Ο Φασίστας της διπλανής πόρτας

Το σκηνικό περίπου γνωστό: Στον Κολωνό, μέσα Ιούνη, Τετάρτη πρωΐ. Περιπολικά της Άμεσης Δράσης με τις σειρήνες να ουρλιάζουν, μοτοσυκλετιστές της ΔΙΑΣ με πλήρη εξάρτυση για διεξαγωγή πολέμου, καταφθάνουν έξω από τον Αη-Γιώργη. Δεκάδες περίοικοι σαν σε διατεταγμένη υπηρεσία είχαν καταφθάσει λίγο νωρίτερα. Όλοι τώρα συναγμένοι στο σημείο του “εγκλήματος”, πολύ κοντά στην παρακείμενη λαϊκή αγορά. Πλησιάζω.

Ένας από τους περίοικους μου απευθύνει το λόγο: Ένας πακιστανός επιτέθηκε σε εννιάχρονο κορίτσι να το βιάσει. Θέλουν όλοι τους κρέμασμα, συμπληρώνει. Χωρίς καλά-καλά να τον κοιτώ, χωρίς καν να τον ρωτήσω. Τον “κόβω”: γύρω στα 35, φάτσα κλασσικού ελληναρά “λεβέντη”, μπρατσωμένος, εφαρμοστό μαύρο shirt, μπλέ σόρτς, άσπρη κάλτσα, turbo αθλητικά.

-Ήσασταν αυτόπτης μάρτυς ; τολμώ να τον ρωτήσω. 

-Εμ να μην ήμουν, γιατί στο λέω μου απαντά με τσαμπουκαλεμένη φωνή. Πετάχτηκα μέχρι τη λαϊκή ‘δώ δίπλα να ψωνίσω και γυρνώντας είδα τον “πάκι” να ορμά στο κορίτσι. Ήλθε στο περίπτερο ν’ αγοράσει τα τσιγάρα του άνεργου πατέρα του. 

 

Μένω “εντυπωσιασμένος” για την πληροφόρηση του συνομιλητή μου και του αντιλέγω. 

 

-Ξεχάσατε κάπου την τσάντα με τα ψώνια σας…

 

Σαν να τάχασε για κάποια στιγμή, αλλά πριν προλάβει να συνέλθει, πετάγεται ο παραδίπλα του, ίδια κοψιά πάνω κάτω:

-Τί θές ρε φίλε ; Ο άνθρωπος το είδε με τα μάτια του. Κι’ εγώ, άκουσα τα ουρλιαχτά του κοριτσιού από την ψησταριά και έτρεξα…

  

Έμεινα να ανακαλώ στη μνήμη μου παρόμοια “περιστατικά” που μου είχαν αφηγηθεί πρόσφατα διάφοροι. Για το βιασμό οκτάχρονης στην Κατερίνη, για το βιασμό και δολοφονία νεαρής στην Πάτρα, για το περιστατικό της Πάρου, ακόμη και για τη ληστεία και τη δολοφονία του αυτοκινητιστή στη Νάουσα της Πάρου. Οι εξιστορούντες, άνθρωποι της γειτονιάς, ήταν όλοι τους βέβαιοι πως δράστες ήταν τα “πάκια”. Ανακαλούσα την ομοιότητα πολλών γεγονότων ως προς την ταυτότητα των δραστών, την αντίδραση της Αστυνομίας, την περιγραφή του “εγκλήματος”, τα χαρακτηριστικά των θυμάτων. Και συμπέρανα ότι σε κάθε τέτοιο συμβάν θα ήταν το ίδιο δραστική και θορυβώδης η παρουσία της Αστυνομίας, το ίδιο έντονη και αυθόρμητη η προσέλευση δεκάδων αυτοπτών μαρτύρων, πανομοιότυπη η αντίδρασήτους. 

 

Στο συγκεντρωμένο πλήθος οι συζητήσεις φούντωσαν και τα αίματα άναψαν περισσότερο όλις αποχώρησε η αστυνομία. Κάθε ένας τους είχε να αφηγηθεί για έναν βιασμό, μια ληστεία, μια κλοπή, μια επίθεση που είχε υποστεί κάποιος “δικός” τους, κατά προτίμηση από τους “πάκι”. Κάποια στιγμή, ανάμεσα σε αυτούς και ο Φώτης. Γνωστός από τη γειτονιά, κινούμενος πολιτικά στο χώρο της “πατριωτικής” αριστεράς όπως διατείνεται, μέλος της κίνησης πολιτών του περιοδικού Άρδην. Με πλησιάζει: είδες τον βρωμιάρη μου λέει ; Πήγε να βιάσει το εννιάχρονο κορίτσι. 

 

Αιφνιδιάστηκα, όχι γιατί δεν γνώριζα τις απόψεις του για τους “λαθρομετανάστες” όσο για την ακαριαία και αυθόρμητη ενσωμάτωσή του στο αγανακτισμένο πλήθος, που ζητούσε εκδίκηση, αίμα. Μουδιασμένα τον ρωτάω:

-Ασθενοφόρο ήλθε για τη μικρή; Συλλάβανε τον δράστη 

;
Δεν μου απάντησε, αρκέστηκε στην εξιστόρηση του γεγονότος. Καρμπόν η αφήγηση:

-Ήμουν απέναντι σε ένα συνεργάτη, άκουσα τις κραυγές και ήλθα.

-Ήλθε ασθενοφόρο ; τον ξαναρώτησα.

 

-Λεβέντη μου, τί αμφισβητείς ;

 

-Τίποτα, του απαντώ. Μόνο σε ρωτάω για την τύχη του κοριτσιού. 

 

-Το κακό δεν συμμαζεύεται, μου απαντά. Ας όψεται ο ΣΥΡΙΖΑ που τους έφερε στην Ελλάδα. Και η όλη η αριστερά που τους προστατεύει. Και τους ψήφισες…, Νά, Πάρτα και σύ! μου λέει.

 
-Πάρτους λοιπόν στο σπίτι σου. Εγώ πληρώνω ταξί για να πάω οπουδήποτε, αυτοί μ’ έχουν ληστέψει εξι φορές, συμπληρώνει.

 

Αποτραβήχτηκαν οι σκέψεις μου, κοίταξα πάνω μου, λοξοδρόμησα προς το μέσα μου. Μια απόπειρα βιασμού, απεχθέστερη από την υποτιθέμενη, συντελείτο πάνω στον αισθησιακό και ψυχικό μου κόσμο. Ο Βιασμός της αλήθειας, της κοινής λογικής, των όποιων ευαισθησιών μου έχουν απομείνει. Δεν υπήρχε χώρος, δεν υπήρχε χρόνος να απλωθεί στο πρόσωπό μου, στα πρόσωπα κανενός, κείνη τη στιγμή, λίγο φώς. Βαρειά σκιά ο βιασμός της αλήθειας, το σκηνοθετημένο ψέμα, η επί της ουσίας αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Μέσα σε αυτή τη σκιά ξεπρόβαλλε η απεχθής φιγούρα ενός τέρατος που κατάπινε σώματα, σκέψεις, συναισθήματα από θύματα πρόθυμα να γίνουν τροφή του.

Και, καθώς η συζήτηση φούντωνε, πέσαν και τα πρώτα συνθήματα: Η Ελλάς ανήκει στους έλληνες, αλήτες-προδότες κομμουνιστές. Φθάσαμε στο ζητούμενο, σκέφθηκα. Να στοχοποιηθεί η αριστερά, να συκοφαντηθεί κάθε δράση αλληλεγγύης, κάθε αντίδραση απέναντι στη βία και στον αφανισμό του κοινωνείν, ν’ απαγορευθεί κάθε απόπειρα για την ερμηνεία των φαινομένων της εγκληματικότητας, της μετανάστευσης. Να εγκατασταθεί και να φωλιάσει στο νού και στις ψυχές της κοινωνίας ο φόβος, να διαχυθεί το δηλητήριο του ρατσισμού, του μίσους, να νομιμοποιηθεί η βία και η καταστολή. Να ριζώσει και να επωασθεί το χτικιό του φασισμού.

Και στις μέρες μας ο στόχος διευρύνθηκε. Όπλο η απλουστευμένη αλήθεια του φασισμού, το πιο φονικό ψέμα, ενάντια σε έναν ολόκληρο λαό που ζητά εξιλαστήρια θύματα για την κακοδαιμονία της χώρας, για τη δυστυχία που του επιφέρουν οι μνημονιακές πολιτικές. Λαός ενδοτικός στην προπαγάνδα της χειροπιαστής αλήθειας, παραδίνεται άνευ όρων στις βουλές των κάθε είδους εξουσιαστικών συμμοριών σε εποχές κρίσης. 

Πάρτους σπίτι σου, αντηχεί μέσα μου η φωνή του Φώτη. Αγνοώντας ο ίδιος ότι ήδη οι εξουσιαστικές συμμορίες τους έχουν εγκαταστήσει όχι απλά μέσα στο σπίτι του, αλλά πάνω στο τραπέζι του, μέσα στο  πιάτο του. Τα θύματα της μετανάστευσης αποτελούν την καθημερινή τροφή όλων μας. Όπως οι φθηνοί εργάτες της Κίνας, της Ινδίας, της Μαλαισίας, της Βουλγαρίας, της χώρας μας πιά. Ο καθένας μας και ο Φώτης εξαναγκασθήκαμε να επιζούμε σαν ανθρωποφάγοι. Να καταναλώνουμε τα προϊόντα της γής μας, θρεμμένα με το αίμα μεταναστών, ικανοποιημένοι για τις χαμηλές τιμές τους. Γινόμαστε καθημερινά καταναλωτές-θύτες σε έναν πόλεμο χαμηλού κόστους και ασύδοτης κερδοφορίας της αγοράς, του παραγωγού, του μεταπράττη, του βιομήχανου. 

 

Οι χαμηλές τιμές που μπορεί να προσφέρει ο κάθε παραγωγός στον μεταπράττη, ο κάθε εξαγωγέας στον ευρωπαίο καταναλωτή, δεν είναι παρά το αντίτιμο μιας καλά σχεδιασμένης διαρκούς δολοφονίας εργατών, όπου γής. Ας δηλώσουμε στον εαυτό μας ότι καθημερινά γινόμαστε συνένοχοι σε μια γενοκτονία ανθρώπων όπου γής, γενοκτονία που επιτρέπει και το ληξιαρχικό θάνατο μερικών από αυτούς.

 

Χρόνια τώρα το σαράκι του φασισμού κατατρώει τις ψυχές των ανθρώπων. Μπολιάστηκε από συμφέροντα αφεντικών που ήθελαν φθηνά εργατικά χέρια-σκλάβους για τα χωράφια τους, για τα εργοστάσια, για τις υπηρεσίες τους. Προστρέχοντας πότε στις υπηρεσίες των δουλεμπόρων (όπως έγινε κάποτε και στην Αφρική) και πότε στην μετατροπή ολόκληρων λαών σε στρατιές φθηνών εργατών για να προσελκυθούν επενδύσεις στις χώρες τους. Και όταν και αυτό το μεροκάματο του τρόμου τούς ήταν ασύμφορο, καλούσαν τους κάθε λογής μπράβους να απειλούν, να δέρνουν και να τους καταγγέλλουν σαν λαθραίους για να τους κλέψουν και αυτό το γλίσχρο  μεροκάματο. Διασπείροντας ταυτόχρονα συκοφαντίες για τη “βρωμιά” τους, για τη “σκυλοφαγία τους”, για τη βαρβαρότητα και την εγκληματική τους συμπεριφορά.

*****

Ξαναείδα τον Φώτη χθες στο καφενείο στον Αη-Γιώργη. Τον ρώτησα για τη δολοφονία του Ιρακινού, για την έξαρση των φαινομένων ρατσιστικής βίας τις τελευταίες ημέρες, έξαρση που ανάγκασε και τους φορείς της πολιτείας κάτι να ψελλίσουν, καταδικάζοντας τα φαινόμενα αυτά. Του ανέφερα για τα κατορθώματα του χρυσαυγίτη της Παλλήνης (http://www.tovima.gr/society/article/?aid=463378). Δεν είχε διαβάσει, δεν είχε ακούσει, δεν γνώριζε τίποτα από όλα αυτά.

Τον δικαιολογώ:
-Oι πηγές της πληροφόρησής σου, του λέω, δεν έχουν ευθύνη για ό,τι αγνοείς.

-Οι παγκοσμιοποιητές και ο Καμίνης, διέπονται από ανθελληνικό μένος και κατασκευάζουν πλαστές ιστορίες για δήθεν σφαγιασμούς “λαθρομεταναστών“.

Επέμενε να μου αφηγηθεί για τον βιασμό μιας δωδεκάχρονης στην Αίγινα που συνέβη όταν έκανε διακοπές στο νησί. Και παίρνοντας μια ανάσα, συνεχίζει:

-Έχουν τζάμπα φαί, ύπνο, περίθαλψη και δεν πληρώνουν μία στο κράτος και όλα τους τα λεφτά τα στέλουν έξω, ξεσπαθώνει ο Φώτης. 

 

-Ν’ απαγορευθεί, όπως στην Ισπανία, σε γιατρούς να τους παρέχουν υπηρεσίες !

 

“Αναμμένος” από οργή για την αδικία αυτή μου επαναλαμβάνει τα “αιτήματα” των φασιστοειδών. Αγανακτεί για την ιατρική περίθαλψη που τους προσφέρεται δωρεάν και απλόχερα, ακόμη και αυτών που πεθαίνουν στο δρόμο από τις λάμες των χρυσαυγιτών. Καταδικάζει την τακτική των γιατρών στα νοσοκομεία που δεν ζητούν από τα θύματα   φορολογική ενημερότητα και ασφαλιστικό βιβλιάριο. Όχι, δεν επικροτεί τα μαχαιρώματα των χρυσαυγιτών, πολιτικοποιημένος γαρ, επικροτεί όμως τα στρατόπεδα, τις απελάσεις, τη “νόμιμη” βία. Φχαριστήθηκε και για το δίκαιο ξέσπασμα-όπως το ονομάζει-του Κασιδιάρη κατά της Κανέλλη.

 

Ο Φώτης, ο καθένας μας, ασυνείδητα ή όχι γινόμαστε ανώδυνα ξενιστές και φορείς της φασιστικής προπαγάνδας, όταν απουσιάζει η σκιά της σκέψης. Σκιασμένοι από την προπαγάνδα της εξουσίας, ψεκασμένοι με την ανωτερότητα της φυλής, επηρμένοι από τον πατριωτισμό του κάθε χρυσαυγίτη, λάτρεις της πατρίδας και των παραδόσεων, χειροκροτητές κάθε κήρυκα εθνικοφροσύνης, στρέφουμε στον παρόντα χρόνο το μίσος μας σε κάθε αλλόθρησκο, σε κάθε αλλόδοξο, σε κάθε κατατρεγμένο. Χθές ξεσπαθώναμε κατά των προνομίων των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, κατά των δημοσίων υπαλλήλων, ενάντια στις απεργίες που δεν μας επέτρεπαν να πάμε στη δουλειά μας. 

 

Πεπεισμένοι ότι κάθε ανυπακοή, κάθε αντίσταση στην καθεστηκυία τάξη στρέφεται εναντίον μας. Γένηκε ο νούς μας το θερμοκήπιο για να ριζώσουν και να βλαστήσουν τα κηρύγματα ακόμη πιο προωθημένων φασιστικών απόψεων. Ο Φώτης και ο καθένας μας μπορεί να είμαστε ο φασίστας της διπλανής πόρτας.Αγνοώντας, και αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο, πως κάποτε ο μικρόκοσμός μας εισέπνευσε τις αναθυμιάσεις φασιστικών ιδεών, κατέφυγε σε πρακτικές που ευνόησαν το γιγάντωμά του. Έτσι, θητεύσαμε στον στενό μας περίγυρο αρχικά, στην κοινωνία μετέπειτα σαν υβρίδια-φασίστα, στα πρότυπα βουλών και επιταγών της εξουσίας, αποσπώντας σαν βάλσαμο στα καταπιεστικά βιώματά μας,  δώρα και αξίες που προσδιόρισαν το χρόνο και το χώρο μας στα μέτρα ενός υπερτροφικού Εγώ, φέρνοντας τον φασισμό μέσα στα τείχη.  Και τώρα που η κρίση για πολλούς αποτελεί άλλοθι, απεκδυόμεθα κάθε ευθύνης ως όντα κοινωνικά (προσποιούμενοι τους ανιστόρητους: Γιατί στη χώρα μας την περίοδο της κατοχής ήταν ο ίδιος ο λαός της που δεν υπέκυψε στην πείνα και στις στερήσεις, στο φόβο και στο θάνατο που έσπερνε ο φασίστας κατακτητής). 

 
Το δεν με νοιάζει, δεν γνωρίζω, αποτελεί ασθένεια, τη χαύνωση του φασισμού, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποκτήνωσή μας, οπλίζει το χέρι του μαχαιροβγάλτη της Χρυσής Αυγής που σφαγιάζει πρώτα εμάς τους ίδιους και μετά τους μετανάστες.

Πηγή