Η έκθεση μιας 16χρονης για τη Χρυσή Αυγή

Ένα 16χρονο κορίτσι από τη Θεσσαλονίκη περιγράφει το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής.

"Έχετε αναρωτηθεί πόσες κατηγορίες Ελλήνων υπάρχουν; Εγώ βλέπω γύρω μου τρεις κατηγορίες.

Είναι αυτοί που βγαίνουν απ' το σπίτι τους για να καταλήξουν σε μια καφετέρια με τη φραπεδιά στο χέρι για κανένα πεντάωρο, με μάτια βουτηγμένα στην απάθεια για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους και ένα στόμα γεμάτο επίθεση για όλους και  για όλα.

Μετά, πάμε σ' αυτούς που βγαίνουν απ' το σπίτι τους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, ιδρώνοντας, ουρλιάζοντας και κλαίγοντας καμιά φορά (βλ.δακρυγόνα).

Στη συνέχεια συναντάμε τους Ελληνάρες, τα άξια παιδιά που αγωνίζονται για την Ελλάδα, ρε γαμώτο! Είναι αυτοί που βγαίνουν απ' το σπίτι τους και κυνηγάνε οτιδήποτε διαφορετικό απ'αυτούς. Εννοείται ότι το 'διαφορετικό' καταδικάζεται. Όποιος είναι αριστερός, έγχρωμος ή αδερφή, οφείλει να εξαφανιστεί από 'δω! Πρέπει να ξεβρομίσει ο τόπος! Χάιλ Κας!

Ακούγονται αστεία, την πρώτη φορά. Ναι, όλοι θα γελάσουν με το καινούργιο ανέκδοτο με τους Εβραίους που έβγαλε ο Ηλίας και ο Νικολάκης, αλλά υπάρχουν άνθρωποι χωρίς χιούμορ, τι να κάνουμε; Σαπούνια! θ'απαντούσε κάποιος ευφυής, μορφωμένος και καλλιεργημένος άνθρωπος. Ζήτω οι τραμπούκοι! Χάιλ Κας!

Η Χρυσή Αυγή ανατέλλει (επικίνδυνα) και πρέπει όλοι μας να εξοπλιστούμε με γυαλιά ηλίου, γιατί είναι μια συνέπεια της κρίσης, όχι της οικονομικής αλλά της ηθικής. Αυτή είναι η μάστιγα της εποχής μας, όλη αυτή η διαφθορά που οδηγεί τους πολίτες σε ακραίες επιλογές, περιμένοντας από κάπου να κρεμαστούν για να σωθούν απ' την καταστροφή. Η έλλειψη παιδείας σε οδηγεί ακόμα πιο εύκολα σε τέτοιους δρόμους.

Δεν μπορώ να εξηγήσω τι ακριβώς γίνεται ή καλύτερα γιατί συμβαίνει αυτό. Μάλλον είναι θέμα πρεστίζ. Η εικόνα του άντρα με το βαρύ κι ασήκωτο βλέμμα, που γουστάρει την πειθαρχία, την τάξη. Του άντρα που σέβεται και τιμάει τις χρυσές αξίες των προγόνων του και είναι έτοιμος να πολεμήσει τον εχθρό. Ο εχθρός είναι εκείνο το παιδί που απλώνει τις φτηνές τσάντες κάτω στο δρόμο αλλά και εκείνη η λεσβία που βγαίνει στα παράθυρα, μ'ένα τσιγάρο στο στόμα κι όλο φωνάζει. Χάιλ Κας!

Το τραγικό της υπόθεσης δεν είναι ότι βρίσκονται στη Βουλή αυτή τη στιγμή, αλλά ότι υπάρχουν παντού, γύρω σου, γύρω μου. Βλέπω παιδάκια να χαιρετιούνται ναζιστικά, κοριτσάκια να υμνούν τον Κασιδιάρη, περίεργους μπρατσωμένους τύπους να περικυκλώνουν το σχολείο μου, βλέπω πολλά κι ακούω ακόμα περισσότερα. Έχω φτάσει σε σημείο ν' ανατριχιάζω με τη λέξη 'φασισμός'.

Νόμιζα ότι έχουμε δημοκρατία και ότι ο φασισμός ανήκει σ' ένα μακρινό, κακό παρελθόν.

Δεν επιδιώκω ν' ανοίξω κουβέντα με ένα τέτοιο υποστηρικτή γιατί θα πάθω εγκεφαλικό και είμαι μικρή, ρε γαμώτο, για τέτοιες συγχύσεις. Αν και έχω δοκιμάσει να ακούσω απόψεις ή να διαβάσω για ν' ανακαλύψω τον κόσμο τους. Δεν έβγαλα ποτέ άκρη.

Θέλω μόνο να παρακαλέσω κάποια παιδιά να μην έρθουν στη γιορτή της 17ης Νοεμβρίου, είναι μια μεγάλη πρόκληση αυτή. Καλύτερα να τους πει κάποιος ότι στο Πολυτεχνείο δεν γινόταν πάρτι αλλά επανάσταση. Χάιλ Κας!

Άραγε θα ξεβρομίσει αυτός ο τόπος; Χάιλ Κας"!

ΠΗΓΗ