Κυρίαρχος είναι αυτός που διαρκώς μεριμνά για τη δρομολόγηση της διαιώνισης της κυριαρχίας του, αυτός που προχωρά, χωρίς να τον ενδιαφέρει το οποιοδήποτε κόστος, στην έμπρακτη προληπτική αντιεξέγερση και προληπτική αντεπανάσταση, αυτός που μπορεί να κατονομάσει κάποιον ως εχθρό (πραγματικό ή δυνάμει) και στη συνέχεια να τον πατάξει χωρίς καμία ανάγκη για συναινέσεις, νομικές φιοριτούρες και κοινοβουλευτικά παιχνίδια• είναι αυτός που ριζοσπαστικοποιείται ιδεολογικά και ισχυροποιείται υλικά την ίδια στιγμή που επιτίθεται λυσσαλέα στους υποτελείς του, που αναβιβάζει την Αστυνομία σε πρωταρχικό εργαλείο διαχείρισης του κοινωνικού πεδίου, που στρέφει τους μύχιους φόβους και τις υπαρξιακές αγωνίες του στους υποτελείς του.
Ο Κυρίαρχος εισέβαλλε στην πιο σημαντική κατάληψη του αντιεξουσιαστικού χώρου στην ελλάδα. Το χτύπημά του είναι καίριο και στρατηγικό γιατί η Villa Amalias δεν είναι απλά άλλη μια κατάληψη. Είναι ένα σημείο αναφοράς, ένα σύμβολο, ένας μύθος. Και ο Κυρίαρχος ξέρει πολύ καλά ότι η συμβολική - μυθική λειτουργία που επιτελεί είναι ακόμα πιο επιδραστική για τα μυαλά, τις συνειδήσεις και τα πολιτικά συναισθήματα από την υλική - πραγματική (που κι αυτή βέβαια δεν υπολείπεται, αφού, παρόλες τις αδυναμίες της, συνδυάζει διαλεκτικά τις δύο κύριες διαστάσεις των δυνάμεων της αντεξουσίας στην ελλάδα, ήτοι την πολιτισμική διάσταση μέσω της αντικουλτούρας και της ριζοσπαστικής τέχνης και την πολιτική μέσω του μαχητικού αντιφασισμού και των εργατικών αγώνων, κι όλα αυτά με αδιάλειπτη εξωστρέφεια). Αν πέσει το κάστρο, τα προπύργια θα πέσουν σαν τραπουλόχαρτα, σκέφτηκε ο Κυρίαρχος. Και δεν φαίνεται διατεθειμένος να υποχωρήσει. Έχει όλο το οπλοστάσιο που του χρειάζεται. Έχει τον αυταρχικό προστάτη του πολίτη, έχει και τον δημοκράτη υπέρμαχο της Νομιμότητας, πρώην συνήγορο του πολίτη για να ισορροπεί, αλλά κυρίως έχει τη γενικευμένη αστυνομική διακυβέρνηση, τη σκοπιμότητα και τον ντεσιζιονισμό που απαιτούνται στους καιρούς της κρίσης ως κατάστασης εξαίρεσης. Έχει τον (πολιτικο-ψυχολογικό) λόγο περί ανομίας και ασφάλειας, έχει και τον (πιο υπαρξιακό) λόγο περί εχθρών του έθνους και του κράτους. Ποιόν πείθει; Μπορεί και ελάχιστους από όσους μπήκαν στη διαδικασία νοητικής επεξεργασίας όσων είδαν και όσων άκουσαν. Αλλά δεν τον ενδιαφέρει να πείσει. Του αρέσει να παίζει με τους διάχυτους - αόριστους (μη εντοπισμένους συγκεκριμένα) φόβους και ανασφάλειες, καβλώνει να δημιουργεί σε όλους τους ενδιαφερόμενους την (ψευδ)αίσθηση της παντοδυναμίας του, είναι αρκετά σαδιστής, αυτάρεσκος και ματαιόδοξος για να θεωρεί (να βλέπει από ψηλά) το κοινωνικό σώμα πληγωμένο και πάσχον και τον εχθρό του να ψυχορραγεί από την επίθεση που δέχθηκε στην καρδιά, είναι πολύ μεγαλόψυχος και μεγαλοπρεπής για να βασανίσει ή έστω να κάνει τη ζωή δύσκολη στους αιχμαλώτους του και για να απαιτήσει τα ψίχουλα των εγγυήσεων.
Όσο η κρίση βαθαίνει τόσο πιο επιτακτικό θα γίνεται για τον Κυρίαρχο να αυξάνει την ισχύ του και να ξεμπερδεύει με όσους του σπάνε τ' αρχίδια, δεν τον αφήνουν να κάνει τη δουλειά του αμέριμνος και μολύνουν το κοινωνικό με τις ιδέες και τις πράξεις τους. Θα προσπαθεί να τους στερήσει τους υλικούς όρους ύπαρξής τους, να τους απομονώσει σε μικρόκοσμους, στα στέκια και τις κολεκτίβες τους που θα είναι εσωστρεφή και αυτοαναφορικά, να κόψει τους διαύλους επικοινωνίας τους με τους υπόλοιπους εκμεταλλευόμενους-καταπιεζόμενους, να τους εξορίσει σε ένα προ-πολιτικό πεδίο, σε μια σφαίρα εκτός πολιτικού πολιτισμού χαρακτηρίζοντάς τους ά-νομους αντί για παρά-νομους. Ταυτόχρονα, θα προσπαθεί να διαχειρίζεται προς όφελός του με χίλιους δυο τρόπους την «αταξία» και την «ανομία» που θα ξεσπούν ανά διαστήματα σε οριοθετημένους χώρους και χρόνους από απελπισμένους υποτελείς.
Η στρατηγική του Κυρίαρχου είναι διττή: από τη μία θέλει να αποδυναμώσει και να «εναλλακτικοποιήσει» τους χωροχρόνους που διαφεύγουν από τις αξίες και την ηθική του, από τον έλεγχο και την επιτήρησή του, και από την άλλη θέλει να ελέγξει και να χειραγωγήσει τους χωροχρόνους όπου κατοικούν οι σύγχρονοι πληβείοι, οι δυνάμει επικίνδυνες τάξεις• για το πρώτο έχει την αστυνομία, το θέαμα και το εμπόρευμα, για το δεύτερο τη χρυσή αυγή και τη μαφία.
Το παράδοξο ίσως είναι ότι ο Κυρίαρχος γνωρίζει και καθόλου δεν υποτιμά τις δυνατότητές μας (σε αντίθεση με εμάς), και γι' αυτό επιτίθεται μανιασμένα προληπτικά. Τηρουμένων των αναλογιών, σε λίγο καιρό ίσως να μας θυμίσει την επίθεση στους κομμουνιστές και τους φτωχούς εργάτες στον μεσοπόλεμο. Ο Κυρίαρχος τότε έβλεπε τη διεισδυτικότητα και την αποφασιστικότητα που είχαν οι μεν και τη δύναμη που είχαν όταν ενώνονταν και αψηφούσαν τον κίνδυνο οι δε, και αποφάσισε να τους συντρίψει (με το ιδιώνυμο και τη γενικευμένη καταστολή των μαχητικών διαδηλώσεων και απεργιών). Λίγα χρόνια μετά όμως, λαβωμένος και ο ίδιος απ' το χάος του πολέμου, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια τάξη που είχε συγκροτηθεί αργά αλλά σταθερά και δυναμικά για μια εικοσαετία τουλάχιστον (απ' τον ερχομό των προσφύγων το 1922), και προς στιγμήν τρόμαξε από τη δύναμή της, ανήμπορος να διαχειριστεί την κατάσταση παρά μόνο με την προσφυγή στην ένοπλη βία και τον πόλεμο με την καθοριστική συνεπικουρία της βρετανικής στρατιωτικής μηχανής. Το ημερολόγιο έγραφε: Δεκέμβριος του 1944.
Η επίθεση στη Villa Amalias είναι επίθεση στο τρίπτυχο αξιοπρέπεια-αλληλεγγύη-αντίσταση και στις μορφές ζωής που δημιουργούμε για μην συνθλιβούμε από τον χυδαίο κυνισμό και τον μεταμοντέρνο μηδενισμό. Είναι επίθεση στο κίνημα της εξέγερσης του ανθρώπου ενάντια στη μοίρα του, το κίνημα που κάνει το άτομο για να υπερασπίσει μια αξία κοινή σ' όλους τους ανθρώπους. Η ανακατάληψή της από τις δυνάμεις της ζωής δεν είναι τίποτα λιγότερο από το ius resistentiae στην πράξη. Όπλα μας στην αναμέτρηση η αναπάντεχη πανταχού παρουσία, η αντοχή και η διαρκής παρενόχληση, το επικοινωνιακό αντάρτικο και η υπεροχή σε ηθικό επίπεδο.
«Γνωρίζω ότι δεν τους υπολογίζετε γιατί η Αυλή είναι οπλισμένη• σας ικετεύω όμως να μου επιτρέψετε να σας αναφέρω ότι πρέπει να τους υπολογίζετε πολύ, κάθε φορά που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι το παν. Να σε ποιο σημείο βρίσκονται: κι αυτοί αρχίζουν να μην υπολογίζουν τα στρατεύματά σας γιατί το κακό είναι ότι η δύναμή τους υπάρχει μέσα στη φαντασία τους• και μπορεί να ειπωθεί με απόλυτη σιγουριά ότι, εν αντιθέσει προς όλα τα άλλα είδη ισχύος, όταν φτάσουν σ' ένα ορισμένο σημείο, μπορούν να κάνουν ό,τι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν».
Καρδινάλιος του Ρετζ
ΜΑΣ ΠΗΡΑΝΕ ΤΗ ΒΙΛΑ ΜΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΗΝΑ
εστία ανομίας δεν είναι η αμαλίας
είναι τα ευαγή ιδρύματα της σάπιας ολιγαρχίας
λάμπε ρατ
αθήνα, τέλη δεκεμβρίου 2012
Ξανά μέσα στη Βίλα, και έξω απ' τα
ΕΚΑΜ: αυτό κι αν ήταν νίκη
1) Έχουμε πρόσωπο και ονοματεπώνυμο, είμαστε άντρες και γυναίκες, άνεργοι, εργάτες, φοιτητές, ελεύθεροι επαγγελματίες, είμαστε ενήλικα και υπεύθυνα πολιτικά υποκείμενα, με λόγο και πράξη. Με μια κίνηση σμπαράλιασαν τον λόγο του Κυρίαρχου (και ναι, σ' αυτόν συμπεριλαμβάνεται και ο λόγος των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ) περί «κουκουλοφόρων», «γνωστών-αγνώστων», «προβοκατόρων», «παιδιών με τις κουκούλες».
2) Υπερασπιζόμαστε έμπρακτα το δικαίωμά μας σε μια αξιοπρεπή, άξια να βιωθεί ζωή, σε μορφές ζωής που παρεκκλίνουν από την πολιτισμική συνθήκη που μας επιβάλλεται ως μονόδρομος, στη δημιουργία κοινών (commons) επωφελών για την κοινωνία, στη συγκρότηση κοινοτήτων αγώνα ενάντια στην απανθρωποποίηση, τον εκφασισμό, την λεηλασία και την αρπαγή. Όταν ο Κυρίαρχος επιτίθεται σε ό,τι με κόπο και μεράκι έχουμε φτιάξει, σε τόπους που ορίζονται από τις δικές μας κοινωνικές σχέσεις, έχουμε το δικαίωμα στην αντίσταση (ius resistentiae). Αυτοί που δεν έχουν ίχνος αξιοπρέπειας, εντιμότητας, ευθυκρισίας και ακεραιότητας είναι οι κάθε λογής τσανακογλύφτες και ευνοούμενοι του Κυρίαρχου (πολιτικοί, εισαγγελείς, δικαστές, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, δικηγόροι, καθηγητές πανεπιστημίου, δημοσιογράφοι και λοιποί), οι κάθε λογής εγκληματίες που καλύπτουν τις ανομίες τους πίσω από την ασυλία που απλόχερα τους παρέχεται από ένα σάπιο καθεστώς με άπειρα πλοκάμια. Άνομοι είστε και φαίνεστε Κύριοι και ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου, βροντοφωνάξαμε.
3) Ο Κυρίαρχος δεν έκανε επίδειξη δύναμης ούτε κατάφερε να τρομοκρατήσει. Κυριολεκτικά ξεφτιλίστηκε φέρνοντας τα ΕΚΑΜ και οργανώνοντας μια τόσο θεαματική επιχείρηση (μέχρι και ελικόπτερο) για να εκκενώσει το κτίριο από 100 καταληψίες που το μόνο «όπλο» που έφεραν ήταν το δίκιο και η αποφασιστικότητα και δεν είχαν ουσιαστικά κανένα μέσο αυτοπροστασίας από τους πραιτωριανούς. Ένας πάνοπλος αδύναμος. Ένας πανίσχυρος ηθικά ξεπεσμένος. Όταν ένα καθεστώς καταφεύγει στην ωμή βία, σημαίνει ότι είναι αδύναμο και ότι φοβάται, όπως έλεγε και ο Σπινόζα.
4) Οι «κουκούλες» βγήκαν, αλλά δεν μας τις έβγαλε ο πρωθυπουργός-μια από τις προσωποποιήσεις του Κυρίαρχου• τις «κουκούλες» τις βγάλαμε από μόνοι μας, και είναι ο Κυρίαρχος που θέλει να μας τις βάλει με το στανιό διώκοντάς μας με βάση τον κουκουλονόμο και εξωθώντας μας σε μια στρατηγική που μπορεί εύκολα να οριοθετήσει και να διαχειριστεί: την αταξία, τη βία και την παρανομία. Η ιστορία όμως έδειξε (και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων μέσα στην ετερογονία των σκοπών ανέδειξαν) ότι οι αόρατοι έχουν πρόσωπο, ότι είναι «παιδιά» αυτής της κοινωνίας και ταυτόχρονα μιας άλλης που υπάρχει όχι-ακόμα (που έλεγε και ο Ernst Bloch) στο εδώ-και-το-τώρα και αντιστέκεται με σθένος στην εθελοδουλεία και την υποταγή. Οι δυνάμεις της ζωής θα δείξουν επίσης ότι δεν πέφτουν πια στις φάκες που στήνει ο Κυρίαρχος και ότι η συσσωρευμένη εμπειρία του παρελθόντος έχει γίνει αντικείμενο επεξεργασίας και άντλησης διδαγμάτων.
5) Όταν οι κινήσεις μας είναι αναπάντεχες για τον αντίπαλο (εν προκειμένω επειδή 100 σύντροφοι-φισσες σήκωσαν το πολιτικό βάρος της βέβαιης σύλληψής τους), αυτός μουδιάζει και σαστίζει, ζορίζεται, όχι να τις καταστείλει υλικά προφανώς, αλλά να τις διαχειριστεί σε επίπεδο καταστολής (αφού έστειλε όλο το στρατό του) και κυρίως επικοινωνιακά: βλέπε την αμήχανη αναφορά σε «γνωστούς πλέον κουκουλοφόρους» (Δένδιας)• τη βερμπαλιστική δήλωση-πρόκληση για κάθε νοήμονα πολίτη αυτής της χώρας: «μέγιστη πρόκληση στο δημοκρατικό πολίτευμα και την ομαλότητα [η διακυβέρνηση μέσω διαταγμάτων και πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και το κουρέλιασμα του ανώτατου νόμου του κράτους, του Συντάγματος, τα συνεχή μνημόνια υποδούλωσης και λεηλασίας, το μαφιόζικο πλέγμα εξουσίας, η αστυνομία ως κυρίαρχος, η χρησιμοποίηση του κόμματος του υπόκοσμου -βλέπε Χρυσή Αυγή- ως πολιορκητικού κριού για να κάνουμε τις δουλειές μας και ως οχήματος εκφασισμού και χυδαιοποίησης της κοινωνίας, η κρατικοποίηση του εγκλήματος... εεε συγγνώμη] η κατάληψη γραφείων κοινοβουλευτικού κόμματος» (επίσης Δένδιας)• και την πραγματικά απίστευτη δήλωση-επιβεβαίωση της γενικευμένης αστυνομικής διακυβέρνησης: «δεν τίθεται θέμα ευθυνών, γιατί είναι πολλά τα δημόσια κτίρια και δεν μπορεί η Αστυνομία να βρίσκεται παντού... δεν είναι δυνατόν να κυβερνούν τα ΜΑΤ, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσει και η ίδια η κοινωνία τι ακριβώς θέλει» (ξανά ο προστάτης του πολίτη Νικόλαος Δένδιας). Ζορίζεται επίσης η γραφειοκρατική καμαρίλα του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που όταν έρχεται αντιμέτωπη με κινήσεις μη εύκολα διαχειρίσιμες παίζει την κασέτα των υποκειμενικά ή εκ του αποτελέσματος προβοκατόρων, των ενεργούμενων ή των πιονιών εν αγνοία τους, παρόλο που όλες οι ενδείξεις συνηγορούν για το αντίθετο (βλέπε τη δήλωση του ΚΚΕ: «αυτές οι ενέργειες δίνουν προσχήματα και επιχειρήματα στην κυβέρνηση να κλιμακώσει τον αυταρχισμό κατά του λαϊκού κινήματος» καθώς και τη δήλωση του Παπαδημούλη: «βολεύει κάποιους η ανακατάληψη της βίλας Αμαλία και το κυνήγι "κλέφτες κι αστυνόμοι"»)• αυτή η χυδαιότητα της νεκροζώντανης αριστεράς δεν πείθει πια κανένα, αλλά αντιθέτως φανερώνει τον πραγματικό της ρόλο: είναι αυτή που αποπροσανατολίζει, που δημιουργεί αντιπερισπασμό από την ουσία, από το επίδικο, από το διακύβευμα, που δεν είναι άλλο από την στοχοποίηση των αντιστάσεων, των καταλήψεων ως αντιπαραδειγμάτων επανοικειοποίησης του χώρου και του χρόνου και αξιοπρεπούς ζωής (αυτοοργάνωση-αυτοδιαχείριση-συναπόφαση-δημιουργία), δεν είναι άλλο από την προσπάθεια πειθάρχησης στις προσταγές του Κυρίαρχου και επιβολής σιγής νεκροταφείου, δεν είναι άλλο από την απόκρυψη των υπαρκτών δυνατοτήτων για μια άλλη κοινωνική οργάνωση. Για να επιστρέψουμε στο σημείο εκκίνησης, όταν λοιπόν ο αντίπαλος μας περιμένει στη γωνία να κάνουμε το Α, εμείς πρέπει να κάνουμε το Β• όταν μας στρέφει αυτός προς το Β, εμείς πρέπει να κάνουμε το Γ• κι όταν είναι σίγουρος ότι θα κάνουμε είτε το Α είτε το Β είτε το Γ, εμείς δεν πρέπει να κάνουμε απολύτως τίποτα («μερικές φορές το να μην κάνεις τίποτα, είναι το πιο βίαιο πράγμα που μπορείς να κάνεις», να κι ένα καλό που είπε αυτός ο γίγαντας της πολιτικής θεωρίας/φιλοσοφίας Σλαβόι Ζίζεκ).
αναπάντεχη πανταχού παρουσία - επικοινωνιακό αντάρτικο - υπεροχή σε ηθικό επίπεδο - διάχυση στην κοινωνική δίνη
«…Υπάρχουν φορές που πρέπει να πολεμάμε όπως το σπαθί απέναντι στο θηρίο, υπάρχουν φορές που πρέπει να πολεμάμε όπως το δέντρο στην καταιγίδα, υπάρχουν φορές που πρέπει να πολεμάμε όπως η πέτρα ενάντια στο χρόνο. Υπάρχουν όμως και φορές που πρέπει να πολεμάμε όπως το νερό ενάντια στο σπαθί, το δέντρο και την πέτρα. Τώρα είναι η ώρα για να γίνουμε νερό και να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς το ποτάμι που θα μας βγάλει στο μεγάλο χείμαρρο…».
πίσω φιλισταίοι
άνομοι είστε και φαίνεστε Κύριοι
μας πήρατε τη Βίλα μα μόνο για ένα μήνα
ο εξεγερμένος άνθρωπος λέει: ήμουν, είμαι και θα είμαι
αλληλεγγύη με τους συλληφθέντες4
λάμπε ρατ
γενάρης 2013
τα κείμενα μας ήρθαν με μειλ τα αναδημοσιεύουμε με κάποια καθυστέρηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου