Πού πήγαν κείνα τα φασιστάκια *

* O τίτλος αποτελεί μια σκόπιμη διασκευή του τίτλου του βιβλίου «Που πήγαν κείνα τα παιδιά» (1989) του γιατρού και εθνικιστή Αλέξανδρου Κουτούζου σχετικά με τον ρόλο του Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας (ΕΣΕΣΙ) από το 1968 έως το 1973. Ο ίδιος ήταν μέλος του Συνδέσμου και παρακολούθησε από κοντά τη δράση του στην Ιταλία η οποία δεχόταν τότε ολοκληρωτική επίθεση κράτους, κεφαλαίου και «αδελφών» οργανώσεων του ΕΣΕΣΙ. Ο Σύνδεσμος είχε στενές σχέσεις με τη χούντα και τις μυστικές υπηρεσίες.

Η ιστορία του ελληνικού φασισμού είναι μια υπόθεση που έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Έχει κατά τη γνώμη μας ταξικά χαρακτηριστικά, με τις κεφαλαιοκρατικές ελίτ και τις κομματικές παραφυάδες τους να συνεργάζονται, με διαφορετική ένταση και στρατηγική κάθε φορά, για να πετύχουν τους στόχους τους. Το παρόν των φασιστών της Χρυσής Αυγής δεν είναι ένα πολιτικό πυροτέχνημα ή ένα περιθωριακό φαινόμενο που τρύπωσε στην κοινοβουλευτική πραγματικότητα με την δήθεν επαναστατική ταμπέλα του «αντισυστημισμού». Έχει μια μακρά διαδρομή που ακολουθεί τα χνάρια του ελληνικού φασισμού από τις αρχές του 20ου αιώνα.1 Ωστόσο, πολλές από τις ιδεολογικές και υλικές καταβολές της οργάνωσης (και όσων, κομμάτων ή ατόμων που αντλούν από τη δεξαμενή του εθνικισμού) έχουν τις πιο κοντινές ρίζες τους στην επταετία της δικτατορίας των συνταγματαρχών και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Αφορμή για τα όσα θα παραθέσουμε πιο κάτω στάθηκε το βιβλίο του Α. Κουτούζου για τον ΕΣΕΣΙ. Ο εθνικιστικός αυτός σύνδεσμος ιδρύθηκε από την χούντα την επαύριο του πραξικοπήματος και ανέλαβε τη διαμεσολάβηση και τις επαφές μεταξύ των συνταγματαρχών και των Ιταλών νεοφασιστών που τότε εκπροσωπούνταν από το «Κοινωνικό Κίνημα Ιταλίας Εθνική Δεξιά» (ΜSI-DN, Movimento Sociale Italiano Destra Nazionale) αλλά και από την σκληροπυρηνική ακροδεξιά οργάνωση της Ordine Nuovo (Νέα Τάξη) 2. Για την ιστορία, η δράση του ΕΣΕΣΙ ξεκινάει (και) στα ιταλικά αμφιθέατρα όχι μόνο με την απαρχή της χούντας στην Ελλάδα αλλά και με το «θερμό φθινόπωρο» των εργατικών αγώνων στην Ιταλία (’68-’69). Η δράση των στελεχών του εντοπίζεται όχι μόνο την περίοδο της «στρατηγικής της έντασης» όπου το φασιστικό ιταλικό κράτος αντεπιτίθεται στις εργατικές διεκδικήσεις με δολοφονικές επιθέσεις και μπόλικη τρομοκρατία, αλλά και μετά. Πρόκειται για δράση η οποία δεν φέρει πάντα μια οργανωμένη μορφή, ούτε βρίσκεται με θεαματικούς όρους στο προσκήνιο, ωστόσο διατηρεί στενές σχέσεις με το κράτος, το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του.

Στο πρώτο κομμάτι θα δούμε κάποιες γνωστές και ενδιαφέρουσες πτυχές που αφορούσαν ορισμένους από τους πρωταγωνιστές του ΕΣΕΣΙ, την πορεία τους μέσα στον χρόνο και τον χώρο και τα περιφερειακά δίκτυα στα οποία συμμετείχαν ενεργά. Στο δεύτερο κομμάτι θα παραθέσουμε κάποια ενδιαφέροντα κατά τη γνώμη μας ευρήματα που δείχνουν την ιστορική συνέχεια και σύνδεση με το «απόμακρο» και «ακίνδυνο» φασιστικό παρελθόν.

Η απάντηση στο ερώτημά («που πήγαν κείνα τα παιδιά») του Κουτούζου στο μακρινό και «έρημο» για τους εθνικιστές και ακροδεξιούς φασίστες 1989, φαίνεται να είναι: «εδώ, πάντα κοντά μας (sic) … ».

- – - – - – - - – - – - – -

Α. Ακολουθώντας το «bloodline» των εθνικιστών

( Από τον ΕΣΕΣΙ μέχρι τον Καρατζαφέρη, με χρυσαυγίτικη εσάνς )

«Στις αρχές του 1976, μια ομάδα φίλων και συναγωνιστών, που τους ένωναν δεσμοί αίματος και αγώνων, με έντονη την παρουσία τους στους λαϊκούς και κοινωνικούς σχηματισμούς σε όλη την Ιταλία, όπου οι περισσότεροι από αυτούς σπούδαζαν, αποφάσισαν πως ήταν η ώρα, να αλλάξουν την εικόνα της Δεξιάς και στην Ελλάδα. Με επικεφαλής τον Σπύρο Σταθόπουλο, τοΘόδωρο Καραμπέτσο και τον Παναγιώτη (Τάκη) Μιχαλολιάκο, αποφάσισαν την έκδοση και την κυκλοφορία ενός καινοφανούς για τα Ελληνικά πολιτικά δρώμενα, εντύπου»3. Ο ΕΣΕΣΙ είχε από το 1973 πάψει να υπάρχει, ωστόσο οι Σταθόπουλος και Καραμπέτσος, σημαίνοντα στελέχη του, ανέλαβαν πολιτική δράση δημιουργώντας το έντυπο «Νέα Ενιαία Δεξιά». Αρχικά να πούμε ότι ο Σταθόπουλος ήταν ο ιδρυτής και πρόεδρος του ΕΣΕΣΙ, πνευματικό παιδί, σύμφωνα με τον Κουτούζο, του Giorgio Almirante, ηγέτη του νεοφασιστικού ΜSI. Για τον Καραμπέτσο, το άλλο σημαντικό στέλεχος του ΕΣΕΣΙ, ο Δημήτρης Ψαρράς μας πληροφορούσε πρόσφατα: «Είχε περιγράψει ένα δείπνο του στη Ρώμη με τον Giorgio Almirante, ηγέτη του νεοφασιστικού ιταλικού MSI, όπου ο ‘πολιτικός τους πατέρας’ είχε υποδείξει στους Ελληνες οπαδούς του να προσχωρήσουν ‘στο μεγάλο κόμμα’ (δηλαδή τη Νέα Δημοκρατία) διότι ακόμα τότε στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν υπήρχε ‘εθνικισμός βάθους’, και να δημιουργήσουν ένα ‘κύτταρο’ που θα διαχώριζε τη θέση του την κατάλληλη στιγμή (περιοδικό «Patria», Ιαν.-Φεβ. 2009)».

Την τριάδα της «Νέας Ενιαίας Δεξιάς» συμπληρώνει ο αδελφός του Νίκου Μιχαλολιάκου, Παναγιώτης (Τάκης) Μιχαλόλιας, γνωστός και διαπρεπής ποινικολόγος στα μεταπολιτευτικά χρονικά, με πλούσια, συστημική διαδρομή: συνήγορος του μοναχού Εφραίμ, του Κοσκωτά, του ακροδεξιού εκδότη της «Ελεύθερης Ώρας» Γρηγόρη Μιχαλόπουλου, του χρυσαυγίτη «Περίανδρου» και τελευταία του Άκη Τσοχατζόπουλου. Σε ανύποπτη στιγμή, γύρω στο 2009, ο Μιχαλόλιας ανοίγει την καρδιά του και μιλάει για την εμπειρία του από τη δίκη Κοσκωτά· είναι αφοπλιστικά ειλικρινής:
«Δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς σκάνδαλο, αλλά ήταν μια επιλογή της στιγμής με πολιτικές προεκτάσεις και πολιτικές σκοπιμότητες. Δεν τη θεωρώ ‘μητέρα των Δικών’, όλες οι δίκες έχουν τη δική τους σπουδαιότητα. Σε ότι αφορά τα αποτελέσματα, την τραγικότητα των αποτελεσμάτων για τον ίδιο, αλλά και για αυτό που προκάλεσε θα έλεγα ότι ήταν μια πολύ σημαντική δίκη που ήταν και διδακτική για αυτούς τους επιχειρηματίες και μεγαλοτραπεζίτες που ακολούθησαν τον Κοσκωτά, οι οποίοι βλέποντας την τραυματική εμπειρία του έλαβαν τα μέτρα τους»4. Πεδίο δόξης λαμπρόν για έναν συστημικό δικηγόρο σαν τον Μιχαλόλια, θα προσθέταμε εμείς.

Διακρίνεται το όνομα του Παναγιώτη Μιχαλόλια στην ταυτότητα του περιοδικού κάτω από την περιγραφή «Δημόσιες Σχέσεις»

 

Τα μονοπάτια των αδελφών Μιχαλολιάκου, του Σταθόπουλου και του Καραμπέτσου ξεκινούν ακόμη πιο παλιά, συγκλίνουν και καταλήγουν στο γεγονός της πολιτικής και κοινωνικής επιβίωσής τους για δεκαετίες. Πολύ πριν την «Νέα Ενιαία Δεξιά», το 1963 ο Παναγιώτης Μιχαλολιάκος ήταν «υπεύθυνος υποψηφίων φοιτητών ΕΚΟΦ», μέλος της ΕΡΕΝ «εκ των πλέον δυναμικών» και «πρόεδρος των Ελλήνων φοιτητών Ιταλίας». Το 1977, ένα χρόνο μετά την έκδοση του περιοδικού τα αδέλφια Μιχαλολιάκου εμφανίζονται στη δημιουργία του βραχύβιου «Πατριωτικού Συνδέσμου Αθηνών Ιωάννης Καποδίστριας», με μπροστάρη τον Σπύρο Σταθόπουλο.5 (Κατ’ άλλους αυτός ο σύνδεσμος είχε δημιουργηθεί το 1975).

Για το τι είδους έντυπο ήταν η «Νέα Ενιαία Δεξιά», αναφέρουμε ενδεικτικά ότι φιλοξενούσε μεταξύ άλλων συνεντεύξεις χουντικών υπουργών όπως του Παύλου Μανωλόπουλου, έβαζε λεζάντες σε φωτογραφίες του Μεταξά που έλεγαν «κάτι τέτοιοι φασίστες, είναι πρώτα απ’ όλα πατριώτες» ενώ αναφερόταν στον βασανιστή Μάλλιο με φράσεις όπως «ένας νεκρός δικός μας. Ακόμη ένα πένθος για μια απόφασι κι έναν όρκο».

Διακρίνεται η φράση «Εμείς είμαστε περήφανοι γι’ αυτόν» (σ.σ: για τον βασανιστή Μάλλιο) και κάτω δεξιά ένα κριτικό σχόλιο για τον τίτλο της αστικής Καθημερινής

 

Για τον Μάλλιο και τον επετειακό χαρακτήρα της κηδείας του για τους πάσης φύσεως φασίστες (με την γνωστή επίθεση Μιχαλολιάκου το ‘76 στους δημοσιογράφους που κάλυπταν την κηδεία) τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά – μέχρι και σήμερα οι χρυσαυγίτες αλλά και άλλοι αγνοί αυτόνομοι εθνικιστές τιμούν το καμάρι των σωμάτων ασφαλείας, των δικών τους παιδιών δηλαδή. Το 1977 λοιπόν βρίσκει τον ευρύτερο εθνικιστικό χώρο, μέσα από διάφορες διασπαστικές κινήσεις και απόπειρες γι’ αρχηγίες, να προσπαθεί να οργανωθεί με την ΕΝΕΠ (Ελληνική Νεολαία Εθνικής Παρατάξεως) η οποία εμφανίζεται ως σημείο αναφοράς. Ο Σταθόπουλος για παράδειγμα φέρεται να συνεργαζόταν με την ομάδα «Κίνημα» που αποτελεί προπομπό της ΕΝΕΠ του Πολύδωρου Δάκογλου ενώ σε οπισθόφυλλο της «Νέας Ενιαίας Δεξιάς» (τεύχος 7-8) βρίσκει κανείς την επίσημη διακήρυξη της ΕΝΕΠ.

Για τις εσωτερικές φαγωμάρες (που έχουν νόημα για όποιον ενδιαφέρεται να ερευνήσει περαιτέρω) και την πορεία των φασιστών μέχρι το 1979 όταν στο Βόλο ιδρύθηκε το ΕΝΕΚ (Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα) με δημοσιογραφικό του όργανο τη «Νέα Θέσι», θα φανούν χρήσιμα τα ακόλουθα κείμενα: το ιστορικό ιδρύσεως της ΕΝΕΚ και η αιτία διάσπασης του εθνικιστικού κινήματος.

Στο σημείο αυτό, πριν φτάσουμε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 με την ΕΠΕΝ του δικτάτορα Παπαδόπουλου – σημείο συνάντησης πολλών φασιστόμουτρων που ήδη πρωταγωνιστούσαν καθώς και άλλων που θα ακολουθούσαν στη συνέχεια, θέλουμε να αναφερθούμε σε ορισμένα ουσιαστικά για τη συνέχεια γεγονότα.

Οι δεκάδες φασιστικές-ακροδεξιές οργανώσεις που άνθησαν στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, με τη «Νέα Τάξη» του Ναστούλη να δρα στο δρόμο (με βόμβες κλπ) και την προπαγάνδα του χουντικού και πράκτορα της ΚΥΠ Κωνσταντίνου Πλεύρη να συμπληρώνει το παζλ, κρατούσαν ζωντανό αυτόν τον χώρο με τις όποιες παραλλαγές/ρεύματα εμφανιζόταν. Ο Μιχαλολιάκος, ο Καλέντζης και λοιποί ναζιστές ξεκίνησαν την καριέρα τους από τότε, πριν ταιριάξουν στο αστικό πολιτικό περιβάλλον του σήμερα. Όπως εύστοχα σημειώνουν στην πολύ ενδιαφέρουσα και περιεκτική μπροσούρα τους οι «profunde memoriam»: «Η σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία, ‘η καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ’ δε γεννήθηκε σα ρήξη αλλά σα συνέχεια της δικτατορίας ( σαν «αλλαγή φρουράς» που είχε πει και ο «αντιιμπεριαλιστής» Αντρέας Παπανδρέου)».

Ένα σημαντικό και ανεξερεύνητο όσο θα έπρεπε σημείο, θεωρούμε τον εναγκαλισμό της ΕΝΕΠ από τον εφοπλιστή Γιάννη Θεοδωρακόπουλο. «Μεγάλος φίλος και υποστηρικτής της νεολαίας της Εθνικής Παράταξης», ο «εφοπλιστής και πατριώτης» Θεοδωρακόπουλος ήταν αγαπητός στις τάξεις των εθνικιστών, όπως λέει ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος τους, ο Γιάννης Σχοινάς – ο εφοπλιστής είχε μάλιστα παραχωρήσει και γραφεία στην «Εθνική Παράταξη» στον 17 όροφο του πύργου των Αθηνών. 6 (υπενθυμίζουμε ότι μόλις στις εκλογές του 1977 η «Εθνική Παράταξις» είχε λάβει το διόλου ευκαταφρόνητο 6,82% των ψήφων). Ο Θεοδωρακόπουλος ήταν ένας από τη γενιά των Ελλήνων κεφαλαιοκρατών μαζί με τον Ωνάση, τον Νιάρχο, τον Λιβανό, τον Γουλανδρή και άλλα παιδιά οι οποίοι ισχυροποιήθηκαν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αγοράζοντας τα πλοία Liberty 7 για να στήσουν μεγάλες μπίζνες με τους στόλους μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων. Το 1961, ο εφοπλιστής καμαρώνει με τον βασιλιά Παύλο πάνω στη γέφυρα του δεξαμενόπλοιου «National Defender», το μεγαλύτερο υπό σημαία ΗΠΑ που κατασκευάστηκε εκείνη την εποχή.8

Μετέπειτα ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Κάραβελ, ο Θεοδωρακόπουλος είχε ενεργό συμμετοχή με ομιλίες του σε ιδεολογικές συνδιασκέψεις της ΕΝΕΠ (1978 – βλ. φωτό παρακάτω) ενώ όπως μαθαίνουμε από το βιβλίο του Γιώργη Κρεμμυδά και δεν πέφτουμε από τα σύννεφα: «στις 27 Απρίλη 1977 δημοσιεύεται στις εφημερίδες ότι απαλλάχτηκε με βούλευμα ο εφοπλιστής Ι. Θεοδωρακόπουλος που ήταν κατηγορούμενος για αρχαιοκαπηλεία και είχε προφυλακιστεί για μία… ημέρα»9.

Όπως και να ‘χει, ο εφοπλιστής είχε ανοιχτές τις αγκάλες του σε ακροδεξιές ευρωπαϊκές φιγούρες που εφορμούσαν στην Ελλάδα την περίοδο της πασοκικής καπιταλιστικής ειρήνης· ποιος δεν θυμάται (τέλη του 1984) τα επεισόδια στο Κάραβελ και την υποδοχή που επεφύλαξαν στον φασίστα Ζαν Μαρί-Λεπέν για το συνέδριο της «Ευρωπαϊκής Δεξιάς» οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και ομάδες αναρχικών; To ξενοδοχείο άλλαξε χέρια το 1986 όταν το αγόρασε ο επιχειρηματίας Σπύρος Διβάνης· σε συνέντευξή στην «Ημερησία» το 2007 μαθαίνουμε για τον Θεοδωρακόπουλο: «Ο επιχειρηματίας που είχε το Κάραβελ είχε σχέσεις με πολλά στελέχη της Χούντας και όπως σημειώνει σήμερα ο Σπύρος Διβάνης ‘το ξενοδοχείο ήταν τοποθετημένο σε πιο ακραίες πολιτικές καταστάσεις’»10.

Η λεζάντα είναι αυτούσια από το site του υποψηφίου με την Χρυσή Αυγή στις εκλογές Μαΐου 2012, Δημοσθένη Πατριαρχέα, παλαιό στέλεχος της ΕΠΕΝ, συνεργάτη του χουντικού Πλεύρη και λοιπά. «Ιδεολογική Συνδιάσκεψη ΕΝΕΠ εις ξενοδοχείο Κάραβελ, 1978. Ομιλητής Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, Ιδιοκτήτης Κάραβελ»

Το Γενάρη του 1984 η ΕΠΕΝ (Εθνική Πολιτική Ένωσις) αποφασίζει να γίνει πολιτικό κόμμα από σωματείο. Στη συγκέντρωση που γίνεται, που αλλού, στο «Κάραβελ» του Θεοδωρακόπουλου, ακούγεται μήνυμα το οποίο, σύμφωνα με τον Κρεμμυδά11, έχει «γραφτεί» στη φυλακή και κομιστής του οποίου είναι, ποιος άλλος, ο αδελφός του Μιχαλολιάκου: o συστημικός δικηγόρος Παναγιώτης Μιχαλόλιας. Θυμίζουμε: ο ΕΣΕΣΙ έχει πάψει τυπικά να υπάρχει από το 1973, ωστόσο τα δύο μεγάλα στελέχη του (Σταθόπουλος και Καραμπέτσος) μαζί με τον δικηγόρο Μιχαλόλια (η τριάδα της «Νέας Ενιαίας Δεξιάς») είναι ακόμη στο προσκήνιο μαζί με πολλά άλλα «φαντάσματα» της χούντας – με πρώτο και κύριο τον δικτάτορα Παπαδόπουλο ο οποίος δίνει τις ευλογίες του από τη φυλακή.

Το 1984 είναι μια ωραία χρονιά αγώνα για τους παλιούς καλούς αγωνιστές εθνικιστές με χουντικό παρελθόν· οι πορείες συγκλίνουν: Σταθόπουλος και Μιχαλόλιας έχουν μια θέση στο ψηφοδέλτιο της ΕΠΕΝ ενώ ο Καραμπέτσος με τον πατριάρχη Πλεύρη θα προτιμήσουν το ψηφοδέλτιο του ΕΝΕΚ. Μια χρονιά αργότερα, το 1985, ο γνωστός σε όλους Μαυρουδής Χρήστου Βορίδης θα αναλάβει τα ηνία της ΕΠΕΝ ως γενικός γραμματέας, διαδεχόμενος τον Νίκο Μιχαλολιάκο. Από εκεί και έπειτα, ο Βορίδης θα αναλάβει να συγκροτήσει τον ευρύτερο πατριωτικό χώρο με ανθρώπους από την ΕΠΕΝ και το ΕΝΕΚ και να συστήσει το περίφημο «Ελληνικό Μέτωπο» (1994) – έξι χρόνια αργότερα (2000) έβαλε υποψηφιότητα για βουλευτής στο κοινό ψηφοδέλτιο του Ε.Μ. με την «Πρώτη Γραμμή» του Κωσταντίνου Πλεύρη ενώ το 2007 εξελέγη με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό του Γιώργου Καρατζαφέρη.

Σε όλη αυτήν την πορεία των χρόνων ο Σπύρος Σταθόπουλος δεν ήταν καθόλου απών. Αντιθέτως, είχε ενεργή παρουσία. Σύμφωνα με το βιογραφικό του όπως δημοσιεύεται στο site neaeniaiadexia.blogspot.gr12, βλέπουμε ότι δεν υπήρχε ακροδεξιός, εθνικιστικός σχηματισμός ή έντυπο στο οποίο πέρασε και δεν ακούμπησε: από τον ΕΣΕΣΙ στον «Ελεύθερο Κόσμο» και τη «Νέα Ενιαία Δεξιά», από το ΕΝΕΚ μέχρι την ΕΠΕΝ (αναφέρεται μάλιστα και ως ιδρυτικό στέλεχος) μέχρι και τον πρόσφατο Καρατζαφέρη – που άνετος πλέον χαίρεται το δωράκι του ΕΣΡ, την τηλεοπτική συχνότητα πανελλαδικής εμβέλειας. Η σχέση του Καρατζαφέρη με τον Σταθόπουλο είχε ξεκινήσει γύρω στο 2001 όταν ο τελευταίος είχε συγκινηθεί από τον λόγο του πρώτου. Αφήνουμε τον ίδιο να τα πει· από συνέντευξή του το 2009 13: « -Τι είδατε στην προσπάθεια του Γιώργου Καρατζαφέρη και τον ακολουθήσατε;

Είδα ότι και όλος ο ευαισθητοποιημένος κόσμος. Ο ευαισθητοποιημένος με την εθνικιστική -και όχι την οικονομική έννοια- δεξιός κόσμος. Μιλώ για την πολιτική, λαϊκή, κοινωνική δεξιά. Ό,τι ένιωσε ο καθένας, ένιωσα κι εγώ… Επιτέλους, να η ευκαιρία, να ο άνθρωπος που θα συγκροτήσει μια ενιαία παράταξη είπα! Όντως, στο πρώτο συνέδριο του ΛΑΟΣ, οι θέσεις του και το ακροατήριο -χιλιάδες ανθρώπων που παραληρούσαν- αποτελούντο από ψηφοφόρους, στελέχη της Εθνικής Παρατάξεως, της ΕΠΕΝ, της “Πρώτης Γραμμής”, του ΕΝΕΚ, του “Κόμματος του Ελληνισμού” και μιας ατελείωτης σειράς εθνικιστικών οργανώσεων, οι οποίοι έδωσαν έναν τόνο πρωτόγνωρο σε συνέδριο εθνικιστικού κόμματος! Στον “Έσπερο” όλοι ενθουσιαστήκαμε. Βεβαίως, η συνέχεια έδειξε άλλα πράγματα… »

O Καρατζαφέρης έλεγε τον Σταθόπουλο μέντορά του ενώ ο τελευταίος τον είχε βάλει (βλ. φωτό παρακάτω) στην ευρωπαϊκή ομάδα UEN που είχε αρχηγό τον διάδοχο του Almirante στo φασιστικό MSI, Τζιανφράνκο Φίνι. Τέτοιες ήταν οι διασυνδέσεις του Σταθόπουλου, «εκρηκτικές». Όπως έγραφε ο Ιός το 2006, ο Σταθόπουλος «ήταν ο υπαρχηγός του Πλεύρη στο φασιστικό κόμμα της 4ης Αυγούστου και επίσης στενός συνεργάτης του στις ελληνοϊταλικές φασιστικές διασυνδέσεις επί χούντας».14 Που πήγαν κείνα τα παιδιά ε; Όλο έλειπαν και όλο μπροστά μας τους βρίσκουμε.

Ο Γιώργος με τον Σπύρο, χαρούμενα πατριωτάκια, με τη σημαία της UEN

 

Β. Μικρές, συμπαθητικές, εθνικιστικές εκπληξούλες

Διαβάζοντας τα παραπάνω αναρωτιέται κανείς γιατί επιμένουμε (σε ήδη γνωστά πράγματα) σχετικά με τον εθνικιστικό χώρο, την δεξαμενή δηλαδή των σημερινών ναζιστών, φασιστών και απογόνων των ταγματασφαλιτών. Όλος αυτός ο χώρος πάντα παρουσίαζε τον εαυτό του ως αντισυστημικό, περιθωριοποιημένο, χωρίς οικονομική υποστήριξη και χωρίς κρατική συνδρομή. Αυτό που συνέβαινε όμως, είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι κεφαλαιοκράτες αυτού εδώ του τόπου, η διεθνοποιημένη αστική τάξη σε συνεργασία με τις κοινοβουλευτικές μαριονέτες καθώς και με τις μυστικές υπηρεσίες εμφάνιζαν από καιρό σε καιρό ενδιαφέρουσες μεθέξεις – και αυτές χρειάζονται εμπέδωση και έρευνα· για να έχουμε επαρκείς πολιτικές ερμηνείες, και, φυσικά, δράσεις.

Να μην καθυστερούμε. Όταν ο Ιός έγραφε για τα «ξεχασμένα σκάνδαλα της εθνοσωτηρίου» και παρέθετε την διαπλοκή του διοικητή της ΚΥΠ Ρουφογάλη με καπιταλιστές όπως ο Λάτσης (συζητούσαν για τα διυλιστήρια) καθώς και τις παρουσίες άλλων μεγαλοκαπιταλιστών στο γάμό του, το βλέμμα μας έπεσε πάνω σ’ αυτό: «Στο γάμο τους, πάλι, παραβρέθηκαν ‘ο Παύλος Βαρδινογιάννης, οεφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του Τάκη…». Αλήθεια, τι κάνει ο γιος του πάλαι ποτέ υποστηρικτή της Εθνικής Παρατάξεως και του ΕΝΕΠ; Έμαθε ποτέ κανείς ή αναζήτησε τις περπατησιές του;

Να ξεκινήσουμε από τα απλά. Wikipedia: Taki Theodoracopulos. Παρατηρούμε αρχικά ότι η σύνδεση με τον πατέρα του δεν είναι ορατή – γιατί άραγε; Ο «Τάκι», γεννημένος το 1936 στην Ελλάδα, είναι ένας δημοσιογράφος και συγγραφέας που ζει και περιφέρεται μεταξύ Νέας Υόρκης, Λονδίνου και Ελβετίας. Διαβάζουμε ότι είχε μια φημισμένη στήλη με τον τίτλο «High Life» στο περιοδικό Spectator – ένα συντηρητικό περιοδικό της Βρετανίας από το 1828. Μεταξύ πολλών προσπαθειών στο χώρο της αμερικανικής συντηρητικής δεξιάς (η οποία όπως μπορείτε να ψάξετε κι αλλού επιδεικνύει εξαιρετικό αναθεωρητισμό στη ναζιστική ιστορία), ο Θεοδωρακόπουλος συνεργάστηκε με τον Πατ Μπιουκάναν, αντίπαλο του Μπους στους προκριματικούς των Ρεπουμπλικανών το 1992, υπερασπιστή εγκλημάτων των Ναζί και ένθερμο υποστηρικτή ταξιδιού του Ρήγκαν σε νεκροταφείο στη Γερμανία το 1985 – όπου μεταξύ των νεκρών βρίσκονταν και 48 μέλη των Waffen – SS. Για τον αντισημιτισμό του Μπιουκάναν υπάρχουν πολλές αναφορές στο Διαδίκτυο – δεν θ’ ασχοληθούμε πολύ. Στις εκδοτικές απόπειρες του δημοσιογράφου Taki προσθέτουμε και το Right Now ένα περιοδικό που φιλοξένησε άρθρα αρκετών εμβληματικών προσωπικοτήτων από τον χώρο της ακροδεξιάς· ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στο Right Now έχει γράψει ο Ζαν Μαρί Λεπέν και ο Αλέν ντε Μπενουά, ένας τύπος που γράφει υπέρ της φυλετικής αλήθειας και της ευρωπαϊκής καθαρότητας πριν τον χριστιανισμό, ένα καμάρι της σύγχρονης ακροδεξιάς με λίγα λόγια· που προπαγανδίζει με μπόλικο ρατσισμό.

Ο sir Takis λοιπόν, όπως μας οπτικοποιεί το «Πρώτο Θέμα» το 2011, γέννημα – θρέμμα του Gstaad και παρέα με το ελληνικό jet-set (εμείς για ευνόητους λόγους θα το πούμε μεγάλο κεφάλαιο ή διεθνοποιημένη ελληνική αστική τάξη ) δε φαίνεται να αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα στην επιβίωσή του. Επέλεξε τη δημοσιογραφική καριέρα και «το εισόδημα από ένα trust», όταν γύρω στα 35 του αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί από τη ζωή του ως playboy.15 Μιλώντας γι’ αυτή του την ονειρεμένη ζωή ο Takis περιγράφει μια όχι και τόσο καλή στιγμή στις 14 Μαΐου του 2011. Τον θάνατο του φίλου του playboy και «industrialist» Gunter Sachs. «Ο Gunter και εγώ συνηθίζαμε να βγαίνουμε αρκετά στις αρχές της δεκαετίας του 60. Ο κοντινός του φίλος Jean-Claude Sauer που ήταν φωτογράφος για το Paris Match ήταν και δικός μου φίλος. Μετά όμως από ένα ή δυο χρόνια τραβήξαμε ο καθένας τον δικό του δρόμο» […] «Δεν ήμουν στενός του φίλος αλλά είχαμε κάνει πολλά πάρτυ μαζί, είχαμε μοιραστεί γυναίκες και είχαμε τόσους πολλούς κοινούς φίλους, πραγματικά σοκαρίστηκα από το θάνατό του…».16

Γέννημα – θρέμμα του Gstaad o Sir Takis, Πρώτο Θέμα

 

RIP Gunter Sachs, να πούμε από την πλευρά μας. Μισό λεπτό όμως; Ποιος είσαι ρε φίλε; Για να δούμε τι γράφει η Telegraph στις 9 Μαΐου του 2011: «O Gunter Sachs γεννήθηκε στις 14 Νοεμβρίου του 1932 στη νότια Γερμανία. Η μητέρα του ήταν κόρη του Wilhelm von Opel· o πατέρας του ήταν ο Willy Sachs, ιδιοκτήτης της βιομηχανίας ρουλεμάν Fichtel & Sachs (σ.σ: γνωστή σήμερα και ως ZF Sachs AG), μία από τις μεγαλύτερες προμηθεύτριες της αυτοκινητοβιομηχανίας στη Γερμανία. Ο Willy Sachs, μέλος του κόμματος των Ναζί και επίτιμος αξιωματικός των SS κατά τη διάρκεια του πολέμου, συνελήφθη από τον αμερικανικό στρατό μετά τον πόλεμο ωστόσο σε κάποια φάση αφέθηκε ελεύθερος. Αυτοκτόνησε το 1958».

Πέρα από το δίδαγμα ότι οι playboys που παρτάρουν μαζί για όσο χρόνο τους επιτρέπει η διάθεσή τους (για τα λεφτά δεν τίθεται θέμα), παρατηρούμε ότι η παρέα του Takis έχει ιστορία εφάμιλλη με τη δική του. Κυρίαρχη τάξη, κεφαλαιοκρατισμός, ναζιστική ιστορία, μπόλικος εθνικισμός και περισσή άνεση μέσα σε περιόδους καπιταλιστικής ειρήνης. Ας αφήσουμε όμως τις περιφερειακές γνωριμίες του γιου του Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου και ας δούμε τι λέει ο ίδιος ο Takis στην πιο πρόσφατη δημοσιογραφική του (sic) προσπάθεια (site) που φέρει τον τίτλο: «Taki’s Magazine: Cocktails, Countesses & Mental Caviar». Δυο μήνες πριν, στις 5 Απριλίου 2013, γράφει με αφορμή τον ναζιστικό χαιρετισμό Κατίδη:

«Ο Κατίδης μάλλον νόμιζε ότι ο χαιρετισμός ήταν από τη Χρυσή Αυγή και πως δεν είχε κάποια σχέση με τον Χίτλερ – αν βέβαια ήξερε για τον θείο Αδόλφο. Μια αμερικανίδα αρθρογράφος έγραψε ότι ο χαιρετισμός σημαίνει την άνοδο του νεοφασισμού μέσα στην οικονομική κρίση της Ευρώπης. Εγώ θα προτιμούσα οποτεδήποτε την Χρυσή Αυγή, περισσότερο από τους κλέφτες της ελληνικής κυβέρνησης που μας έβαλαν στους τωρινούς μπελάδες. Η Χρυσή Αυγή μπορεί μερικές φορές να λειτουργεί σαν κακοποιό στοιχείο, ωστόσο είναι μία αντίδραση στους απατεώνες. Βοηθούν τους φτωχούς με συσσίτια, προστατεύουν γριούλες που πέφτουν τακτικά θύματα ληστείας από παράνομους μετανάστες και εκπροσωπούν ένα μέρος του εκλογικού σώματος που αισθάνεται εντελώς αποκλεισμένο από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων, κυρίως τους πολύ φτωχούς».

Μια ματιά και σε κείμενα άλλων αρθογράφων του site του Takis καθιστά προφανή τη λατρεία προς το ναζισμό και την απέχθεια απέναντι στο κομμουνιστικό θεώρημα – διαβάστε το European Nationalism: Golden Dawn or Old and Gone?. Στην κριτική που ασκείται κατά καιρούς στο site, η κόρη του Θεοδωρακόπουλου, η 35χρονη Mandolyna (η οποία ασκεί εποπτικό ρόλο στην ιστοσελίδα) απαντά με «χιούμορ» που θα καταλάβαινε ένας χρυσαυγίτης. (ή μήπως όχι;)

«Η Mandolyna επιμένει ότι οι αρθρογράφοι στο Taki’s Magazine δεν είναι ρατσιστές. ‘Το ότι υπάρχουν περισσότεροι μαύροι παίκτες ποδοσφαίρου και μπάσκετ απ’ ότι βραβευθέντες (μαύροι) με Νόμπελ, και συμβαίνει να το αναδεικνύουμε, αυτό δεν μας κάνει ρατσιστές’, είπε. ‘Απλά καλούς ρεπόρτερς’».17

Η ξεκάθαρη ιδεολογική στήριξη του Takis στους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής και ο γενικότερος προσανατολισμός των μιντιακών εγχειρημάτων του δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό· ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του που παρεπιπτόντως είχε περάσει και από την προεδρία της ΑΕΚ (δες εδώ), ο Takis αποτέλεσε έναν πρώτης τάξεως εκφραστή ακροδεξιών και φασιστικών απόψεων για δεκαετίες, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 μέχρι και σήμερα. Ψάχνοντας λοιπόν να δούμε ποια ήταν η επιρροή του στον συγκεκριμένο χώρο τότε, πέσαμε πάνω σε κάτι αρκετά ενδιαφέρον που θεωρούμε ότι θα εκτιμηθεί.

Στο φόρουμ του Vanguard News Network ενός από τα πιο γνωστά και δραστήρια sites που υπερασπίζεται την υπεροχή και την καθαρότητα της λευκής φυλής, ένα site σημείο αναφοράς για τους υπέρμαχους της ναζιστικής ιστορίας και της χιτλερικής πολιτικής, βρήκαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ ενός μέλους του φόρουμ (andy) και του Αlex Linder. O Linder που, όπως θα δείτε παρακάτω στο screenshot απαντάει στον andy με την ιδιότητα του διαχειριστή, είναι ο ιδιοκτήτης του site.

Πρόκειται για έναν σκληρό νεοναζιστή ο οποίος εκφράζεται με τα καλύτερα λόγια για την άνοδο της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, την θεωρεί ένα επιτυχημένο παράδειγμα λευκών εθνικιστών και όπου σταθεί και βρεθεί έχει τα καλύτερα να πει. Ενίοτε ποστάρει συνεντεύξεις του Γιώργου Μισιάκα -του τύπου που υπογράφει και ως «Γιώργος Μάστορας»- , αναλύει επί μακρόν το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής δηλώνοντας παράλληλα ότι ο Breivik «έκανε καλά που σκότωσε τον εχθρό, διότι ο εχθρός πήρε την εξουσία με τον ίδιο τρόπο» (σ.σ. σκοτώνοντας).18

screenshot της συζήτησης Andy με Alex Linder

 

Aς επιστρέψουμε όμως στη συζήτηση του Linder με τον Andy και ας κλείσουμε αυτό το κείμενο, μ’ ένα «διαμαντάκι» που ενδεχομένως να ανοίξει δρόμους στην έρευνα για τη χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής. O andy ανοίγει συζήτηση για τον Takis, για την επιρροή που ασκούσε σε πολλούς στη Βρετανία στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και του ’80 καθώς και για την σχέση του με το «κίνημα» (sic) σήμερα. (Η συζήτηση, σημειώνουμε, γίνεται τέλη του 2012).

Στην απάντησή του ο πολυλογάς Linder -τσαντισμένος με τους Βρετανούς γενικότερα- λέει για τον Taki: «Ο Taki είναι ένας δισεκατομμυριούχος πλέημποη. Μπορεί να ρίξει μερικά καλά λεφτά σε άντρες που έχουν διάθεση να παλέψουν, όπως η Χρυσή Αυγή, αλλά σε εσάς δεν θα δώσει τίποτα Βρετανίδες αδερφάρες».
Εμείς εδώ, αδερφάρες και μη, θα ‘χουμε το νου μας.

ομάδα γ τ π ★ γραφιάδες των πόλεων

***

1 Διάβασε σχετικά: «Ο ελληνικός φασισμός στον Μεσοπόλεμο» – Περί της ιστορίας του φασισμού και της σημερινής της χρήσης», Τόμος Α’. Εκδόσεις Antifa Scripta.
2 «Οι δικές μας τυφλές βόμβες – η άγνωστη κληρονομιά της δικτατορίας», Ιός στην Εφημερίδα των Συντακτών, 21/4/2013
3 Χρήσιμες μαρτυρίες και συζητήσεις αγνών εθνικιστών για τα περιοδικά και τις εφημερίδες του εθνικιστικού κινήματος, σ’ αυτό το link
4 «Η ζωή του Κοσκωτά σήμερα», Gossip-Tv.gr, 26 Nοεμβρίου 2009
5 «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής», Δημήτρης Ψαρράς. Εκδόσεις Πόλις – 2012. (σελ. 47-51)
6 «Η ιστορία της ΕΝΕΠ και της δράσης της», Γιάννης Σχοινάς, σ’ αυτό το link
7 Liberty Ships: Wikipedia
8 «Το θαύμα της ελληνικής ναυτιλίας», Περιοδικό GK της Καθημερινής – Ιούνιος 2009 (λεζάντα 4-σελ. 111, λεζάντα 4-σελ. 112)
9 «Oι άνθρωποι της χούντας μετά τη Δικτατορία», Γιώργης Κρεμμυδάς. Εκδόσεις Εξάντας – 1984 (σελ. 152)
10 «Η πορεία από το παντοπωλείο Τρικάλων… μέχρι τη στάση Κάραβελ», Του Θανάση Παπαδή
11 «Oι άνθρωποι της χούντας μετά τη Δικτατορία», Γιώργης Κρεμμυδάς. Εκδόσεις Εξάντας – 1984 (σελ. 209)
12 Να σημειώσουμε ότι στη σελίδα αυτή αναγράφεται ότι ο ανιψιός του Σπύρου Σταθόπουλου Λεωνίδας Γ. Σταθόπουλος, είναι ιδρυτικό μέλος, πολιτικό και ιδεολογικό στέλεχος του Λαϊκού συνδέσμου «Χρυσή Αυγή» στο νομό Αιτωλοακαρνανίας. Εδώκαι εδώ τα συλλυπητήρια της Χρυσής Αυγής κεντρικά και από τον πυρήνα της Αιτωλοακαρνανίας αντίστοιχα, για τον θάνατό του πάλαι ποτέ προέδρου του ΕΣΕΣΙ στις 2 Δεκεμβρίου του 2012. Εδώ ο Σταθόπουλος αγωνιά να καταθέσει ένα παλιοστέφανο και στο τέλος λέει στον χωροφύλακα: «Του χρόνου θα μας προσφωνήσετε γιατί θα είμαστε μέσα στη Βουλή» – ωραίος.
13 Σπύρος Σταθόπουλος: «Ι..Χ. κόμμα το ΛΑ.Ο.Σ»., 2009
14 «Το κρυφτούλι του κ. Καρατζαφέρη», Ιός στην Ελευθεροτυπία, 15/7/2006)
15«Taki: For you, I hope it lasts», Evan Whitton – Networked Knowledge. 1984
16 Taki: Gunter Sach’s mysterious exit, Takis Theodoracopulos, 14 Μαΐου 2011
17 Not Fit to Print, Kareem Samuels. 24 Oκτωβρίου 2012
18 Conversation with Alex Linder, 9 Φεβρουαρίου 2013, Τhe White Network. (δείτε και τα σχόλια από κάτω)