Πήγα χτες βράδυ δυστυχώς καθυστερημένα, αφού δηλαδή έμαθα για τον χρήστη manolis και τον ξυλοδαρμό του.
Φτάνοντας αρχικά βλέπω την ομάδα με τους φανατικούς να κάθονται σε μεγάλη απόσταση από το θέατρο και μπροστά οι αστυνομικοί να έχουν περικυκλώσει όλη την περιοχή τριγύρω του θεάτρου ώστε κανείς να μην μπορεί να εισβάλει.
Αρχικά λέω στην φίλη μου να κάνουμε πως είμαστε μαζί τους για να ακούσουμε τι λένε.
Το πλήθος των χριστιανών ήταν κυρίως ηλικιωμένοι άνθρωποι,που απο το πρόσωπο τους φαίνονταν σαν να τα έχουν μισοχαμένα, ένας παπάς , τσιγγάνοι και κάποιοι μπρατσαράδες.
Πηγαίναμε απο εδω και απο εκει στα "πηγαδάκια" που είχαν στήσει και ακούγαμε τι έλεγαν.
Μιλούσαν για το πως αυτά δεν θα γίνονταν σε μια μουσουλμανική χώρα γιατί εκεί θα έσφαζαν τους βλάσφημους και πως έτσι θα έπρεπε να γίνεται και εδω.
Μιλούσαν για το πως αύριο θα έρθουν ξανά και θα φέρουν μαζί και τις γυναίκες τους.
Μιλούσαν για μεγάλους αγίους.
Μιλούσαν για το πως πρέπει να μην φύγουν ωστε να μην πραγματοποιηθεί η παράσταση.
Έβριζαν την Ρεπούση.
Ένας απο αυτούς είχε μαζί τα παιδιά του (6-7 ετων,οχι μεγαλύτερα) και τους έλεγε "θα κάτσετε εδώ και δεν θα αφήσουμε κανέναν να περάσει"
Ένας άλλος επιβεβαίωνε τον πάτερ "Αύριο 6:00 ώρα εδω"
"Ναι" λέει ένας άλλος "θα χυθεί αίμα!"
Είχα αηδιάσει και ένιωθα σαν να βλέπω όλη την ασχημία του κόσμου, μαζεμένη σε λίγους ανθρώπους.
"Θα φέρω και την Αγλαΐα αύριο" ¨λέει ένας άλλος.
"Καημένοι" σκεφτομαι "πότε θα ξημερώσει για αυτούς?"
Απομακρυνόμαστε λίγο για να κάνουμε τον κύκλο και να πάμε πιο ψηλά , πιο κοντά στο θέατρο...μακριά απο τους χριστιανούς.
Μας πλησιάζει αργά ένας τύπος με μεγάλα μπράτσα, σταματάει μπροστά μας και ρωτάει την φίλη μου πώς την λένε και απο που είμαστε.
Του απαντάει-κάπως παγωμένη -μας συστήνεται του συστήνομαι και εγώ.
Το βλέμμα του θολό.
Άρχιζε να της λέει για το σκουλαρίκι σταυρό που φοράει.
Μας μιλαει για δαιμονισμένους, για τον Κύριο Ιησού Χριστό, για το κακό που πρόκειται να βρει την φίλη μου αν συνεχίσει να φοράει το σκουλαρίκι.
Του εξηγούμε πως δεν πιστεύουμε και πως το σκουλαρίκι είναι καθαρά "διακοσμητικό" και μας αφήνει να φύγουμε.
Στο επόμενο στενό συναντάμε μια κοπέλα, που είχε κανονίσει να δει την παράσταση αλλά την έχασε και τώρα έψαχνε και την παρέα της.
Μας είπε πως φοβόταν να πάει πιο κοντά και πως αυτά που γίνονται είναι οι πραγματικές αμαρτίες.
Η κοπέλα πίστευε στον Χριστό και ήταν ταραγμένη απο τις πράξεις των ομοθρήσκων της.
Της λέω πως είχα δει πέρσι την παράσταση και πως καμία σχέση δεν έχει με όσα ακούγονται.
Μας είπε πως μάλλον η παράσταση δεν θα παιχτεί, όχι μόνο σήμερα αλλά πότε.
Νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό.
Σαν κάποιος να με φιμώνει.
Προχωράμε, καθόμαστε κοντά στους αστυνομικούς.
Ακούμε φωνές ,σχεδόν να ουρλιάζουν.
Προσπαθούμε να καταλάβουμε απο πού είναι.
Κάνουμε πάλι τον κύκλο και φτάνουμε στο πάνω μέρος της περίφραξης των αστυνομικών.
Ακούμε εναν άνθρωπο να ρωταει έναν αστυνομικό
-"Εντάξει περά απο αυτά που κάνανε και είναι λάθος εσύ, όχι ως αστυνομικός αλλά γενικά, δεν θα ήθελες να μην παιχτεί αυτή η παράσταση;"
-"Εφόσον το δικαστήριο έκρινε πως μπορεί να παιχτεί, κανείς δεν με αναγκάζει να την δω, αν δεν θέλει κάποιος απλά ας μην αγοράσει εισιτήριο"
Χαίρομαι απ την απάντηση του αστυνομικού.
Η τσιριχτή φωνή συνεχίζει να ακούγεται.
Κοιτάμε και βλέπουμε πως στο κέντρο του κλοιού των αστυνομικών, που τόση ώρα δεν αφήναν απλούς ανθρώπους να περάσουν για να πάνε στις δουλείες τους, υπήρχαν φανατικοί, ακριβώς έξω απο το θέατρο και δίπλα απο τις κλούβες της αστυνομίας, που φώναζαν.
"Αφού εμάς δεν μας αφήνετε να περάσουμε, αυτοί γιατί είναι εκεί?" ρωτάμε.
"Δεν ξέρω" μας λέει ο αστυνομικός.
Τελικά, και αφού μιλήσαμε με μια παρέα νέων ατόμων για την "νέα τάξη πραγμάτων" και για την αναγκαιότητα του να ανάβουμε κανένα κεράκι στην εκκλησία...φύγαμε.
Άναυδοι και απογοητευμένοι.
Στο μετρό μια παρέα γυναικών -η μια κρατούσε ντουντούκα- μιλαγανε για τα σχέδια τους.
"Αύριο θα είναι και ο πάτερ .... -δεν θυμάμαι το όνομα-"
Πριν χωριστούν, τις ακούω να λένε "Καλή αυριανή" χαμογελαστές, λες και αυτό που κάνουν γεμίζει όλο τους το είναι.
Και εγώ να νιώθω ντροπή για τον εαυτό μου που δεν ήμουν νωρίτερα εκεί.
Και εγώ να νιώθω ντροπή για τον εαυτό μου που αφήνω αυτά τα πράγματα να συμβαίνουν.
Και να προσπαθώ να κατανοήσω όλη αυτή τη βία στα μυαλά και στα χέρια αυτών των ανθρώπων που κάθε τόσο σκύβουν για να φιλήσουν τα “άγια” χέρια του παπά.
Και να σκεφτομαι πως η θρησκεία αυτό σου μαθαίνει...να σκύβεις το κεφάλι.
Και όσο τα σκεφτομαι αυτά, πιάνω το κεφάλι μου να είναι σκυφτό.
Και καταλαβαίνω πως αυτοί οι άνθρωποι δεν σκύβουν το κεφάλι.
Αυτοί οι άνθρωποι σήμερα φύγανε νικητές.
Και αύριο θα μαζευτούν πολλές ώρες πριν την παράσταση για να τελειώσουν τον αγώνα.
Και ίσως να είναι πιο οργανωμένοι.
Και ίσως να είναι πιο πολλοί.
Και να φοβάμαι μόνος μου να πάω εκεί.
Και να βλέπω το θέμα να συζητείται ,αλλά όχι όσο θα έπρεπε.
Και οι μισοί ήδη να το ξεχνάνε.
Και να γράφω πολλές φορές στο twitter πως αύριο στις 6 θα είναι πάλι εκει,και να μην διαδίδεται οσο θα έπρεπε.
Και να γράφω αυτό το κείμενο.
Ελπίζοντας πως θα το διαβάσει ο καθένας μόνος του και αύριο στις 6 θα είναι εκεί.
Δεν με ενδιαφέρει αν το κείμενο αυτό είναι καλογραμμένο η΄οχι και ελπίζω να μην σταθείτε εκεί.
Γιατί αυτή τη στιγμή ένα άλλο κείμενο, ένα θεατρικό έργο και κάθε θεατρικό έργο ,και κάθε καλλιτεχνική και ανθρώπινη έκφραση βιάζονται.
Γιατί αυτή τη στιγμή ,και προ πολλού, δένουν κόμπους στον λαιμό μας για να μας φιμώσουν.
Και αν δεν καταφέρουν αυτό ,θα μας πνίξουν.
Αύριο θα παρατήσω το δεύτερο μάθημα της σχολής μου, στην όποια μόλις μπήκα, οχι για να πάω να πιω καφέ, αλλά για να μπορώ να μιλαω και να υπερασπίζομαι ό,τι μου αξίζει.
Γιατί πιστεύω στην ύπαρξη μου και δεν θα αφήσω κανέναν να την περιορίσει.
Και θέλω η θυσία μου να αξίζει.
Απλά σηκωθείτε και παρ τε μαζί όσο πιο πολλούς μπορείτε και ελάτε.
"Θυσιάστε" τους φόβους αυτά που έχετε κανονίσει, και κάντε αυτή τη θυσία να αξίζει.
ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε πιο πολλοί.
ΠΡΕΠΕΙ η δική μας φωνή να υπερισχύσει των κραυγών τους.
ΠΡΕΠΕΙ να ξημερώσει στα μυαλά και στις ζωές των ανθρώπων.
Και καμία Αυγή να μην είναι βίαιη.
ΑΥΡΙΟ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΧΥΤΗΡΙΟ ΣΤΙΣ 6:00 ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΗΔΗ ΕΚΕΙ.
Γρηγορης 18
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου