθεση σε γνωστούς αγωνιστές και προσωπικότητες της Αριστεράς (Λ. Κανέλλη, Π. Κωνσταντίνου, Δ. Στρατούλης) και μάλιστα σε χώρους με μεγάλη θέαση (τηλεόραση, Βουλή, γήπεδο) εξυπηρετεί βασικές επικοινωνιακές βλέψεις της Χρυσής Αυγής: Την επίδειξη δύναμης, την καλλιέργεια της αίσθησης σε μάζες ευάλωτες στην επιρροή της ότι αποτελεί δύναμη που επιβάλλει τη θέληση της, χωρίς να υπολογίζει φραγμούς και αναστολές. Απευθύνεται σ” ένα κοινό γαλουχημένο στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία με σκηνές βίας. Εξάλλου, η βία κατά ηγετών του αντιπάλου παραπέμπει στο συλλογικό υποσυνείδητο έκβασης της μάχης με την ήττα και την ταπείνωση του αρχηγού των εχθρών. Τρέφει, τέλος, και εκτονώνει το τυφλό αντιπολιτικό μένος αγανακτισμένων μαζών, που στρέφονται αδιακρίτως κατά των κομμάτων και ανάγουν τη Χρυσή Αυγή σε τιμωρό.
Ο ανορθολογισμός και η αναγωγή κατώτερων ενστίκτων κυριαρχούν στην ιδεολογία του ναζισμού και των επιγόνων του (βλ. Β. Ράιχ, Η μαζική ψυχολογία τον φασισμού). Ο ναζισμός όμως δεν είναι κυρίως ψυχολογικό φαινόμενο, όπως διατείνονται ορισμένες σχολές σκέψης. Είναι, κυρίως, πολιτικό φαινόμενο, απόρροια της πολύπλευρης κρίσης του καπιταλισμού. Η ανάδυση του ιδίως σε συνθήκες οξείας κρίσης συνδέεται στον καταμερισμό άμυνας του συστήματος με την κατίσχυση της Αριστεράς, την απορρόφηση ριζοσπαστικοποιημένων αλλά πολιτικά καθυστερημένων ή συντηρητικών μαζών, την κατασκευή ενός φαντασιακού εχθρού (αποδιοπομπαίου τράγου), για να επισύρει την οργή των μαζών (εβραίοι, μετανάστες, κομμουνιστές κ.ά.).
Στην καθ” ημάς συγκυρία, είναι εμφανής ο ομφάλιος λώρος των αστικοδημοκρατικών δυνάμεων και της φασιστικής ακροδεξιάς, παρά τις σχετικές αντιθέσεις τους. Αυτή η αλληλουχία είναι εμπειρικά διακριτή. Η όξυνση της βίας και του αυταρχισμού από το κράτος, οξύνει τη βία και του παρακράτους και τούμπαλιν. Τα πογκρόμ της κυβέρνησης στο κέντρο της Αθήνας αποθράσυναν και τα φαιά «τάγματα εφόδου». Η ανάδειξη του μεταναστευτικού σε κορυφαίο ζήτημα και η αύξηση της επιρροής της Χρυσής Αυγής ωθεί την κυβέρνηση στην κατάργηση του νόμου Ραγκούση, του μόνου μνημονιακού νόμου που είχε κάποιες θετικές διατάξεις.
Τη στρατηγική όξυνσης του αυταρχισμού που υιοθετεί η τρικομματική κυβέρνηση για να υλοποιήσει το λαομίσητο Μνημόνιο (βίαιη καταστολή απεργιών, διαθεσιμότητα, αλλεπάλληλες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, εμφυλιοπολεμική ρητορική κατά της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ «που εξοπλίζεται με μολότοφ, για να κάψει την Αθήνα και να λεηλατήσει τις περιουσίες των πολιτών»!) όχι τυχαία ακολούθησε η θρασύτατη παρέλαση των χρυσαυγιτών στην ιστορική Νίκαια, η βία των ΜΑΤ κατά των αντιρατσιστών διαδηλωτών και η επίθεση κατά του Δ. Στρατούλη. Αυτή την επίθεση καταδίκασαν και τα τρία κόμμα της συγκυβέρνηοης, διατρανώνοντας την «προσήλωση» τους στην προστασία της δημοκρατίας και αναμασώντας εμμέσως πλην σαφώς τη θεωρία των δύο άκρων, που ουσιαστικά απενοχοποιεί τη Χρυσή Αυγή. Ωστόσο, ο φαρισαϊσμός περισσεύει στην καταδίκη της νεοναζιστικής βίας από τους τρεις συνεταίρους και γενικότερα από το συντηρητικό τόξο (Κομμένος, Καρατζαφέρης, Τζήμερος) που καταδίκασαν την πολιτική και ρατσιστική βία. Το νεοναζιστικό εξάμβλωμα ούτε εμφανίστηκε ούτε λειτουργεί σε κενό αέρος. Αναπτύσσεται αυθόρμητα στην κρίση αλλά και με τη συνειδητή πατρωνία των συστημικών δυνάμεων (βλ. Χίντεμπουργκ – Χίτλερ, Ουμβέρτος – Μουσολίνι, Γεώργιος Β” – Μεταξάς, Κωνσταντίνος – Γ. Παπαδόπουλος κ.ά.). Η ευθύνη του τέως δικομματισμού και της τωρινής τρικομματικής κυβέρνησης για την ανάδυση της Χρυσή Αυγή από τα Τάρταρα είναι τεράστια.
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα: Δεν είναι η πολιτική των μνημονίων, η άκρα λιτότητα και ο ακραίος αυταρχισμός που φουσκώνουν τα πανιά της Χρυσής Αυγής; Δεν ανοίγουν τον δρόμο στη Χρυσή Αυγή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, ο Ξένιος Ζευς (τι ευφημισμός!), ο φράκτης του Έβρου; Δεν αποτελματώνει το πρόβλημα και ενισχύει την επιχειρηματολογία της ακροδεξιάς η απροθυμία των ευρώδουλων κυβερνήσεων να απαιτήσουν αναθεώρηση της Συνθήκης του Δουβλίνου; Δεν δικαιώνει τη Χρυσή Αυγή η απόφαση της κυβέρνησης να μην εφαρμόζεται ο νόμος Ραγκούση για την ιθαγένεια, πριν ακόμη δημοσιευτεί η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας για την αντισυνταγματικότητα του; Ποια μέτρα έχει λάβει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση των δολοφονικών επιθέσεων των χρυσαυγιτών κατά των μεταναστών; Προωθεί την εξάρθρωση των ισχυρών ερισμάτων της Χρυσής Αυγής στα σώματα ασφαλείας; Δεν εκδηλώθηκε πάλι αυτό το επικίνδυνο φαινόμενο το προηγούμενο Σάββατο, όταν οι Χρυσαυγίτες παρέλασαν με ναζιστικούς σχηματισμούς στη Νίκαια, ενώ τα ΜΑΤ προτίμησαν να επιτεθούν και να τραυματίσουν αντιρατσιστές διαδηλωτές;
Οταν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ συναποφασίζουν με τη ΝΔ την εφαρμογή μιας ρατσιστικής πολιτικής, όταν ανέχονται τις εμφυλιοπολεμικές υλακές της, όταν αποενοχοποιούν τη Χρυσή Αυγή με τη θεωρία των δύο άκρων, νομιμοποιούνται πολιτικά να παριστάνουν τους Ηρακλείς της δημοκρατίας;
Η ΝΔ δεν δείχνει απλώς ανοχή στη Χρυσή Αυγή, όπως αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνωση του για την επίθεση. Ακολουθεί μια βαθιά ταξική πολιτική. Αν και σε κομματικό επίπεδο έχει απώλειες από την άνοδο της Χρυσής Αυγής, σε συστημικό επίπεδο τη στηρίζει, γιατί η Χρυσή Αυγή παρά τις αντιμνημονιακές κορώνες της, αποτελεί τη δύναμη κρούσης ενάντια στο κίνημα και την Αριστερά, ενάντια σε όποιον αντιτάσσεται στην αντιλαϊκή πολιτική, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το σύστημα. Ακέραια όμως είναι και η συνευθύνη των συνοδοιπόρων της ΝΔ, γιατί η ΝΔ δεν κυβερνά, συγκυβερνά.
Εφημερίδα «Πριν»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου