Ποιος φοβάται τον Άρη Βελουχιώτη;

Γιάννη μου, αυτοί οι αριστεροί έφτασαν στα άκρα, απειλούν ότι θα μας πάρουν μέχρι και τις γούνες μας, μέχρι τα Van Cleef and Arpels θα μας αρπάξουνε οι αντάρτες. Μην ανησυχείς, Όλγα μου, δεν θα μας πάρουνε τις γούνες, θα μας γδάρουνε απλώς στα γουναράδικα. Ευτυχώς, Γιάννη μου, ήρθε η καρδιά μου στη θέση της, προς στιγμήν νόμισα ότι θα χάσω το μινκ μου, που έφτυσα αίμα για να το αποκτήσω. Ποιανού το αίμα, Όλγα μου;

Σφόδρα ηνιάθησαν, για να επικαλεστούμε τον Ελύτη που τόσο τους αρέσει, οι παντός είδους δεξιοί από τον Διαμαντόπουλο που μίλησε για τον Βελουχιώτη και τα γουναράδικα και από την Σακοράφα που αναφέρθηκε σε Κατοχή και χαφιέδες. Έξαλλοι έγιναν οι Κεδίκογλοι, οι Λυκουρέντζοι και οι λοιποί σαμαροδεξιοί, άρχισαν να σκούζουν για τρομοκράτες, για εμφυλίους, για ασκούς του Αιόλου. Έσκουζαν τόσο, που με ενέβαλαν στο πειρασμό του ψυχολογισμού, να εικάσω δηλαδή ότι η αναφορά στον Βελουχιώτη και στην Κατοχή χτύπησε κάποιες ευαίσθητες χορδές τους.

Διότι όταν ο Βελουχιώτης πολεμούσε τους Γερμανούς, ευάριθμοι εκ των δεξιών προγόνων τους, ευάριθμοι όχι όλοι, τα είχανε κάνει πλακάκια με τους κατακτητές. Ήταν δοσίλογοι, χίτες, ταγματασφαλίτες, χαφιέδες, μαυραγορίτες, γερμανοτσολιάδες. Κι όταν τέλειωσε ο πόλεμος και η Κατοχή, έγιναν η άρχουσα τάξη της χώρας, στο όνομα της απόκρουσης του κομμουνισμού. Η δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε ποτέ, οι θύτες παρέμειναν θύτες και τα θύματα, θύματα κι αυτή είναι μια αγιάτρευτη πληγή στο σώμα της Ελλάδας.

Σήμερα, εβδομήντα χρόνια μετά, στο όνομα και πάλι της απόκρουσης του κομμουνισμού και της τρομοκρατίας, έχουνε ξαναβάλει σε λειτουργία τον χαφιεδισμό και την καταστολή, αυτήν τη φορά πιο κυριλέ, με σόσιαλ μίντια, υψηλές τεχνολογίες και μονταζιέρες. Με το ένα χέρι μοντάρουν και με το άλλο χέρι κάνουν τη δουλειά των Γερμανών, φέρνουν την οικονομία στα μέτρα του Σόιμπλε, για να διευκολυνθούν οι μεγάλες μπίζνες. Μπίζνες από τις οποίες θα γλύψουν και οι ίδιοι κανένα κοκαλάκι, με μπόλικο κρεατάκι.

Είδα ότι στο άκουσμα του Βελουχιώτη ταράχθηκαν και κάτι πασόκοι και τούτο μου θύμισε ότι τη δεκαετία του ‘70 και στις αρχές του ‘80, δίπλα στη φωτογραφία του Αντρέα που κοσμούσε τα γραφεία τους, είχαν και τη φωτογραφία του Άρη. Μετά κατέβασαν τον Βελουχιώτη και δίπλα στον Αντρέα έβαλαν τον Σημίτη, μετά τον ΓΑΠ, μετά τον Παπαδήμο, μετά τον Σαμαρά και οσονούπω θα αναρτήσουν τη φωτογραφία του Βορίδη.

ΠΗΓΗ