Οι εκλογές του Συνδέσμου Αυτοκινητιστών Ταξί Αθήνας (ΣΑΤΑ) ανέδειξαν για μια φορά ακόμη πόσο επικίνδυνη είναι η εισχώρηση των νεοναζιστικών ιδεών στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα μάλιστα στο πρώην ‘μικρομεσαίο στρώμα’ των ιδιοκτητών ταξί.
Η παράταξη που πρόσκειται στη ΝΔ (Λυμπερόπουλος) παρέμεινε πρώτη με μικρή μείωση των ποσοστών της (45%).
Δεύτερη ήρθε η παράταξη του ΚΚΕ (16,5%), που αύξησε ελάχιστα τις δυνάμεις της, Τρίτη η ΛΑ.ΣΙ.ΤΑ., (ναζιστική παράταξη της Χρυσής Αυγής) που κατέβηκε για πρώτη φορά με 14%. Η Ενιαία Κίνηση, η παράταξη του ΠΑΣΟΚ έπεσε από το 20% στο 12% και από την δεύτερη στην τέταρτη θέση.
Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στο 7% από το 12% των προηγούμενων εκλογών. Τέλος, καινούρια παράταξη ‘ΑΝΑΤΡΟΠΗ’, με αναφορά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πήρε το 4% των ψήφων.
Εξαθλίωση του μικρομεσαίου ταξιτζή
Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το γιατί η ΛΑ.ΣΙ.ΤΑ. πέτυχε να εκλεγεί στην τρίτη θέση, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε πολλά πράγματα. Κατ’αρχάς, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το συγκεκριμένο στρώμα των οδηγών ταξί που κάποτε θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ανήκει στον μικρομεσαίο χώρο, έχει πια προλεταριοποιηθεί. Οι ιδιοκτήτες ταξί είναι πια από τα πιο σκληρά εργαζόμενα στρώματα της κοινωνίας, με τις αποδοχές τους να έχουν πέσει δραματικά. Οι περισσότεροι, την περίοδο των ‘παχιών αγελάδων’, της περιόδου πριν και λίγο μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έπεσαν στον πειρασμό και αγόρασαν μια άδεια ταξί, πληρώνοντας εξωφρενικά μεγάλο αντίτιμο. Τότε δεν τους ένοιαζε, αφού η δουλειά πήγαινε καλά και οι περισσότεροι αυτοκινητιστές κέρδιζαν παχυλούς μισθούς, πολλοί από αυτούς έκαναν μάλιστα μεγάλες περιουσίες αγοράζοντας δεκάδες άδειες και μετατράπηκαν σε επιχειρηματίες του κλάδου.
Ο ερχομός της κρίσης έφερε την απελπισία στον κλάδο. Κάποιοι φορτωμένοι με δάνεια, είδαν την αξία της άδειας, για την οποία είχαν βάλει ενέχυρα και υποθήκες ακόμα και τα σπίτια τους, να εκμηδενίζεται. Ήταν πια αναγκασμένοι να δουλεύουν σε βάρβαρες συνθήκες για να ξεπληρώσουν κάτι που η αξία του είχε πια καταρρεύσει.
Κολλημένοι στο μποτιλιάρισμα, αναπνέοντας το καυσαέριο της πρωτεύουσας, εισπράττοντας όλη την κατάθλιψη της κοινωνίας από πρώτο χέρι, οι αυτοκινητιστές άκουσαν την μνημονιακή κυβέρνηση να αναγγέλει την λεγόμενη ‘απελευθέρωση’ του ταξί υπό τις ευλογίες της τρόικας και της ντόπιας πλουτοκρατίας.
Αυτό σημαίνει: Εξουδετέρωση των μικρομεσαίων και χάρισμα του φιλέτου του μεταφορικού έργου των ταξί στους μεγαλοκαρχαρίες. Αφού πρώτα οι αυτοκινητιστές είδαν την αξία της άδειας, για την οποία είχαν χρεωθεί για δεκαετίες, να καταρρέει, συνειδητοποίησαν ότι θα χάσουν μια για πάντα αυτές τις άδειες.
Το μεγάλο καλοκαίρι του 2011 και η ήττα
Η οργή, η απογοήτευση και οι οικονομικές υποχρεώσεις οδήγησαν τους ταξιτζήδες σε έναν μεγαλειώδη αγώνα, το καλοκαίρι του 2011. Όλοι θυμόμαστε τον πάνω από 1 μήνα απεργίας, μέσα στην τουριστική περίοδο που για τους αυτοκινητιστές είναι η πιο προσοδοφόρα περίοδος εργασίας, τις τεράστιες κινητοποιήσεις, το ατελείωτο ‘ξύλο’ στην διαδήλωση της ΔΕΘ εκείνον τον Σεπτέμβρη. Αυτά ήταν κομβικά γεγονότα για τη συνείδηση των ταξιτζήδων. Συνειδητοποιήσαμε ότι η προηγούμενη περίοδος της αφθονίας είχε περάσει ανεπιστρεπτί και ότι στη νέα πραγματικότητα μας επιφυλασσόταν η ίδια φτώχεια και αθλιότητα που επιφυλασσόταν πια σε όλο τον σκληρά εργαζόμενο πληθυσμό. Κάποιοι ήταν πιο έτοιμοι να το αποδεχτούν από κάποιους άλλους. Κάποιοι δεν είχαν τόσα πολλά να χάσουν, κάποιοι άλλοι που προηγούμενα είχαν ‘μεγαλοπιαστεί’ έχασαν τη γη κάτω απ’τα πόδια τους, μια ολόκληρη φαντασίωση εύκολου πλουτισμού και κοινωνικής ανέλιξης κατέρρευσε.
Εκείνη την κομβική στιγμή για τη συνείδησή μας, ο Λυμπερόπουλος έδειξε τα όρια του. Μόλις συνειδητοποίησε τη δύναμη του κλάδου, τρόμαξε κι ο ίδιος. Ενώ η σύνδεση του αγώνα των αυτοκινητιστών με τον αγώνα των εργαζομένων στις μεταφορές ήταν επιβεβλημένη αν θέλαμε να κερδίσουμε την αλληλεγγύη της κοινωνίας, η ηγεσία του ΣΑΤΑ προτίμησε να κάνει μέτωπο με τον εαυτό της, απομονώνοντάς μας από τους υπόλοιπους κλάδους που αγωνίζονταν. Οι αριστερές παρατάξεις δεν κατόρθωσαν να αρθρώσουν έναν διαφορετικό λόγο από του Λυμπερόπουλου, η ήττα ήταν αναπόφευκτη. Μια ήττα που μας πήγε πολύ πίσω, αφού την πληρώσαμε τόσο συνειδησιακά όσο και οικονομικά.
Η ίδια η αριστερά, παρότι στήριξε τον αγώνα των ταξιτζήδων, δεν κατόρθωσε να αποφύγει την στερεότυπη αντιμετώπιση που είχε διαχρονικά (όχι πάντα αδικαιολόγητα) απέναντι στους αυτοκινητιστές. Δεν κατάλαβε έγκαιρα ότι χωρίς το μέτωπο με τα πρώην μικρομεσαία στρώματα, όπως των ταξιτζήδων, οι αγώνες των ίδιων των εργαζομένων αδυνάτιζαν. Για αυτόν το λόγο οι δυνάμεις της στον ΣΑΤΑ δεν ‘εξαργύρωσαν’ τον αγώνα του καλοκαιριού του 2011, παρότι ήταν πρωτοπόρες.
Εκλογές με ψέματα και υποκρισία
Στην περίοδο πριν τις εκλογές του ΣΑΤΑ, η μόνη παράταξη που εμφάνιζε ‘ρεύμα’, προϊδεάζοντας για το αποτέλεσμα, ήταν η ΛΑ.ΣΙ.ΤΑ. της Χρυσής Αυγής. Η ΔΑΚ του Λυμπερόπουλου πήγε να ψελλίσει κάτι περί απαγόρευσης της καθόδου της παράταξης της Χ.Α., αποδείχτηκε όμως ότι ήταν ένα πυροτέχνημα που αποσκοπούσε απλά στο να κόψει τις διαρροές της προς τη ΛΑ.ΣΙ.ΤΑ. Ο Λυμπερόπουλος μάλιστα, είχε το θράσος να βαφτίσει την ήττα νίκη, και να κάνει λόγο για μεγάλη επιτυχία των κινητοποιήσεων του κλάδου, παρά το γεγονός ότι η απελευθέρωση του μεταφορικού έργου είχε περάσει αμαχητί. Οι παρατάξεις του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κατάφεραν –και δεν επιδίωξαν- να συντονίσουν τις δυνάμεις τους σε ένα πλατύ αντιφασιστικό και αγωνιστικό μέτωπο, που να αποτελέσει εναλλακτική στον ψευτοτσαμπουκά της Χ.Α.
Δεν είναι όλοι ναζί, ακόμα μπορεί να αλλάξει η κατάσταση
Θα ήταν δώρο προς τη ναζιστική συμμορία της Χ.Α. να βαφτίζαμε ως ναζί όλους εκείνους που την ψήφισαν στις εκλογές, θα ήταν όμως και άδικο να τους ‘ξεπλύνουμε’ από τις ευθύνες των πράξεών τους. Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι τις δουλειές δεν μας τις παίρνουν οι ελάχιστοι μετανάστες οδηγοί ταξί, ότι η ‘ψευτομαγκιά’ του ταξιτζή που κατηγορεί όλες τις κοινωνικές ομάδες για τις κινητοποιήσεις τους και καταγγέλει τα δήθεν ‘εβραιογενή’ σχέδια του αφελληνισμού μας, είναι απλά το ξεκάρφωμα για την δουλική υπηρέτηση των μεγαλοκεφαλαιούχων που θα μπουν το επόμενο διάστημα στον κλάδο του ταξί. Οι μεγαλοκαρχαρίες που θα αποκτήσουν όλα τα φιλέτα του μεταφορικού έργου (αεροδρόμια, λιμάνια, ΚΤΕΛ) έχουν βρει ήδη στη Χ.Α. τη δύναμη εκείνη που θα τους στρώσει το χαλί, που θα μας αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά μας προβλήματα και θα μας στρέψει στον ατομικισμό και την απάθεια.
Στη φάση που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, η παραπάνω περιγραφή του γιατί οι ναζί ανέβασαν τόσο την επιρροή τους ας γίνει μάθημα για άλλους κλάδους.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου