Του Πρόδρομου Σεϊτανίδη, λοχίου ε.α.
Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με αυτούς τους ανεκδιήγητους; Από το ότι επικήδειους πάνω από την αποφυλακιστήρια κάσα του Ντερτιλή εκφώνησαν ο βασανιστής Θεοφιλογιαννάκος και ο «εκδότης» Γρηγόρης Μιχαλόπουλος, καταδικασμένος σε 18 χρόνια φυλακής για εκβιασμούς και πλαστογραφία; Ότι, όπως σωστά παρατηρήθηκε, στην κηδεία υπήρχαν τόσοι φουσκωτοί που νόμιζες πως κηδεύανε τον Αλ Καπόνε; Πως ο ανεκδιήγητος Καλαβρύτων Αμβρόσιος τον παραλλήλισε με τον Κολοκοτρώνη και το Σωκράτη, αγνοώντας πως ο καημένος ο φιλόσοφος προτίμησε να πιεί το κώνειο παρά να παραβεί τους νόμους της πολιτείας του; Αυτό σίγουρα δεν μπορούμε να το ισχυριστούμε για τον μεταστάντα.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από την αγιογραφία που του σκάρωσε στην «Καθημερινή» ο φερόμενος ως δημοκρατικός δημοσιογράφος Τάσος Τέλλογλου. Ξεκινάει με τη φράση «Ηταν ένας καλός αξιωματικός, αλλά ένας πολύ δύσκολος και επίμονος άνθρωπος.». Δεν ξέρω πού υπηρέτησε ο Τέλλογλου, όμως ο καλός αξιωματικός σίγουρα δεν πυροβολεί ανθρώπους άοπλους και ανυποψίαστους, όπως ο Μυρογιάννης στο Πολυτεχνείο το '73. Αν θεωρήσουμε, στα ίδια πρότυπα, ως ορισμό του πατριώτη το ιστορικό «Πατριωτισμός δεν είναι να πεθαίνεις για την πατρίδα σου αλλά να κάνεις τον απέναντι μαλάκα να πεθάνει για την δική του», όπως το είχε διατυπώσει ο καθ' ύλην αρμόδιος (και διαπιστωμένα καλός αξιωματικός) στρατηγός Τζόρτζ Σ. Πάτον, τότε ο Ντερτιλής δεν ήταν καν καλός πατριώτης. Αν λάβουμε υπόψη μας και τη δράση του στον Εμφύλιο και την Κύπρο, μάλλον περισσότερους Έλληνες σκότωσε παρά οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα, πχ Κορεάτες ή Τούρκους. Κι όταν πυροβολείς τον ασύρματο επειδή οι διαταγές του ανωτέρου σου (εν προκειμένω του Γρίβα-«Διγενή», που δεν ήταν δα και κάνας ειρηνόφιλος χίππης) απαιτούν να συγκρατηθείς και να μην σκοτώνεις ό,τι βρίσκεις μπροστά σου, τι σκατά καλός αξιωματικός είσαι;
Δεν μπορώ, βέβαια, να παρακάμψω το σχόλιο του Τέλλογλου πως είχε συναντήσει τον φυλακισμένο στρατιώτη (και όχι «στρατηγό» γιατί του έσκισαν τα γαλόνια) στις φυλακές, όπου τον επισκέφθηκε με ψευδώνυμο το 1999. Πώς κι έτσι; Δεν δείχνουμε ταυτότητα στα επισκεπτήρια των φυλακών; Ή δεν χρειάζεται όταν είμαστε γνωστές τηλεπερσόνες; Το «ρεπορτάζ» Τέλλογλου φαίνεται να μπάζει από 18 μεριές. Αλλά την Καθημερινή την διαβάζουν και γέροι ανθρώποι «νοσταλγοί καλύτερων εποχών» και πρέπει να τους καλύψει και αυτούς.
Δεν με εκπλήσσει, φυσικά το ντέρτι της Χρυσής Αυγής για τον θανόντα. Θυμόμαστε την τηλεοπτική κάλυψη της κηδείας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου, όταν σε ρόλο τελετάρχη εμφανίστηκε ο καταζητούμενος «Περίανδρος» Ανδρουτσόπουλος. Η αστυνομία «δεν πρόκαμε», βέβαια, να τον αναγνωρίσει, ίσως και να μην ήθελε να ενοχλήσει στο πένθος και μετά το πέρας της κηδείας ο «Περίανδρος» εξαφανίστηκε πάλι για μερικά χρονάκια. Η Χρυσή Αυγή αναζητεί σύμβολα, διότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την πραγματικότητά της. Το 1987 όταν πέθανε ο τελευταίος κρατούμενος Ναζί, ο αποτρελλαμένος Ρούντολφ Ες, γράφανε στους τοίχους της Αθήνας «Ρούντολφ Ες, στον τάφο σου μην κλαις, εμείς θα αναστήσουμε τη ράτσα, όπως χθες». Εντάξει, δεν βγάζει και πολύ νόημα αλλά τι περιμένεις; Το φαιδρό, φυσικά, είναι πως άμα αυτά τα ρεμάλια βρίσκονταν υπό τις διαταγές των SS ή και του Ντερτιλή ακόμη, πιθανότατα θα έβαζαν τα κλάμματα και θα εισέπρατταν μια σφαίρα στο σβέρκο από τους εκπαιδευτές τους.
Παραδόξως, στη χώρα όπου πατάσσεται η ανομία, δεν με εκπλήσσει που οι Χρυσαυγίτες έβγαλαν τα πιστόλια και έριχναν στον αέρα, να τιμήσουν το «στρατηγό» τους. Το γεγονός ότι μάζευαν ενδελεχώς τους κάλυκες, μάλλον σημαίνει πως τα όπλα τους είχαν χρησιμοποιηθεί και σε άλλες «δουλειές», πιθανώς λιγότερο ένδοξες αλλά μάλλον πιο κερδοφόρες. Οι δε απόστρατοι με τις λιμουζίνες που έσπευσαν να αποτίσουν ύστατο φόρο ατιμίας στον εκλιπόντα, μάλλον έχουν χαλαρώσει στα χρόνια της σύνταξης (που εισπράτουν τακτικά απ' αυτό το άθλιο κράτος) και δεν διαμαρτυρήθηκαν για τους άσκοπους πυροβολισμούς. Ίσως, επειδή δεν χρεώνονταν πλέον οι ίδιοι τα πυρομαχικά. Το «Να εκτελεστούν οι προδότες!» που ακούστηκε στην κηδεία, μάλλον για καλαμπουράκι θα πρέπει να το εκλάβουμε, καθώς εάν ίσχυε η θανατική ποινή πολλοί απ' όσους το αναφώνησαν, θα είχαν ήδη αντικρύσει την επισφαλή άκρη του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Πιθανώς το μόνο σημείο όπου μπορούν να ταυτιστούν οι τωρινοί νεοναζί με το αποθανόν ίνδαλμά τους είναι η άγνοιά τους μπροστά στα θαύματα του κόσμου. «Στον στρατό πάταγες το κουμπί και άνοιγαν τα φώτα στο Σίντνεϊ» έλεγε ο Ντερτιλής, λες και ο ηλεκτρισμός ανακαλύφθηκε από τις ένοπλες δυνάμεις. Ομοίως, οι Χρυσαυγίτες και οι χουντικοί παππούδες τους θεωρούν πως με ένα πιστόλι μπορείς να κυριαρχήσεις στην κοινωνία. Σαν τον κινηματογραφικό Dirty Harry, τον επιθεωρητή Κάλαχαν. Μόνο που η ζωή δεν είναι σινεμά, η ρουφιάνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου