Χρυσαυγίτικη τουριστική ατραξιόν

Σάββατο πρωί στην προβλήτα 8 του Πειραιά. Oσοι κατέβηκαν να πάρουν το καράβι για Αργοσαρωνικό βρέθηκαν απέναντι στο… μαύρο θέαμα. Μια φάλαγγα της Χρυσής Αυγής παραταγμένη δίπλα στα εκδοτήρια και απέναντι από τις μπουκαπόρτες κρατούσε σημαίες με τον «κρυμμένο» αγκυλωτό σταυρό και ένα πορτοκαλί πανό με το όνομα της οργάνωσης.

Στοιχισμένοι ο ένας πίσω από τον άλλον, φορώντας μαύρα μπουζάκια pitbull, κρατούσαν τυλιγμένες σε ρόπαλα ελληνικές σημαίες και μοίραζαν την εφημερίδα τους. Το θέαμα ήταν σίγουρα πολύ δυσάρεστο, αλλά και παράξενο, κάπως σαν ακατανόητο κόμικς. Oπως τους έβλεπες έτσι ανέκφραστους, με τα ξυρισμένα κεφάλια και τα φουσκωτά μπράτσα ήταν σαν από άλλο πλανήτη. Βλοσυροί στην προσπάθεια να μη χαλάσουν τις γραμμές τους και να πείσουν τους εκδρομείς ότι επιτελούν μια πολύ σημαντική «στρατιωτική» αποστολή. Μερικοί από αυτούς ήταν γύρω μοιράζοντας εφημερίδες και προσέχοντας μήπως και γίνει καμιά… στραβή. Ανάμεσά τους και μερικές κοπέλες που έδειχναν να μπορούν μέχρι και να χαμογελάσουν. Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να μεταδώσουν το εσωτερικό τους μίσος στους ταξιδιώτες.

Ταξιδιώτες, που είτε από φόβο είτε και όχι, δέχονταν να πάρουν την εφημερίδα. Πολλοί έλεγαν όχι ή γύριζαν αλλού το κεφάλι. Ολοι όμως, για δικούς του λόγους ο καθένας, έκαναν σαν να μη βλέπουν τη φάλαγγα των ναζιστών μπροστά τους. Κάτι πιτσιρίκια ρώτησαν τη μαμά τους, αλλά τους γύρισε το πρόσωπο λέγοντας «δεν είναι τίποτα». Πώς δεν ήταν τίποτα, κυρία μου; Μέρα μεσημέρι να βλέπεις τα παραποιημένα σήματα των SS σε νέους ανθρώπους έτοιμους να δείρουν ή να σκοτώσουν, και δεν είναι τίποτα; Οι λιμενικοί έκαναν σαν να μην έβλεπαν επίσης. Μαγική εικόνα χωρίς εικόνα, μια και όλα μαύριζαν στη θέα του αυτόκλητου αυτού στρατιωτικού σχηματισμού. Ενας ξένος ρώτησε χαμηλόφωνα: «Greek nazi;» Ναι, του είπε ο πράκτορας των εισιτηρίων.

Ηταν μια ωραία τουριστική «φιλόξενη» εικόνα και κρίμα που η υπουργός δεν τη βλέπει ώστε να τη βάλει κι αυτήν στο σποτάκι για την ομορφιά των διακοπών στην Ελλάδα που σου προσφέρει το θέαμα των παραταγμένων ροπαλοφόρων στον καταπέλτη του πλοίου. Τελικά όμως αυτή η εικόνα, με τη φάλαγγα μέσα στον ήλιο να προσπαθεί να σπείρει το μίσος για ό,τι… δεν γουστάρει, ήταν σαν μία από αυτές τις σκηνές του «Θιάσου», με τους χαφιέδες και τους χίτες, που δείχνοντάς τους στις πραγματικές τους διαστάσεις, ο σκηνοθέτης έκανε τον θεατή να μην ξέρει τελικά αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει.

ΠΗΓΗ