To πραγματικό πρόσωπο της Casa Pound

Του Valerio Renzi

Ο μύθος του Mein Kampf, οι επιθέσεις σε αριστερούς φοιτητές, η χρήση μολότοφ, η ευχή ξυλοδαρμού –ή βιασμού- για μια νεαρή εβραία. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο της Casa Pound, που αποκάλυψαν οι έρευνες της αστυνομίας στη Νάπολη, ενώ η νεοφασιστική οργάνωση ετοιμάζεται να λάβει μέρος στις εκλογές.

Ας τα δούμε όμως με τη σειρά.

Πρέπει να σεβόμαστε τα ατομικά δικαιώματα μέχρι τέλους, γι’ αυτό θα σεβαστούμε και τα δικαιώματα των νεοφασιστών της Casa Pound και της Militia: η επιχείρηση που έλαβε χώρα στη Νάπολη κινδυνεύει να ξεφουσκώσει, οι κατηγορίες των Ειδικών Δυνάμεων των καραμπινιέρων είναι πάρα πολύ σοβαρές («ένοπλη συμμορία» και «συμμετοχή σε ανατρεπτική οργάνωση»), έστω και αν έχουν άμεσο επικοινωνιακό αποτέλεσμα. Αυτό που απομένει είναι οι ανησυχητικές πτυχές της κουλτούρας και της αργκό των ιταλών νεοφασιστών.

Επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι η Casa Pound δε φαίνεται να είναι –όπως η ίδια ισχυρίζεται- η οργάνωση των καλών παιδιών που κάνουν πολιτική με διαφανή τρόπο και δουλεύουν για την κοινωνία. Σύμφωνα με τους ανακριτές στα γραφεία τους σχεδίαζαν φασιστικές επιθέσεις ενάντια σε αριστερούς φοιτητές ή σε κοινωνικά κέντρα. Στις 29 Απριλίου 2011, έξω από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Φεντερίκο Β΄ έγινε επίθεση σε ακτιβιστές φοιτητικών ομάδων, τρεις από τους οποίους βρέθηκαν στο νοσοκομείο με βαθιά τραύματα από αιχμηρό αντικείμενο και ένας με σοβαρές κακώσεις στο κεφάλι. Στις 30 Ιουνίου 2012 τέσσερις βόμβες μολότοφ εξερράγησαν στην κατάληψη Insurgencia, χωρίς να προξενήσουν σοβαρές ζημιές.

Αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής είναι ο Ενρίκο Ταραντίνο που σήμερα βρίσκεται στη φυλακή, ο οποίος πέρασε μαζί με όλο τον εξοπλισμό του από την Casa Pound στη Militia, την ομάδα που καθοδηγείται από τον αμετανόητο αντισημίτη και αρνητή του Ολοκαυτώματος Μαουρίτσιο Μποκάτσι (και να σκεφτεί κανείς ότι το 2011 ήταν υποψήφιος για το Δήμο Νάπολης με το ψηφοδέλτιο του κεντροδεξιού Λετιέρι).

Η Εμμανουέλα Φιορίνο – κόρη ενός βουλευτή της Εθνικής Συμμαχίας και υποψήφια βουλευτής της Casa Pound για την Καμπανία – είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό. Όμως οι λεγόμενοι φασίστες της Τρίτης Χιλιετίας, εκτός από το να ωρύονται ενάντια στην πολιτική συνωμοσία και στο κλίμα του προεκλογικού αγώνα, αδειάζουν στην ουσία τους κατηγορουμένους: «Οι ποινικές ευθύνες είναι προσωπικές», δηλώνει ο Σιμόνε Ντι Στέφανο, αντιπρόεδρος της ένωσης και επικεφαλής του ψηφοδελτίου σε όλες σχεδόν τις περιφέρειες, αλλά και υποψήφιος περιφερειάρχης του Λάτσιο. Και προσθέτει ότι «η Casa Pound δεν προσβάλλεται από τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό. Αν κάποιος δεν το έχει καταλάβει, αυτό δεν είναι το κίνημα που του ταιριάζει».

Αν το να μην προσβάλλεται κανείς από τον αντισημιτισμό και τον ρατσισμό ήταν η προϋπόθεση συμμετοχής στο κίνημα, ακούγοντας τις καταγεγραμμένες τηλεφωνικές συνομιλίες δημιουργείται η βάσιμη υποψία ότι η Casa Pound θα έμενε με πολύ λίγα μέλη. Είναι ανατριχιαστικές οι συζητήσεις για το πόσο είναι σκόπιμο να καεί ένα κατάστημα που ανήκει σε έναν πολίτη εβραϊκής θρησκείας, ή οι οδηγίες σε ένα νέο μέλος για να κρύψει τις πεποιθήσεις του σχετικά με την άρνηση του Ολοκαυτώματος απέναντι σε «καθηγητές και δημοσιογράφους». Τι να πει κανείς για τις συζητήσεις για έναν βιασμό, ή έναν ξυλοδαρμό, που θα άξιζε σε μια φοιτήτρια «εβραία»!

Παλικαριές; Αστεία κάπως χοντρά μεταξύ φίλων; Αυτό που διαφαίνεται είναι μια κουλτούρα που ακόμη διαποτίζει τη ριζοσπαστική δεξιά: ενστικτώδες φυλετικό μίσος, προδιάθεση στη βία και στην αυθαιρεσία, μέχρι και στον βιασμό. Τα «τέρατα του Κιρκαίου» κατά βάθος ήταν φασίστες και αστοί, βαριεστημένοι, χωρίς κανέναν ενδοιασμό στο να ενεργοποιήσουν μια άγρια ομαδική βία, σεξουαλική ή μη. Επιπλέον βγαίνει στην επιφάνεια ο τρόπος με τον οποίο η πολιτιστική επωδός των ιταλών νέων της άκρας δεξιάς είναι όλο και περισσότερο αφομοιώσιμη με την αντίστοιχη επωδό της νεοναζιστικής αμερικανικής ή βορειοευρωπαϊκής δεξιάς (βλέπε τη γοητεία για το Mein Kampf), παρά με την παράδοση της ιταλικής νεοφασιστικής δεξιάς, που πάντα χαρακτηριζόταν από κοινωνικά ζητήματα.

Η Casa Pound αναφέρεται συνεχώς – στα εθνικά χρονικά – ως υπεύθυνη για επιθέσεις και φασιστικές ενέργειες από το Βορρά μέχρι τον Νότο της Ιταλίας και παρουσιάζεται στις επόμενες εκλογές (παρόλο που θα πάρει γελοία ποσοστά) για να νομιμοποιηθεί, για να παγιώσει την εικόνα της κανονικότητας, την καθαρή και εμφανίσιμη όψη της, την υπόστασή της ως ενός κινήματος σαν τα άλλα: «Αν θέλεις από σήμερα μπορείς να μη μας ψηφίσεις» είναι ένα από τα προεκλογικά συνθήματα των κατοίκων της οδού Ναπολέοντα Γ΄. Η ιταλική κοινωνία, οι πολιτικές και δημοκρατικές δυνάμεις θα πρέπει να αναρωτηθούν τι είναι η «κανονικότητα» στο εσωτερικό μιας δημοκρατικής διαλεκτικής.

Απόδοση από το Micromega: Τόνια Τσίτσοβιτς

ΠΗΓΗ